Atentat u Marselju, osim kralja Aleksandra i francuskog ministra Luja Bartua, nije preživio ni atentator. Obezbeđenje nije uspelo da ga spriječi u paklenoj namjeri, ali prije nego što je skočio sa praga kabrioleta, sa kojeg je posijao smrt iz ogromnog „mauzera”, kalibra devet milimetara, u to vrijeme najomiljenijeg oružja terorista, gardijski potpukovnik Piole ga je, dva puta udario sabljom po glavi i oborio na kaldrmu, a onda ga je razjarena masa bukvalno pregazila.
Ispostavilo se odmah da je njegov pasoš falsifikovan i da su u njemu svi podaci lažni. Na osnovu tetovaže na njegovoj lijevoj podlaktici, znaka VMRO sa mrtvačkom glavom i na bugarskom ispisanih riječi „Sloboda ili smrt”, brzo je ustanovljeno da je riječ o profesionalnom ubici, jednom od najpoznatijih i najozloglašenijih terorista odgajenih u desnom, reakcionarnom krilu VMRO – makedonske nacionalističko-terorističke organizacije, koja je našla utočište u Bugarskoj. Njegovo pravo ime, Vladimir ili Vančo Georgijev Kerin znali su samo njegovi neposredni šefovi i naredbodavci, na čelu sa Vančom Mihailovim, a svi ostali su ga uglavnom znali po nadimcima „Vlada Černozemski” ili „Vlada šofer”. Bilo je i onih koji su neposredno posle atentata tvrdili da je njegovo pravo ime Dimitrije Kerin, a čak i u dva sudska dosijea kada mu je zbog okrutnih ubistava suđeno u Bugarskoj, pojavljuju se dva njegova različita imena – Veličko Kerin Dimitrov i Vladimir Dimitrov...
Istoričar Vladimir Konstantinovič Volkov u svojoj poznatoj knjizi „Ubistvo kralja Aleksantra – Hitlerova zavera” tvrdi da je Kerin rođen u okolini Štipa 1897. godine. Anđelko Dragojević, pak, u pogovoru ove knjige, kaže da je on bio Bugarin i da je rođen u Kamenici, što u svojoj pjesmi naglašava čak i Radovan Bećirović:
„Ta bijaše zvjerka izdaleka/ Iz krvava sela Kamenice/ Božije ga ne gledalo lice/ Od Sofije, bijeloga grada/ To bijaše Georgijev Vlada.”
Kerin je bio vojnik bugarske armije u Prvom svetskom ratu, izvrstan strijelac, koji se odlikovao hrabrošću i surovošću, ali ipak, kako su kasnije pričali oni koji su ga poznavali iz tih vremena, nije odavao utisak krvoločnog ubice. Njegov slijepi nacionalizam ga je, međutim, već 1922. godine doveo pod skut Mihailova i od tada se nijedna krvava akcija ove zločinačke organizacije nije mogla zamisliti bez njega.
Pored ostalog, njemu je povjereno da likvidira poznatog bugarskog komunistu i poslanika, nepomirljivog borca protiv reakcije, Dimeta Hadži Dimova. Šest godina kasnije, Kerin je na mig Mihailova likvidirao i Nauma Tomalevskog, nekada vatrenog VMRO-vca, desnu ruku Mihailova u Beču, koji mu je u jednom trenutku okrenuo leđa.
U oba slučaja Kerin je otkriven i osuđen - za prvo ubistvo na petnaest godina, za drugo na doživotnu robiju, ali je i prvi i drugi put na volšeban i nikada do kraja razjašnjen način, ubrzo pomilovan i oslobođen.
B.S
Knjiga uz „Dan”
Ovaj feljton predstavlja kratak izvod iz knjige Buda Simonovića pod naslovom „Tuđa zemlja kalauza nema”, koju od utorka, 9. februara, možete uz „Dan” kupiti na svim prodajnim mjestima novina.
)){kind=small}
