Pje­sni­ki­nja Mi­li­ca Kralj pred­sta­vi­la se na knji­žev­noj ve­če­ri u Bi­bli­o­te­ci za sli­je­pe u Pod­go­ri­ci. O nje­nom stva­ra­la­štvu go­vo­rio je knji­žev­nik i knji­žev­ni kri­ti­čar Pe­ri­vo­je Po­po­vić, dok je mo­de­ra­tor ve­če­ri bi­la Smi­lja­na Ra­du­si­no­vić. Za mu­zič­ki seg­ment ve­če­ri bio je za­du­žen mr Ra­doš Ma­li­džan.
– Mi­li­ca Kralj je Vi­dov­dan­ka. Ona je u cje­li­ni svo­ga bi­ća, u osno­vi svo­ga bi­ća, pje­sni­ki­nja Vi­dov­da­na. Ima raz­li­ke iz­me­đu Vi­dov­da­na Cr­njan­skog i Vi­dov­da­na Mi­li­ce Kralj. Vi­dov­dan kod Cr­njan­skog je­ste onaj kad je Ga­vri­lo Prin­cip is­pa­lio hi­ce u svjet­sku ne­prav­du. Mi­li­ca Kralj, Vi­dov­dan­ka, go­vo­ri u svo­joj po­et­skoj du­ši i zi­da sjaj­nu ku­lu na te­me­lji­ma oba Vi­dov­da­na, ko­ji­ma se do­da­je i Bo­žić sa Moj­kov­ca. Sve to je on­da pje­snič­ka ku­la ko­ju ni­ko ne mo­že po­ru­ši­ti – sma­tra Pe­ri­vo­je Po­po­vić. Ovaj njen za­pis, sma­tra Po­po­vić, htio bi da ka­že ra­dost i na­du Go­spod­nju pri­dru­ži bes­kra­ju pje­sme u pam­ti­vje­ku.
– Čr­no je cr­no, „Čr­nil­ni­ca” je cr­nil­ni­ca, sta­ro­slo­ven­ski iz­raz u zna­če­nju ma­sti­o­ni­ca. To je ono si­pi­no ma­sti­lo, ka­ko ka­že pje­sni­ki­nja Mi­li­ca Kralj. Knji­ga „Čr­nil­ni­ca” je naj­no­vi­je po­et­sko si­ja­nje Mi­li­ce Kralj, de­vet po­gla­vlja, de­vet pje­snič­kih bra­ta Ju­go­vi­ća, Mi­li­ce Kralj. Nje­ne pje­sme su ne­pre­sta­no vra­ća­nje, ko­rak po ko­rak, do su­šti­ne i svje­tlo­sti po­e­zi­je – ka­zao je knji­žev­nik i knji­žev­ni kri­ti­čar Pe­ri­vo­je Po­po­vić.
Pje­sni­ki­nja Mi­li­ca Kralj, od­go­va­ra­ju­ći na pi­ta­nja mo­de­ra­tor­ke is­ta­kla je da je njen pje­snik Dis.
– Ovo je mo­ja pje­sma, mo­je sud­nje ri­je­či iz osa­me sa­že­te u ne­sa­mje­ri­vi zbir či­ji je ko­nač­ni re­zul­tat pje­sma. Ovo je mo­ja rod­na me­lo­di­ja, za­um­ni glas ob­red­nog pje­snič­kog ta­jan­stva; tru­dim se da je­zik mo­je pje­sme sa­ču­va zlat­no, dra­go­cje­no ri­zni­čar­sko obi­lje srp­skog je­zi­ka. Po­e­zi­ja je i mo­ja op­se­si­ja, sva­ki njen zvuk, njen od­jek, njen slog, njen pri­ziv isko­ni i od­ziv ne­iz­ra­zi­vog u smje­ru je mog vla­sti­tog za­htje­va za is­pi­si­va­njem ap­so­lut­ne pje­sme. Po­e­zi­ja je moj put na­no­vog ro­đe­nja i bi­va­nja kroz ri­je­či, put uz­le­ta zla­to­no­snih ri­je­či ko­je po­put sa­ća pra­ve-gra­de uto­či­šte za sve gu­bit­ke i po­ra­ze, za sve ne­da­će i bo­lo­ve – ka­za­la je pje­sni­ki­nja Mi­li­ca Kralj.
Autor­ka je ka­zi­va­la svo­je sti­ho­ve, ko­je je broj­na pu­bli­ka pra­ti­la bur­nim apla­u­zi­ma.
A.Ć.


Sud­nje ri­je­či iz osa­me

– Žud­nja za smi­slom, žud­nja za ot­kri­va­lač­kim pred­je­li­ma i zem­nog i neb­nog svi­je­ta, za oži­vlja­va­njem sve­vre­me­nih ču­de­sa – to je­ste moj glas iz osa­me, moj glas kroz osa­mu, moj glas ko­ji se ra­za­sti­re kroz tmi­nu i svje­tlost, kroz oblak, li­stić, pi­je­sak, inje i ma­sti­lo... moj glas kroz vri­je­me ko­ji do­zi­va vas – ka­za­la je pje­sni­ki­nja Mi­li­ca Kralj.