-Priredio: MR ALEK­SAN­DAR ĆU­KO­VIĆ

Pje­snik No­vi­ca Đu­rić po­seb­nu pa­žnju u svom stva­ra­la­štvu po­sve­tio je na­rav­no i naj­mla­đi­ma.
– Pjevanje za djecu naj­če­šće je na za­da­te, pa i isu­vi­še po­zna­te te­me, jer pjesništ­vo za djecu ima i svo­je vas­pit­ne i spo­znaj­ne za­dat­ke. A pr­va od svih za­da­tih te­ma je­ste sri­ca­nje bu­kva­ra, če­ga se evo, po ko zna ko­ji put u srp­skom pjesništ­vu za djecu, la­tio i pjesnik No­vi­ca Đu­rić. Ka­da je u pi­ta­nju pjevanje na za­da­tu te­mu pjesnik ima vi­še is­ku­še­nja, a naj­ve­će je da osta­ne u te­mi i da bu­de svoj, od­no­sno da nje­go­vo pjevanje iz­dr­ži po­re­đe­nja sa svi­ma ko­ji su se ogla­si­li na istu te­mu. Pjesnik No­vi­ca Đu­rić je pro­šao sva ta i dru­ga is­ku­še­nja. Nje­gov bu­kvar je stvar­ni do­pri­nos i pjesništ­vu i pe­da­go­gi­ji, na­ro­či­to u pro­na­la­že­nju dru­gih, ne­bu­kval­nih zna­če­nja po­je­di­nih poj­mo­va..., sma­tra aka­de­mik Mi­lo­van Vi­te­zo­vić.
O istom dje­lu knji­žev­nik Dra­go­mir Braj­ko­vić pi­še: ,,...Is­pje­vao je No­vi­ca Đu­rić oso­be­nu a, za dječ­ji uz­rast, pri­mje­re­nu slo­va­ri­cu. Opje­vao je slo­va uvo­de­ći isto­vre­me­no di­je­te me­đu stva­ri i po­ja­ve. Ob­ja­šnja­va­ju­ći slo­va on je osvje­tlja­vao put ka su­šti­ni, ka ime­nu, po­ri­je­klu i zna­če­nju, ka smi­slu i na­mje­ni. To je svo­je­vr­sni poj­mov­nik ostva­ren ma­štom i raz­ma­hom in­ven­tiv­no­sti...”.
O po­e­zi­ji No­vi­ce Đu­ri­ća pi­sao je i po­zna­ti pje­snik Mo­mir Voj­vo­dić.
– U svom li­ri­ko­va­nju pje­snik No­vi­ca Đu­rić opre­zno pje­ša­či ri­ječ po ri­ječ, kre­ću­ći se pi­pa­njem – pip po pip, pa još opre­zni­jim po­gle­di­va­njem ka vr­hu do kog va­lja pre­ći sve zam­ke je­zi­ka i osva­ja­ti sve iz­ra­zne na­či­ne, sve dok se ne osvo­ji svo­ja me­lo­di­ja i vla­sti­ti ka­lup svo­ga slo­vo­ple­ta, ka­ko bi bio sa­mo se­bi sli­čan. A to se la­ko ne po­sti­že. To po­la­zi za ru­kom sa­mo sa­mo­svoj­nim igra­či­ma va­trom, a ko se va­trom igra i u toj igri ne iz­go­ri, a istin­ski go­ri tvo­rač­kim pla­mom, taj je onaj hra­bri i pra­vi, ko­ji vo­li sa­mog se­be i ko­ji se di­vi svo­joj ljud­skoj mo­ći, ko­ju da­je Bog, da iz­go­va­ra ri­je­či. Pra­vi li­ri­čar go­vo­ri ri­ječ po ri­ječ. I cr­kva je mi­sli­la ri­ječ po ri­ječ. Ni ne­i­ma­ri ne či­ne dru­ga­či­je, ne­go kam po kam zi­da­ni­ca, sma­tra on.
– Bož­ja dje­ca su stra­šna po­e­ma o Na­ma. Stra­šna ura. U stra­šnom svi­je­tu — naj­stra­šni­jem i naj­u­sa­mlje­ni­jem od svih svje­to­va ko­ji su po­sto­ja­li. U ele­gant­noj, bo­lje re­ći u do­bro skro­je­noj for­mi, je­zi­kom br­đan­ske, srp­ske ne­sa­ni­ce, pre­mo­ra, pre­ko­ra i po­ko­re... i sve ta­ko i u tom prav­cu i smi­slu, bez prav­ca, i Bo­že moj, bez smi­sla. Ovo­li­ko pu­ste ne­vo­lje u jed­noj du­ši, u jed­noj Pje­smi. Mo­žda će Mo­li­tva­ma, du­gim, sto­lje­ći­ma... bi­ti oči­šćen, ili bar, dje­li­mič­no oči­šćen ovaj naš Čo­vjek – Na­rod. Ne mi­ri­šu vi­še ba­gre­mo­vi, ako su ika­da i mi­ri­sa­li, cvje­ta­ju na­še ra­ne, ta­ko ne­ka­ko raz­mi­šlja No­vi­ca Đu­rić, pje­snik ko­lek­tiv­nog ude­sa, čo­vjek i pje­snik i hri­šćan­ska du­ša ko­ja gor­ke su­ze li­je. I mo­li. U ovoj Po­e­mi još pi­še, da ne­ma pje­sme ko­ju bi svi pje­va­li. Ne­ma. Ne­ma ni­gdje zrač­ka lju­ba­vi. I ka­da bi se po­ja­vio taj zra­čak, to bi bi­lo ču­do, pri­ka­za­ni­je, ne­što ne­vje­ro­vat­no u do­ba mr­žnje, ras­ko­la, ko­lek­tiv­nog la­ve­ža. No­vi­ca Đu­rić je is­pi­sao jed­nu Knji­gu o op­štem bo­lu, ne­sna­la­že­nju, uža­su. Ono o če­mu mno­gi, ili sko­ro svi pri­ča­ju – Đu­rić je po­e­zi­jom sa­op­štio vr­ho­ve te ne­sre­će, bo­la, pat­nje i ne­po­go­de, pi­še pje­snik Ran­ko Jo­vo­vić.
(KRAJ)