-Priredio: MILADIN VELjKOVIĆ


Sedamdesetih godina osjetio je Ljubiša Jocić potrebu da sačini svoj životopis, onako otvoreno, bez uljepšavanja. I napisao ga je. Ali gdje ga objaviti? Uspio je da jedino te svoje „nemoguće memoare” štampa, u sedamnaest nastavaka, u reviji „Feljton”, koju je svake nedjelje objavljivala „Duga”. Pisao je tu o sebi kao probisvijetu bez kraja i početka. Dragoljubu S. Ignjatoviću, saradniku Instituta za književnost i umetnost u Beogradu, Jocić se ovako ispovijeda: „Moje porijeklo je slovensko-romansko i mongolsko: djeda po majci je čist Srbin, Uroš Grabovac, a oženio se Francuskinjom, dok se djeda po ocu oženio Bugarkom (Mongolkom). Poslije je bilo miješanja sa Rusima i Crnogorcima. Mene niko nije doveo u vezu sa mojim stricem Živojinom Jocićem, koji je bio naučni istraživač – hemičar, docent pa profesor na Petrogradskom univerzitetu. Moj otac je došao iz Rusije u Srbiju poslije revolucije od 1905... Moja majka je završila muzičku školu i, između dva rata, pjevala je moderne pjesme na radiju.[...]
Razgovor završava ovim dvjema rečenicama: „Djece nemam. Da ne znam kako se stvaraju i rađaju, možda bih ih i imao…”
Sebe je smatrao podjednako i pjesnikom i slikarom. „Ja sam slikar”, govorio je s ponosom, i dičio se što je imao osam samostalnih izložbi, od kojih jednu u Parizu.
Ubrzo se Ljubiša teško razbolio. Smrtno, od teško izlječive boljke. Gordani je, kad su mu ljekari saopštili dijagnozu kratko rekao: „Boriću se!” Miodrag Pavlović, njegov prijatelj, zapisao je: „Ratnik u njemu nikada nije spavao, karatista je htio da pobijedi unutrašnjeg protivnika, koji je nažalost bio neuhvatljiv, koliko neukrotiv...”
Doživio je da, nešto prije bolesti, dočeka veče na Kolarčevom narodnom univerzitetu (mala sala), posvećeno 50. godišnjici njegovog književnog rada. Olga Savić, članica Jugoslovenskog dramskog pozorišta, lijepo je kazivala njegove stihove, a i on ih je govorio, dok su se iz publike čuli uzvici: „Bravo, Ljubo!” Proveo je dvije nedjelje u bolnici, onda ga je smrt savladala... Bilo je to u četvrtak, 2. marta 1978. godine. Kao u njegovoj pjesmi „Ja sam platio svoje”.
Poslije Jocićeve smrti supruga Gordana ga je naslikala – uradila je portret pjesnika koji sjedi na klupi, sa lulom i čašom crnog vina, u džemperu koji je volio da nosi... Srpska književna zadruga objavila je 1981, u Kolu, „Izabrane pjesme” Ljubiše Jocića (izbor i predgovor napisao je Đorđije Vuković).
Gordana Jocić preminula je u noći između 21. i 22. novembra 1989. godine, u bolnici na Bežanijskoj kosi. Bila je, kako je to u jednom eseju napisao Miodrag Pavlović („Poezija”, 2/1996) – divan čovjek i ozbiljan umjetnik. Imala je samo 44 godine. U oktobru 1992. godine u Galeriji ULUS-a u Beogradu priređena je memorijalna izložba slika Gordane Jocić. Aleksandar Đurić, likovni kritičar, slikar i pjesnik, tom prilikom je rekao: „Željeli smo da publiku podsjetimo na jednu od najdarovitijih i najpoetičnijih pojava u slikarstvu protekle decenije u nas”.
U Beogradu 13. avgusta 1994. godine umire Milica Jocić, sestra Ljubišina, poslednji potomak porodice Jocić, i sama pjesnikinja (objavila dvije zbirke: „Danas”, 1937, i „Prokop”, 1938, bavila se pozorišnom i TV režijom na TV Beograd. (I ona je rođena na Ubu, 21.7.1914. godine) Beogradski izdavač „Miroslav” štampao je 1994. godine „Oglede o signalizmu” Ljubiše Jocića (priredio, predgovor i bilješke napisao Živan Živković).
U Beogradu je 12. marta 2000. godine, u 88. godini, preminula Vera Matić-Jocić, slikar, pjesnik i filmski režiser, prva i najznačajnija žena u Jocićevom životu.
(Kraj)