Najnovije izdanje IIU „Svetigora”, knjiga „Sveti kralj Vladislav” može se kupiti uz „Dan” po cijeni od 3,99 eura. Predgovor za knjigu napisao je mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije koji navodi da je Sv. Kralj Vladislav, istinski učenik Svetoga Save. Odnosno, da nastavlja njegovo učenje da je svjetlost suština. „Sv. Kralj Vladislav je nastavak učenja onoga pogleda na svijet i učenja kojega su se pridržavali svi Nemanjići, čiji su podvizi srastali sa podvizima njihovih roditelja, a koje se sredinom prošlog vijeka, kod nas, počelo nazivati svetosavljem” – piše mitropolit Amfilohije.
Inače, kako se mogu upoznati svi koji budu čitali ovo savremeno žitije, Stefan Vladislav I Nemanjić rodio se, oko 1198. godine, kao drugi sin prvog srpskog kralja Stefana Nemanjića, potonjeg monaha Simona – Sv. Stefana Prvovjenčanog (1165-1228) i Evdokije Anđel, romejske princeze, najmlađe kćerke vizantijskoga cara Aleksija III Anđela. Kralj Stefan i supruga mu Evdokija su, osim Vladislava, rodili još dvojicu sinova: starijeg Radoslava, potonjeg studeničkog monaha Jovana (1192–1235) i mlađeg Predislava, potonjeg Svetog Savu II, arhiepiskopa srpskog (1200–1271), kao i kćer Komneniju. Najmlađi Vladislavljev brat po ocu, od majke Ane Dandolo, druge supruge Stefanove, mletačke princeze bio je Stefan Uroš I, budući četvrti kralj Srbije i Pomorja (1220–1277). Njegov stric, podsjetimo bio je Sveti Sava, a đed Sv. Simeon Mirotočivi. Zato ne čudi da je Sv. kralj Vladislav po upokojenju, od Crkve prepoznat i imenovan i poštovan kao „svetoga korijena bogoljubivi izdanak”, kao sveta grana na svetorodnoj lozi Nemanjića.
Odrastajući na dvoru svoga oca, svijenom oko dvorske crkve i njenog tipika svakodnevnih bogosluženja, Vladislav se od malih nogu navikao na službe Božije, na ritam dnevnog, sedmičnog i godišnjeg bogoslužbeno-prazničnog kruga, odnosno na crkveni ton cjelokupnog kraljevskog života.
Pismenosti su ga učili dvorski učitelji – učeni monasi. Mladi kraljević je, zajedno sa svojom braćom, primio najbolje moguće hrišćansko i svjetovno obrazovanje onoga vremena, uključujući i praktičnu obuku u svim onim tjelesnim vještinama koje su bile neophodne za jednog srednjovjekovnog viteza.
Svečev agiograf, arhiepiskop Danilo II, ukazuje na pobožnost i vrlinski život Vladislavljev, kojima se on isticao među braćom – Radoslavom, Predislavom i Urošem. Iz žitija se vidi da je Vladislav i u mladosti bio opisan kao onaj koji se „bojao Boga od mladosti svoje” i trudio veoma za Svetinju Božiju, za čistotu srca i uma svoga, i hrama tijela svoga, „trudeći se da uđe u teška djela i da se umrtvi za svijet, a da živ bude za dobra djela, i želeći stići u nadnebesne stanove”. Još u mladosti Sv. Kralj Vladislav stremio je umrtvljenju „ovoga svijeta” i „staroga čovjeka” u sebi, kroz oživljenje za dobra djela i za podvižničko zadobijanje Carstva Nebeskoga, i rađanje „novoga čovjeka” u pravednosti i svetosti Istine.
Ujedno, istoričari i hagiografi ga prepoznaju kao kraljevića koji ljubi Hrista „iz sve duše svoje”, ispunjavajući time prvu i najvažniju zapovijest Gospodnju i koji, pokretan tim hristoljubljem, Hristu „jedinome rabota”, čineći sve u Njegovo ime i Njega radi, „u svakom blagovjerju”.
Ž.J.
)){kind=small}
