Ve­ći­na lju­di po­zna­je dvi­je osnov­ne oso­bi­ne svje­tlo­sti, bo­ju i ja­či­nu. Me­đu­tim, svje­tlost po­sje­du­je i tre­ću oso­bi­nu - po­la­ri­za­ci­ju, od­no­sno usmje­re­nost osci­la­ci­ja svje­tlo­snih ta­la­sa. Ži­vo­ti­nje po­put pče­la i mra­va uzor­ke po­la­ri­za­ci­je na ne­bu ko­ri­ste ka­ko bi se sna­la­zi­li u pro­sto­ru. Vr­lo ma­lo lju­di, čak i u na­uč­noj za­jed­ni­ci, svje­sno je da lju­di mo­gu go­lim okom da opa­ze po­la­ri­za­ci­ju svje­tlo­sti.
Ži­li­jet Mek­gre­gor sa Uni­ver­zi­te­ta u Le­ste­ru pro­u­ča­va­la je ka­ko lju­di opa­ža­ju po­la­ri­zo­va­nu svje­tlost ko­ri­ste­ći eks­pe­ri­ment uz po­moć ko­jeg su se pret­hod­no is­pi­ti­vao vid ho­bot­ni­ca i si­pa. Go­vo­re­ći uop­šte­no, svje­tlo­sni ta­la­si su isto­vre­me­no po­la­ri­zo­va­ni ho­ri­zon­tal­no i ver­ti­kal­no, stva­ra­ju­ći mje­ša­vi­nu po­la­ri­za­ci­ja. Ali, ne­kad se mo­že do­go­di­ti da ve­ći­na svje­tlo­snih ta­la­sa - kao što je to na di­je­lu ne­ba, na kom­pju­ter­skim ekra­ni­ma i od­ra­zi­ma na vo­di i sta­klu - osci­lu­je istim usmje­re­njem. Ta svje­tlost se sma­tra sna­žno po­la­ri­zo­va­nom. Kom­pju­ter­ski LCD ekra­ni, pa­met­ni te­le­fo­ni, ta­ble­ti i pro­jek­to­va­nje 3D fil­mo­va u bi­o­sko­pi­ma osla­nja­ju se na po­la­ri­zo­va­nu svje­tlost.
Lju­di po­la­ri­zo­va­nu svje­tlost opa­ža­ju uz po­moć Haj­din­ge­ro­ve čet­ke, sup­til­nog en­to­pič­kog fe­no­me­na ko­ji lju­di vi­de kao žu­to-pla­vi uzo­rak na­lik lep­tir-ma­šni. Taj efe­kat se ja­vlja u sa­mom oku, ni­je sli­ka ne­kog pred­me­ta pa Haj­din­ge­ro­va čet­ka u ve­ći­ni slu­ča­je­va ne­sta­ne na­kon ne­ko­li­ko se­kun­di. Mek­gre­gor i nje­ni sa­rad­ni­ci su za­hva­lju­ju­ći LCD ekra­ni­ma ko­ji su spo­sob­ni da taj fe­no­men kon­stant­no re­pro­du­ku­ju uspje­li da iz­mje­re di­na­mi­ku mi­je­nja­nja Haj­din­ge­ro­vih čet­ki, pa su po­tvr­di­li da ne­ki po­je­din­ci mo­gu per­ci­pi­ra­ti pro­mje­nu po­la­ri­zo­va­nog ugla kroz
- Na­še is­tra­ži­va­nje je po­ka­za­lo da ro­žnja­ča zna­čaj­no uti­če na per­cep­ci­ju po­la­ri­zo­va­ne svje­tlo­sti, a bu­du­ći da op­tič­ka obi­ljež­ja ro­žnja­če va­ri­ra­ju od oso­be do oso­be, to ob­ja­šnja­va za­što lju­di na raz­li­čit na­čin per­ci­pi­ra­ju Haj­din­ge­ro­ve čet­ke - is­ta­kla je ona.
Da bi­ste sa­mi vi­dje­li Haj­din­ge­ro­ve čet­ke, po­gle­daj­te u bi­je­lu po­vr­ši­nu na LCD ekra­nu va­šeg kom­pju­te­ra, ta­ble­ta ili mo­bil­nog te­le­fo­na. Po­tom nag­ni­te gla­vu sa jed­ne stra­ne na dru­gu i sla­ba­šne žu­te i pla­ve lep­tir-ma­šne ne­što ve­će od va­šeg pal­ca tre­ba­lo bi da po­sta­nu vi­dlji­ve. Uz ne­što vje­žbe, mo­že­te da ih vi­di­te na di­je­lo­vi­ma pla­vog ne­ba na 90 ste­pe­ni od sun­ca, po­go­to­vo to­kom iz­la­ska i za­la­ska.
Osje­tlji­vost na po­la­ri­za­ci­ju bi, na­da se Mek­gre­gor, mo­gla da po­mog­ne pri uoča­va­nju sta­ro­šću uslo­vlje­ne de­ge­ne­ra­ci­je žu­te tač­ke, mje­sta naj­ja­sni­jeg ljud­skog vi­da.