Sla­ve­ći vas­kr­slo­ga Hri­sta pro­sla­vlja­mo nje­go­vo vas­kr­se­nje, pra­znik nad pra­zni­ci­ma, i mo­li­mo se nje­mu vječ­noj mu­dro­sti da nam otvo­ri oči sr­ca na­šeg, da na­ma i svi­ma lju­di­ma pro­sve­ti svje­tlo­šću svo­ga vas­kr­se­nja um i ra­zum i da­ru­je ži­vot vječ­ni, po­ru­čio je u vas­kr­šnjoj po­sla­ni­ci mi­tro­po­lit cr­no­gor­sko-pri­mor­ski Am­fi­lo­hi­je.
Mi­tro­po­lit je na­gla­sio da je ču­de­sni to dar i taj­na ugra­đe­na Bo­ži­jom ru­kom u pra­du­bi­ne sve­u­kup­ne tvo­re­vi­ne.
– Kva­sac vječ­nog ži­vo­ta, kli­ca vas­kr­se­nja, ko­jom uz­ra­sta sve stvo­re­no i sva bi­ća, sva­ko po svo­joj mje­ri, od pro­stog po­sto­ja­nja ka sve sa­vr­še­ni­jem na­či­nu po­sto­ja­nja i ži­vo­no­sno­sti, u vre­me­nu i pro­sto­ru – is­ta­kao je mi­tro­po­lit.
Mi­tro­po­lit je naglasio da je čo­vjek kao kru­na bo­žan­skog stva­ra­nja, stvo­ren po li­ku i po­do­bi­ju Bož­jem, do­bio bla­go­slov da se ra­đa i mno­ži i na­pu­ni ze­mlju, da go­spo­da­ri i vla­da njo­me i svim stvo­re­nji­ma (sr. Post. 1, 26.28).
– Ču­de­san je po­re­dak pri­ro­de i sve­ga u pri­ro­di. U sve­mu je pri­sut­na ži­vot­na si­la – u trav­ci, cvi­je­tu, dr­ve­tu, ži­vom stvo­re­nju, sje­me­nu: sve se za­či­nje, raz­vi­ja, ra­ste, uvi­jek iz­no­va ob­na­vlja, usa­vr­ša­va. Pri to­me, čo­vje­kov pri­ziv je da bu­de i sa­vla­dar Bož­ji, da bu­de sa­rad­nik Bož­ji, i sam dje­la­ju­ći na bo­žan­ski na­čin „dje­lo svo­je do ve­če­ra”, tj. do kra­ja svo­ga ži­vo­ta i isto­ri­je – ka­zao je mi­tro­po­lit.
U sve­mu pak po­sto­je­ćem, ka­ko je do­dao, ugra­đe­na je če­žnja ne sa­mo za pro­stim po­sto­ja­njem i ži­vo­tom, ne­go za vječ­nim po­sto­ja­njem i ži­vo­tom.
– Sve po­sto­je­će ima svoj „ta­le­nat”, svoj dar, pri­zva­no da ga umno­ži, da­ru­ju­ći se dru­go­me, žr­tvu­ju­ći se za dru­go. Na da­ri­va­nju i lju­bav­nom žr­tvo­va­nju Bo­ga za­sni­va se uza­jam­no da­ri­va­nje i žr­tvo­va­nje svih stvo­re­nja, od naj­ma­njeg do naj­ve­ćeg jed­nih dru­gi­ma, či­me se po­sti­že nji­ho­vo je­din­stvo i pu­no­ća po­sto­ja­nja. Kao što Bog ne po­sto­ji sam za se­be, ne­go se kao sve­to­tro­jič­na lju­bav da­ru­je sve­mu i svi­ma, ot­kri­va­ju­ći pu­no­ću svo­je lju­ba­vi u gol­got­skom žr­tvo­va­nju Si­na Bož­jeg za ži­vot svi­je­ta, ta­ko se i istin­ski na­čin čo­vje­ko­vog po­sto­ja­nja sa­sto­ji u žr­tvo­va­nju se­be za dru­ge, sa­mo­žr­tve­nom lju­ba­vlju – ka­zao je mi­tro­po­lit.
Do­dao je da su u svje­tlo­sti Hri­sto­ve gol­go­te i vas­kr­se­nja dva na­či­na ljud­skog lič­nog i sve­op­šteg po­sto­ja­nja: žr­tvo­va­nje se­be za dru­ge sa­mo­žr­tve­nom lju­ba­vlju ili žr­tvo­va­nje dru­gih se­bi, svo­jom sa­mo­ži­vo­šću i ego­i­zmom.
– Otu­da je isto­ri­ja Cr­kve Hri­sto­ve, a ti­me i sve­u­kup­ne tvo­re­vi­ne, sva u zna­ku Hri­sto­ve gol­go­te, ras­pe­ća i vas­kr­se­nja. U sve­mu je upi­sa­na Hri­sto­va Taj­na ve­če­ra sa nje­go­vim pri­zi­vom „da svi jed­no bu­du, kao ti, Oče, što si u me­ni i ja u te­bi… da bu­du jed­no kao što smo mi jed­no” (Jn. 17, 21.22). Hri­sto­vim stra­da­njem i vas­kr­se­njem se do­ga­đa ta ob­no­va, vječ­na no­vi­na sve­ga: „Evo sve či­nim no­vim” (Ot­kr. 21, 5). Vas­kr­se­nje Hri­sto­vo, sa­po­gre­be­nje sa Njim i sa­va­skr­se­nje čo­vje­ka i svi­je­ta, pred­sta­vlja u stva­ri no­vo stva­ra­nje, ovog pu­ta ne iz ni­če­ga, kao pr­vo stva­ra­nje, već iz pre­o­bra­ža­ja već jed­nom stvo­re­no­ga, nje­go­vog oči­šće­nja i oslo­bo­đe­nja od gri­je­ha, sa­ta­ne i smr­ti – na­gla­sio je mi­tro­po­lit.
On je is­ta­kao da se u toj svje­tlo­sti „ne­ba no­vog i ze­mlje no­ve, sve­to­ga gra­da Je­ru­sa­li­ma no­vo­ga, ko­ji si­la­zi sa ne­ba od Bo­ga”, či­ji „Hram je Go­spod Bog Sve­dr­ži­telj i Jag­nje Bož­je, nje­go­va svje­tlost” (Ot­kr. 21, 22), od­vi­ja hri­sto­li­ka dra­ma čo­vje­ka i svi­je­ta od isko­na pa do Sud­nje­ga da­na.
– Ta dra­ma do­la­zi do usi­ja­nja na­ro­či­to po­sled­njih vje­ko­va, pr­ven­stve­no kod hri­šća­na i hri­šćan­skih na­ro­da, ko­ji­ma je mno­go da­to, pa se od njih naj­vi­še i tra­ži. Na­ža­lost, na­mje­sto da oni ho­de za Hri­stom i de­snim po­ka­ja­nim raz­boj­ni­kom, u du­hu slu­že­nja bli­žnji­ma i žr­tvo­va­nja za dru­ge i za vječ­no Car­stvo ne­be­sko, oni kao da su kre­nu­li za li­je­vim raz­boj­ni­kom, čo­vje­ko­u­bi­com i hu­li­te­ljem na ži­vo­ga Bo­ga. Na­mje­sto da se oda­zo­vu na svad­bu Jag­nje­ta Bož­jeg „za­kla­nog za ži­vot svi­je­ta”, da se po­klo­ne je­di­nom isti­ni­tom Bo­gu, oni su u opa­sno­sti da po­sta­nu slu­ge bo­ga Ma­mo­na, da po­sta­nu Ju­di­ni sva­to­vi, pro­da­ju­ći Hri­sta Bo­ga, svo­ju du­šu i pr­vje­na­štvo za tri­de­set sre­br­ni­ka, tj. za ze­malj­sko car­stvo, pro­la­zno i ni­štav­no. Šta su dru­go bi­li kr­sta­ški ra­to­vi i in­kvi­zi­ci­je sa svo­jim na­si­ljem, ubi­ja­nji­ma i oti­ma­njem od dru­gih ne­go pro­da­ja i ras­pi­nja­nje Hri­sta? Šta fran­cu­ska re­vo­lu­ci­ja i nje­no obo­go­tvo­re­nje bo­gi­nje ra­zu­ma, ako ne pi­la­tov­sko „pra­nje ru­ku” u kr­vi ovog bo­žan­skog pra­ved­ni­ka? Ta­ko­zva­na evrop­ska pro­sve­će­nost, na ko­joj se da­nas za­sni­va­ju i na­še ško­le i obra­zo­va­nje, zar ne pred­sta­vlja po­ri­ca­nje Hri­sta kao vječ­ne „svje­tlo­sti ko­ja svi­je­tli u ta­mi” i ko­ja „pro­sve­ću­je sve i sva”? Na­ci­fa­ši­stič­ko obo­go­tvo­re­nje tla i kr­vi i žr­tvo­va­nje mi­li­o­na lju­di se­bi i svo­jim in­te­re­si­ma, u ime nad­čo­vje­ka i „mr­tvo­ga” Bo­ga ne pred­sta­vlja li ta­ko­đe smrt­nu pre­su­du Hri­stu Bo­gu Lju­ba­vi i čo­vje­ko­lju­blja? Mark­si­stič­ko-bolj­še­vič­ko i ti­to­i­stič­ko bo­go­bor­stvo, ni­je li ta­ko­đe za­sni­va­lo ljud­sku sre­ću na ju­din­skoj iz­da­ji i pro­da­ji Hri­sta, na bo­go­u­bi­stvu i bra­to­u­bi­stvu, na ubi­stvu Bo­ga u čo­vje­ku i ti­me li­ša­va­nju čo­vje­ka vječ­nog smi­sla i ži­vo­ta? – is­ta­kao je mi­tro­po­lit u vas­kr­šnjoj po­sla­ni­ci.
Mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je je do­dao da se iz tog sta­rog i no­vi­jeg bo­go­od­stup­ni­štva i hri­sto­bor­stva ra­đa no­vi glo­bal­ni po­re­dak svjet­ski te­me­ljen cje­lo­sno „na po­ho­ti tje­le­snoj, po­ho­ti oči­ju i nad­me­no­sti ži­vlje­nja”.
– Sa­vre­me­no čo­vje­čan­stvo, na­ro­či­to ono ko­je se­be sma­tra hri­šćan­skim kao da ko­nač­no pod­li­je­že onom pr­vom de­mon­skom is­ku­še­nju Hri­sta – pre­tva­ra­nju ka­me­nja u hlje­bo­ve, ka­ko bi cio svi­jet po­šao za njim… U tim i ta­kvim an­ti­hri­stov­skim vre­me­ni­ma, mi ko­ji vje­ru­je­mo da Isus je­ste Hri­stos, zna­mo da se „Ži­vot ja­vi i vi­dje­li smo i svje­do­či­mo i ob­ja­vlju­je­mo” tom i ta­kvom svi­je­tu – „Ži­vot vječ­ni, ko­ji bje­še u Oca i ja­vi se na­ma”, zna­mo „da sve što je ro­đe­no od Bo­ga po­bje­đu­je svi­jet, i ovo je po­bje­da ko­ja po­bi­je­di svi­jet – vje­ra na­ša” (1 Jn. 1, 2; 5, 4). Za­to, Vas­kr­se­nje Hri­sto­vo vi­djev­ši, po­klo­ni­mo se nje­mu po­bje­di­te­lju smr­ti i ni­šta­vi­la, da­ro­dav­cu vječ­no­ga ži­vo­ta, opro­sti­mo jed­ni dru­gi­ma i za­gr­li­mo za­gr­lja­jem vječ­ne lju­ba­vi u Hri­stu, sva Bo­ži­ja stvo­re­nja u svim zna­nim i ne­zna­nim svje­to­vi­ma, po­zdra­vlja­ju­ći se sa sve­ra­do­snim: Hri­stos vos­kre­se! Tu­gu od­ne­se, vječ­nu ra­dost do­ne­se! Va­i­sti­nu vas­kr­se! – ka­zao je u vas­kr­šnjoj po­sla­ni­ci mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je.Z.P.Mark­si­stič­ko-bolj­še­vič­ko i ti­to­i­stič­ko bo­go­bor­stvo, ni­je li ta­ko­đe za­sni­va­lo ljud­sku sre­ću na ju­din­skoj iz­da­ji i pro­da­ji Hri­sta, na bo­go­u­bi­stvu i bra­to­u­bi­stvu, na ubi­stvu Bo­ga u čo­vje­ku i ti­me li­ša­va­nju čo­vje­ka vječ­nog smi­sla i ži­vo­ta, is­ta­kao je u vaskršnjoj po­sla­ni­ci mi­tro­po­lit Amfilohije