„Iz spisateljske radionice Gorana Kikovića, srpskog istoričara iz Berana, pred nama je nova knjiga kojom se obraća čitaocima, ovog puta sa namjerom da u njima učvrsti uvjerenje i svijest, utemeljenu na neosporivim istorijskim faktima, da su Vasojevići (svojom viševjekovnom oslobodilačkom borbom za slobodu sveukupnog Srpstva) dali značajan doprinos i svojoj državi Crnoj Gori, time što su vidljivo doprinijeli da se i teritorijalno znatno proširi“, piše prevodilac i publicista Zoran Vulević u recenziji ove knjige.

– Naravno, svojim izoštrenim čulom, formiranim i kroz svakodnevnu političku borbu u današnjem Montenegru, autor ove knjige pravovremeno i nepogrešivo detektuje falsifikate dukljanskih proroka i „naučnih” reformatora, žalosne manjine samoproglašenih i jedinih tumača protekle crnogorske istorije, sa zadatkom da iz nje izbrišu svaki supstrat srpskog istorijskog prisustva, a tamo gdje je to čak i za ovakve „eksperte” ipak nemoguće izvesti – da je dezavuišu i iskrivotvore do neprepoznatljivosti. Nema kredibilnijeg istoričara koji ovakav karikaturalni inžinjering savremenih dukljanskih učenjaka ne doživljava duboko sramotnim činom, ali to su već etičke kategorije koje nijesu u opisu posla gorepomenutih „zatočnika nove misli”, koji sebe smatraju pionirima i prvovjernicima biblijski čiste istorije Crne Gore, bez ikakve natruhe „velikosrpskog istorijskog ekspanzionizma prema Crnoj Gori”.

I šta, u takvoj konstelaciji, preostaje mlađim generacijama istoričara (kojima Kiković pripada) nego da kao svoj prvonametnuti zadatak odaberu, u mjeri mogućeg, argumentovano i konsekventno razobličavanje te i takve „nove nauke”, da ne dozvole da se preumljenje budućih generacija zasnuje na otrovnom pelceru laboratorijske produkcije aktuelnih moderatora istorije odnosno falsifikatora nepobitnih istorijskih činjenica, zarad pribavljanja alibija „civilizacijskom iskoraku” nove države Crne Gore.

Postupajući kao ambiciozni profesor, koji se obraća svojim školarcima željnim znanja i istine, autor podastire na jednoom mjestu, u svojevrsnom repetitoriju, podsjetniku ili skripti sa predloženim osnovnim istorijskim lekcijama udžbeničkog karaktera, koncentrovan sadržaj iz istorijskog vremeplova Vasojevića, iz kojeg će svaki pažljiviji čitalac naći dovoljno podataka da o svim događajima sam donese svoj vlastiti zaključak, bez sugestija i podučavanja savremenih crnogorskih „autoriteta” u istorijskoj nauci. Prateći hronološki sve bitke, bojeve i ratove, u kojima su Vasojevići aktivno učestvovali (u svim razdobljima nacionalne istorije) sa visokom sviješću o značaju njihovog podvižništva za srpski rod u cjelini, Kiković nedvosmisleno i utemeljeno odslikava ne samo opšti kontekst i ambijent istorijskog vremena o kojem piše, očito vrlo dobro obaviješten o svim magistralnim pravcima hoda srpskog naroda kroz istorijski prostor i vrijeme, već otkriva i značajno elaborira i do sada (ne)poznate lokalne događaje na prostoru Gornjih i Donjih Vasojevića, upotpunjujući znanja i onih, koji su do sada za sebe mislili da ih dovoljno poznaju. To je, po mom sudu, jedan od vidljivijih kvaliteta ovog narativa.

Takođe, povezivanje sadašnjih generacija srpskog naroda u Vasojevićima da sa precima komuniciraju u kontinuitetu jeste druga karakteristika Kikovićevog pisanja i svakodnevnog ličnog doprinosa, u želji da se precima odužimo na trajan način (podizanjem spomen-obilježja, stvaranjem Udruženja za njegovanje oslobodilačkih tradicija srpskog naroda, ogranizovanjem naučnih tribina i akademija o znamenitim ljudima iz Vasojevića, svečanostima i zvaničnim proslavama značajnih godišnjica iz istorije srpskog naroda, uređivanjem već afirmisanog časopisa „Glas Holmije”). Takvim aktivnostima u protekloj deceniji Kiković je dao svoj lični pečat i podsticaj pa je njegov polet i entuzijazam već prepoznat, u vidu raznih priznanja iz srpskih sredina u Srbiji i Republici Srpskoj, od kojih je svakako najveće stiglo baš u trenutku kada sam ispisivao ove redove (dobitnik je prestižnog ordena „Srpski vitez Prvog reda”), pa je etički uputiti mu javnu čestitku! Koliko je predan da svojim mnogovrsnim angažmanom što je moguće više doprinese sredini u kojoj živi i radi, prvenstveno u oblasti svog profesionalnog i životnog opredjeljenja, vjerujem da je sada već toliko vidljivo da se može govoriti o nepovratnoj istrajnosti u njegovom životnom opredjeljenju i upornosti u praktičnom djelovanju kao ovovremenom posleniku srpske provenijencije u istoriji, kulturi i politici. Nadam se da taj njegov iskorak ne može više opovrgnuti i osporiti ni onaj drugi pol društva u kojem djeluje, a u kojem je on (sjećate se, već smo objavili) prihvaćen samo kao bezbjedonosno interesantna osoba – navodi u recenziji Vulević, i poručuje...

Ipak, neka mu zasluženo viteško zvanje ojača i umnogostruči snagu za savjestan rad „na polzu roda svoga” u našim Vasojevićima!

Priredila: S. ĆETKOVIĆ

(Nastaviće se)

---