Sve do prije deceniju Ugostiteljsko-turističko preduzeće (UTP) „Piva” u Plužinama bilo je nosilac razvoja te opštine, a u više objekata zapošljavalo je oko 140 radnika. Pogubna privatizacija i tu firmu, inače jednu od rijetkih u plužinskoj opštini, potpuno je uništila, pa je UTP nakon petogodišnjeg stečaja, koji je rezultirao rasprodajom imovine, početkom 2015. godine izbrisano iz registra privrednih subjekata. Najveći objekat firme, hotel „Piva” koji je ujedno i jedini te vrste u Plužinama, tokom stečaja kupila je Hotelska grupa (HG) Budvanska rivijera u koju su i lokalna uprava, a posebno bivši radnici polagali nadu da će oživjeti makar dio nekadašnjeg preduzeća koje se svojevremeno smatralo boljim ugostiteljsko-turističkim u Crnoj Gori. Međutim, za proteklih šest godina novi vlasnici su hotel otvorili samo tokom jedne ljetnje sezone davši ga pod zakup.
– S obzirom na to da je turizam jedna od strateških grana Plužina nikako nam ne ide u prilog što je jedini hotel u opštini zatvoren. Prošlo je dosta vremena od privatizacije i smatramo da su novi vlasnici imali prostora da iznađu načine i počnu sa radom – kazao je direktor plužinskog Parka prirode „Piva” Slobodan Delić.
Poslednjih godina plužinsku opštinu, prema njihovim podacima, posjeti nekoliko desetina hiljada turista, od čega gotovo polovinu čine stranci. Delić ističe da je to rezultiralo poboljšanjem turističke ponude, otvoreno je više eko i etno-sela, kao i manjih ugostiteljskih objekata.
– Jesmo postali prepoznatljiva turistička destinacija, međutim, gostiju bi bilo još više da imamo hotel. Među turistima koji posjete našu opštinu su i visokoplatežni koji traže adekvatan smještaj, poput hotelskog, a jedini objekat gdje bi im to bilo moguće pružiti je hotel „Piva”. Uz sve, u tom hotelu da je u funciji bilo bi zaposleno bar dvadeset radnika što je za našu malu opštinu veoma značajno – naglasio je Delić.
Hotel u naselju Plužine, na obali tamošnjeg Pivskog jezera sagrađen je 1976. godine. Objekat ima suteren, prizemlje, dva sprata i potkrovlje, restoran i 44 smještajne jedinice. Budvanska rivijera platila ga je 300 hiljada eura, i to u tri jednake rate koje su uredno izmirili. Iz te kompanije „Danu” su pojasnili da još uvijek pokušavaju da pronađu mogućnost kako bi hotel stavili u funkciju. Interesovanja za zakup više nije bilo, kao ni zainteresovanih kupaca za prodaju hotela, a lani su ga aukcijom nudili po početnoj cijeni od 440 hiljada eura. Hotel „Piva” su kupili, istakli su iz kompanije, jer su namjeravali da prošire svoju ponudu, povežu sjever i jug države.
– Grupacija ostaje u namjeri da se na slučaju ovog hotela podstakne ideja uključivanja sjevera Crne Gore u turističke tokove i da se insistiranjem na kvalitetnom partnerstvu ili kupcu koji će biti na liniji visokih normi turističke industrije doprinese da područje Plužina i cijela destinacija dobiju nove dimenzije kvaliteta turističke ponude – kazali su „Danu” iz Budvanske rivijere.
Nakon preuzimanja hotela, objekat su u određenoj mjeri adaptirali. Međutim, kako navode, zbog u međuvremenu pokrenutih projekata na adaptaciji pet operativnih hotela Grupacije i ulaganja značajnih sopstvenih sredstava, bili su onemogućeni da nastave investiciju u Plužinama. B.B.

Radnici bez izmirenih potraživanja
Stečaj u UTP „Piva” u februaru 2010. godine uvela je firma „Carine” Čeda Popovića koji je nekoliko mjeseci prije toga većinski paket akcija plužinske firme kupio na berzi. Postupak je pokrenuo jer mu je UTP ostao dužan oko 100 hiljada eura, a uz taj iznos radnici i drugi povjeroci prijavili su još oko pola miliona eura potraživanja.
U trenutku uvođenja stečaja, kazao je bivši radnik Jovan Kulić, dugovalo im se osam do devet zarada, a radni staž im nije bio povezan. Ukupna potraživanja radnika bila su 420 hiljada eura od čega im je prodajom imovine izmireno oko 80 odsto duga.
– Svi smo bili na birou rada bez ikakve nade za novi posao. Poslednjih godina većina je uspjela da stekne minimalne penzije, a u UTP, ja i supruga zajedno imamo oko 70 godina staža i od toga smo dobili ukupno 250 eura penzije. Ostali smo bez akcija u preduzeću i stambenog fonda u koji smo godinama ulagali – kazao je Kulić.
Određen broj radnika, prije stečaja, protiv firme je pokrenuo sudske sporove zbog nezakonitog umanjenja zarada. Izvršne sudske presude, po kojima su po radniku trebalo da izmire u prosjeku od 4 do 8,5 hiljada eura, ušle su u stečajnu masu, ali nije bilo novca za isplatu.
– Sve je to naš zarađen novac, koji nikada dobiti nećemo. Nakon rasprodaje imovine nije bilo dovoljno sredstava da se to isplati pa su nas preusmjerili na Fond rada, kako tada tako i danas – ogorčen je Kulić.