Otvarajući koncertnu sezonu u Kotoru sa bratom Jovanom Kolundžijom, pijanistkinja Nada Kolundžija predstavila se kao izvrsna poznavateljka savremenih kompozitora, dajući koncertu posebnu dinamičnost i živahnost izvodeći djela Vilijama Dakvorta i Skota Pendera, pisana za klavir, u postminimalističkom maniru. Umjetnički tandem Kolundžija je zajedno izveo Sonatu u D-duru, op.9 br.3 Žan-Mari Leklera, „Havanezu” Kamija Sen-Sansa, temu iz filma „Šindlerova lista” Džona Vilijamsa i kotorski nastup zaokružio „Kineskim tamburinom” Frica Krajslera. Jovan Kolundžija je briljirao u solističkim izvedbama Fuge iz Sonate za violinu br.1 u g-molu Johana Sebastijana Baha i „Tempo de menueto” Frica Krajslera. Zajedno su prije nekoliko godina nastupili u prostoru Ljetnjikovca Buća u Tivtu, a posebno je raduje ovaj nastup u Kotoru.
- Toliko je prijatno svirati ovdje – sve funkcioniše perfektno, a ljudi koji brinu o ovoj sezoni su savršeni, precizni, topli, umjereni, to je po mjeri, ljudi su božanstveni. Uslovi su vrhunski za sviranje - Stenvej klavir, mi pijanisti „bolujemo”, jer nema puno kvalitetnih prostora sa klavirom. Vidi se i osjeća da se o ovome brine kao za nešto svoje, rekla je u razgovoru za „Dan”. Umjetnička je direktorka Centra lepih umetnosti „Gvarnerius”, a radila je kao redovni profesor na FMU u Beogradu, gdje je zainteresovala mnoge mlade umjetnike za savremene muzičke izraze. Njena ljubav ka muzici 20. vijeka datira još od niže muzičke škole, a u srednjoj školi je uz podršku profesora kolegama kompozitorima koji su počinjali na fakultetu već svirala savremene kompozicije, a na fakultetu je krenula u „muzičko istraživanje” i ne zaustavlja se.
- Sada radim više nego ikad. Prije godinu i po dana osmislila sam tri potpuno nova programa savremene muzike za klavir, to sam baš „zahuktala”, nastupala sam u Beogradu, a sljedeće godine u januaru nastupiću u Londonu i biću učesnica festivala „Avaton” na Kipru. Iz najnovijih materijala sada pravim tri CD-a, biće dosta edukativno, jer će imati i knjižicu o kompozitorima, kao da je namijenjeno školama, kaže Nada, koja je bila višegodišnja članica beogradskog „Ansambla za drugu novu muziku” i ansambla „Crossover elita” koji je izvodio fuziju klasike i džeza.
- Bilo je tu raznih poduhvata. Izvodim ta djela oduvijek i stalno. Ne mogu više da kažem koji su mi autori najomiljeniji, jer ja vidim sada gdje idem. Moj put je bio žestok - atonalnost, eksperiment, to sam željela i da upoznam i da pokažem. Naravno, svirala sam imena koja su bila bitna - Šenberg, Mesijan, Štokhauzen, Kagel, snimila sam Keja, dva nosača zvuka, treća u svijetu - željela sam da ih publika čuje, jer nisu se svirali uopšte kad sam ja počinjala. Tada nije bilo lako kao sada, bilo je komplikovanije bez interneta. Kad god sam negdje putovala, završavala sam sa notama i pločama i okupljala ljude sa kojima sam zajedno sjedala i slušala te ploče koje nismo nikada čuli, jer nismo imali gdje, i tako sve do danas, ističe Nada Kolundžija i dodaje da u početku nije bilo razumijevanja za njena muzička interesovanja, a danas je savremena muzika zastupljena u svim nastavnim programima.
Kao umjetnička direktorka prvog međunarodnog festivala elektronske višemedijske umjetnosti, elektronske i radiofonske muzike Art of Sounds 2008. godine inicirala je i organizovala promocije više od 40 radova umjetnika iz Australije, Kanade, SAD-a i Azije. Centar „Gvarnerius” je finansirao dio projekta, međutim, izostala je podrška šire kulturne zajednice.
- Festival multimedija nije zaživio jer nije dobio podršku institucija kulture - prvi put smo dobili podršku i sami finansirali dio festivala, sala je bila puna i sve je bilo savršeno i poslije „Gvarnerius” više nije dobio podršku, iako sam taj projekat tri puta obnavljala, objasnila je Kolundžija. Njena dugogodišnja želja je da se oproba u pedagoškom radu i namjerava da počne da održava master klasove za mlade, za koje do sada nije imala vremena, s obzirom da je bila posvećena izvođačkoj aktivnosti. Na naše pitanje da li bi održala master klas za kotorske učenike, kaže da bi to rado učinila.
M.D.Popović


Pedagogija je velika odgovornost

- Do sada mi je bilo bitno samo da sviram, nikad se nisam posvetila pedagoškom radu, jer ako čovjek krene u te vode, teško može i jedno i drugo da postigne. Pedagogija je toliko odgovorna da profesor ne bi smio da se igra sa vremenom posvećenim svojim đacima. Voljela bih da radim sa mladima, mogla bih polako, ali ne još, nemam kada, ali u toku sljedeće godine svakako, obećala nam je pozdravljajući se nakon razgovora.