Decenijama je Evropski parlament prevashodno postojao kao formalna ustanova, koja je imala zadatak da simbolizuje evrointegracije i da potpomaže opšteevropsku zastupljenost naroda. Tamo su birani političari uglavnom po principu ostatka, tj. ko više nije imao ambicija na nacionalnom nivou i ko je bio spreman da dosluži na mirnom mjestu. Odaziv na izborima je bio uvijek mnogo manji nego na nacionalnom nivou – biračima je bilo jasno da od toga glasanja nimalo ne zavisi njihov život.
Međutim, vremenom, Evroparlament je poprimio dopunsku funkciju – bio je indikator onoga, što kod Evropljana nije bilo u pameti, već na srcu. Mehanizam je bio poznat. Delegirajući predstavnike opozicionih (sada ih nazivaju populističkim) partija u parlament države, ili podržvajući nekoga od njih za funkciju predsjednika, građani su riskirali da dobiju za čelnike neiskusne ili neprofesionalne ljude. Evropljani su pragmatični u većini, tako da nijesu željeli bilo kome vjerovati, na račun sopstvenih novčanika. A eto u Brisel ili Strazbur ste mogli uputiti bilo koga – što nije imalo nikakvog praktičnog značaja, ali je to predstavljalo dobru mogućnost da se pokaže prezir prema establišmentu. Nije bilo slučajno što su baš u Evropskom parlamentu zasijale u punom starom sjaju takve svijetle figure kao
Marin Le Pen ili
Najdžel Faraž.
Ovogodišnji izbori za Evropski parlament nijesu bili samo interesantni, već su se našli u strogom centru društvene i medijske pažnje. Strasti su se ozbiljno komprimirale, respektabilni evropski političari i mediji, koji su bili zaintrigirani događajem, na sve načine su pojačavali važnost glasanja, prikazujući ga kao odlučan obračun za sudbinu Evropske unije. Navodno nadiruće neliberalne, nacionalističke i evroskeptične snage žele da vrate napredovanje Evropske unije, težeći da uspostave kontinuitent u „prvobitno“, tj. u stanje prije integracije, sa svim košmarima, koji iz toga proizilaze. Za to vrijeme destruktivnim buntovnicima aplaudiraju „monstrumi” –
Putin, Tramp i
Si Đinping, kojima je potrebno samo jedno: da propadne evropski san, i da oni tada potčine Evropu svojoj opakoj volji.
Slično komprimiranje je kod posmatrača sa strane odmah isprovociralo pitanja, zato što je ponavljalo kampanju pristalica Evropske unije u Velikoj Britaniji, uoči referenduma, 2016. godine. Tada su evrooptimisti takođe računali na zastrašivanje: bude li Bregzit, onda je svemu kraj! A on se ipak dogodio. Imajući u vidu dalji razvoj događaja, željeli bismo da podsjetimo na samoostvarujuće proročanstvo. Željeli ste krah – izvolite, mada bi i Bregzit mogao da postane, ako ne rutinska stvar, onda u potpunosti dirigovani proces.
Izbori su prošli, i njihov rezultat se ne može uopšte smatrati katastrofom, iako je pokazao sliku dubokih promjena u evropskom političkom pejzažu. Uspjeh nacionalističkih snaga je prisutan, ali, realno govoreći, tle ispod nogu evropske političke klase, nije se uzdrmalo. Jednostavno, ono je postalo malo više neravno, a na to nijesu navikli.
Glavni rezultat glasanja u maju 2019. godine je kraj epohe, u kojoj su evropskom politikom upravljale dvije najkrupnije političke snage, takozvane narodne (masovne) partije – konzervativci i socijalisti. U svim sastavima Evropskog parlamenta oni su zajedno imali većinu, što im je omogućavalo da u procesu trgovine i usaglašavanja određuju željene konfiguracije. To se prije svega odnosilo na formiranje organa upravljanja Evropskom unijom – Evropske komisije, izbor njenog predsjednika, a poslednjih deset godina i na izbor predsjedavajućeg Evropskog savjeta, skupštine rukovodilaca država i vlada zemalja članica. Uslovno govoreći, to je značilo postavljanje premijera i predsjednika jedinstvene Evrope. Zajednička dominacija klasičnih desnih i lijevih, konzervativaca i socijaldemokrata imala je sistemski karakter i odražavala je balans interesa institucija i društvenih raspoloženja, koja su se formirala u Evropi u drugoj polovini XX vijeka... To jest u periodu uspostavljanja i upečatljivog razvoja evropskog modela. A ona se, sa svoje strane, vraćala korijenima u idejne lomove Evrope sa sredine devetnaestog vijeka. Tada, pod uticajem pojave političkih nacija i socijalnoekonomskih napredovanja, formiran je savremeni politički pejzaž.
Sada on odlazi u prošlost. Situacija je različita od države do države, ali je zajednička tendencija takva: socijalisti, skoro svuda, naglo padaju (jedini veći izuzetak je Španija), gubeći ne samo podršku, već i sopstveno političko lice. Konzervativci klize naniže, ne toliko brzo, koliko očigledno. I jedni i drugi su žrtve kursa podvučenog centralizma, ideološkog zbližavanja koje je prevladalo nakon hladnog rata. Političarima se tada učinilo da je prošlo vrijeme sukoba, da je ostao samo jedan pravilan kolosjek, u čijim okvirima se treba kretati, odstupanja nijesu potrebna. To je funkcionisalo jedno vrijeme, ali usljed usložnjavanja političke situacije u svijetu, ljudi su poželjeli ideološko obilježavanje jasnoće položaja.
Na ovim izborima je potvrđen trend. Na uzlaznoj putanji su oni, koji se ne plaše da odrede svoj položaj. To su nacionalisti, čiji je tribun za svu Evropu postao
Mateo Salvini s protivmigracionim zastavama na gotovs. I „zeleni“, koji su se aktivno latili teme promjene klime, i posvećuju joj čitavu retoriku demokratije i ljudskih prava. Ali glavni rezultat je rasparčani Evropski parlament, koji je teško profilisati prema ideološkim, ili čak i nekim drugim kriterijumima. Ovaj rezultat precizno odražava stanje stvari u evropskoj politici, gdje je dalji pravac razvoja, jednostavno, nejasan. Upravo zato, relativno uspijevaju oni, koji mogu da privuku glasače a) jasnim i razumljivim parolama, b) nepripadanjem politici, koja je vođena prethodnih godina.
Najznačajniji su rezultati glasanja u dvjema najvećim zemljama Evropske unije – Njemačkoj i Francuskoj. Ni
Makron, ni
Merkel, nijesu postigli željeno. Pokret „Na maršu“ Makrona, prepustio je poziciju „Nacionalnom ujedinjenju“ Le Pena, a blok HDS/HSS Merkelove sačuvao je liderstvo, ali je izgubio značajnu podršku. Ispada da dva rukovodioca, koje smatraju potencijalnim inženjerima evropske transformacije, nijesu u najboljoj formi. U Evropi ne postoje druge političke figure takve težine, niko od favorita sadašnjeg glasanja, pa ni na strani nacionalista, ni kod „zelenih“ ne hrli evropskom nivou.
Izbori 2019. godine nijesu doveli do kolapsa Evropske unije, kako su zastrašivale pristalice integracije. Ali su zato potvrdili da u starom svijetu nastupa sasvim druga politička era. Proći će godine, dok Evropska unija ne formira svoj novi oblik i novi unutrašnji balans, a praksa će pokazati, koje su od ideja i snaga, koje su sada u usponu, realno sposobne da prežive, a koje će ostati prolazna stvar.
Karikaturni simbol sadašnje kampanje je učešće u izborima zemlje (Velike Britanije), koja službeno izlazi iz Evropske unije, ali to ne može da realizuje, pa je žalosna pobjeda na tim izborima partije („Bregzit“), koja je kategorično protiv Evropske unije kao ideje. Teatar apsurda – u život. Lekcija je za sve spoljne partnere jednostavna – dok se razdvojeni elementi ne sabiru u novi mozaik, sadržajan dijalog sa Evropskom unijom jedva da je moguć. Uniju će u potpunosti da progutaju vlastiti unutrašnji problemi, tim prije što se ne rješavaju pitanja njenog uređenja. A za sada se oni samo gomilaju. Predstoji veoma interesantan i vruć proces, ali veoma neproduktivan. I mi smo tek na početku.
(montenegro.mid.ru)
U Austriji se ponovio fenomen TrampaVeoma je indikativan rezultat u Austriji. Bez obzira na politički skandal, koji se odigrao samo prije nedjelju, („Ibicagejt“koji je srušio vladu i osramotio krajnje desnu Partiju slobode), Narodna partija, koju predvodi kancelar
Kurc, naglo je pojačala svoje pozicije. Što je još bolji pokazatelj, sama Partija slobode izgubila je svega 2 odsto glasova u poređenju sa prošlim izborima. Nije došlo ni do kakvog osipanja. Ponavlja se američki fenomen
Trampa, čije pristalice, jednostavno, ignorišu bujice okrivljavanja od strane opozicije, zato što to smatraju zavjerom i klevetom protiv „narodnog branioca“. Beznačjan simptom za establišment, informaciona mašina pravi prekid, ali na Kurca i njegove zlosrećne partnere, obrušila se sva Evropa. Cilj je bio očigledan – zadati udarac čitavom nacional-populističkom talasu.
)){kind=small}
