Pričala mi je majka kako je i neko od Dušanovih direktnih predaka isto bio veliki junak u takozvanoj Miletinoj buni koja je imala za cilj da učini da srpskom narodu bude bolje. Ja sam bio sklon da vjerujem da je to bilo tako zato što su ljudi iz Dukađina generalno hrabri, ali i zato što su Dušanovi preci, za koje se znalo odakle su došli, imali potrebu da se dokažu i da pokažu da su iskreno Srbi, i ne samo da su Srbi, već da su Srbi bolji od ostalih Srba.
Iz zvaničnih arhiva saznajem da je Dušan bio dobar đak, ali da je na početku imao slabije ocjene samo iz pjevanja i gimnastike. Poslije se u gimnastici popravio, ali u pjevanju nikad. Interesantno, ista priča važi i za mene (i za moju majku).
Takođe, iz zvaničnih arhiva saznajem da je Dušan bio hrabar i proaktivan i da nije čekao da mu viša komanda naredi prelazak u napad, već je to često radio samoinicijativno i sa konjanicima koji jedno vrijeme nisu ni imali konje, već su išli pješke, dok nisu zarobili neke neprijateljske konje.
Velika većina njegovih ratnika su bili Mačvani, jer u to vrijeme, ako bi neko bio regrutovan za konjicu, na odsluženje vojnog roka je odlazio sa konjem, a poznato je da je Mačva uvijek bila rasadnik odličnih konja. Deda Dušan je bio jako blizak sa svim svojim vojnicima, i prema njima je imao očinski odnos, a oni su mu to vraćali velikim zalaganjem. Pamtim veliko prijateljstvo sa porodicom iz sela Maove, koje se poslije prenijelo i na sledeću generaciju. Navodno, činjenica da su vojnici iz tog sela dobro poznavali okolinu svog sela pomogla je u jednom velikom ratnom uspjehu puka u kojem je Dušan služio.
Ja sam jedno vrijeme mislio da mi je od dede došla i vještina jahanja (on u tih šest godina rata nikad nije pao sa konja), pa sam bio dosta smio kao rekreativni jahač i onda sam pao i povrijedio dva vratna pršljena i samo me je čudo spasilo od kovčega ili kreveta (doktori su mi kazali da tolike luksacije na tako visokim vratnim pršljenovima nikad ne odvedu povrijeđenoga do kolica, već samo u kovčeg ili u krevet, iz kog jedino može da se mrda zenicama). Srećom, posle godinu dana oporavka sam se vratio u normalu, osim što mi sada vrat zvoni po aerodromima i što ne smijem da se razbolim od raka, pošto ne mogu da idem na magnetnu rezonanciju jer imam ugrađen metal u vratu.
Pričali su mi o tome da se moja majka Simonida rodila u Smedrevskoj palanci i da su živjeli blizu kasarne, ili čak u samoj kasarni. O životu u Virovitici su mi pričali samo da je baba tamo išla u katoličku crkvu nedjeljom, jer pravoslavne nije bilo, a da je ujak Vlada znao da jaše ciganske konje, dok je čekao voz da ide u školu u Čakovec. Jedino što sam od namještaja naslijedio od Dušana Dodića je ljuljaška koju su oni kupili od nekog njemačkog grofa sa teritorije u okolini Virovitice, koji se posle Velikog rata selio i sve prodavao. Iz Niša su im ostale najljepše uspomene i prijateljstvo sa porodicom Domazet koje se prenijelo i na potonje generacije. Pričali su mi o svom kratkom životu u Skoplju, gdje je moja majka često pobolijevala, pa je deda tražio premještaj. Pričali su mi puno o životu u Subotici, gdje je moja majka išla u školu, i da je bila u odjeljenju u kom su većina bile Jevrejke mađarskog porijekla. To bi mi uvijek pomenula kad bi se na RTS-u pojavila ćerka jedne od njih, koja je danas veoma poznata (Mira Adanja Polak) i čije je emisije ona voljela da gleda. Nažalost, sa velikom tugom u očima bi dodala da većina njih nije preživjela Drugi svjetski rat. Najviše su mi pričali o boravku u Ljubljani gdje iz arhiva saznajem da je Dušan bio pomoćnik komandanta Slovenačke vojne oblasti, ali se u porodičnim pričama uvijek govorilo da je bio komandant Slovenačke vojne oblasti i da je u toj funkciji, u ime kralja, on bio taj koji je presjekao vrpcu na svečanom otvaranju čuvene skijaške skakaonice na Planici. Izgleda da su u Sloveniji bili najsrećniji. Živjeli su u zgradi u kojoj se danas nalazi restoran „Figovec“. Kažu da je deda Dušan imao običaj da kaže da bi država u kojoj žive samo Slovenci i Srbi bila najbolja na svijetu. Kažu mi i da je na ispraćaju iz Ljubljane na željezničku stanicu došlo oko 2.000 ljudi da mu poželi sve najbolje. Očigledno je činio puno tom narodu čim je zaslužio takav ispraćaj, koji bi trebalo i da je dokumentovan u Gradskom muzeju grada Ljubljane (obišao sam taj muzej i pričao sam sa gospođom Trobec koja je jedno vrijeme bila kustos u tom muzeju). Nastaviće se

---