Novo djelo Milike Vojinovića, roman „Ujutro ćemo biti vječnost”, nedavno je ugledalo svjetlost dana u izdanju podgoričkog „Unireksa”. Recenzenti knjige su prof. dr Dragan Koprivica i Milosav Slavko Pešić.
– U vremenu svakovrsne oskudice u Crnoj Gori, posebno duhovne i literarne, u periodu kad se nagrađuju pisci ne za knjige, nego za partijske knjižice, u godinama kad je, javna ili tajna, pripadnost režimu kalauz koji otvara sve puteve do nagrada i priznanja, pojavio se skoro niotkud autentičan roman skoro anonimnog Milike Vojinovića „Ujutro ćemo biti vječnost”. Bez jeftinih romanesknih trikova i imitiranja hispanoameričke, ili bilo koje druge književnosti, Milika Vojinović je, kao još uvijek nedovoljno poznat autor, održao pravi književni čas jednom broju tzv. romanopisaca u pokušaju, u Crnoj Gori, koji štancuju romane uz obilatu podršku režimskih kulturnih krugova, unaprijed dogovarajući koga slijedi koje priznanje. Polazeći od jednog postulata Dostojevskog, koji mu natkriljuje romane, da društvo u kojem propada porodica, kao njegova osnovna ćelija, mora postaviti sebi pitanje kuda ono ide, i dokle će stići, Vojinović bez bombastičnih storija i zaokreta iznosi gorku životnu priču glavnog junaka Narcisa o sukobu sa vremenom, ljudima, s njegovom životnom saputnicom Nirvanom, porodicom, u kojoj je na kraju postao tuđinac i persona non grata – bilježi dr Koprivica.
Roman Milike Vojinovića nije roman smirenja, bilježi on.
– Naprotiv. Riječ je o romanu bunta takozvanog običnog čovjeka, usamljenog junaka, koji po svim moralnim normama ima pravo da se zabilježi u vremenu, opravda smisao vlastitog postojanja, i ostvari svoje pravo na ličnu i porodičnu sreću i poštovanje. Manirom iskusnog pisca Vojinović plete mrežu ekstremnih stanja ljudske svijesti i alijenacije u krugu otuđene porodice, čime se ruše sve porodične spone i smisao postojanja glavnog junaka. Zbog dvije slike romana, prve, optimističke, i druge, date u mračnim tonovima, roman djeluje i kao obračun autora s mladošću i mladalačkim idealima, kao sudar sa stvarnošću, koja poništava čovjeka i sve najljepše u njemu. Žanrovski gledano, u ovom porodičnom, snažnom psihološkom romanu Vojinović ne zapada u patetiku, već rukom iskusnog pisca sklapa mračne kockice mozaika čemerne sudbine glavnog lika, koji kao da se pojavio iz grčke tragedije, na njenim postulatima. Zato je njegov Narcis u sukobu sa stvarnošću, porodicom, posebno sa suprugom, upravo i utemeljen u stilu dva načela grčke tragedije: on je i sam protiv svih, i, pritom, bez krivice kriv – piše Koprivica.
– Roman Vojinovića zaista treba čitati jer je nastao iz jednog pobunjenog srca, autorskog alter ega, kao revolt gubitnika bez razloga, koji je zapitan o krivici ljudskoj uopšte, i pravu više sile da raskol u porodici predstavlja oznaku svakog vremena, pa i današnjeg – zaključuje Koprivica. „Vojinović u romanu koristi izuzetno kratka poglavlja, u koja je sabio slike, treptaje, nervozu, bol i bijes. Rečenice su u njegovom romanu kao disanje”, piše Milosav Pešić u recenziji.A.Ć.