Nakon projekcije „Sunčanice”, ruski režiser Mihalkov je govorio o svom filmu pred prepunom dvoranom bioskopa „Prokleta avlija”, na Mećavniku, u sklopu programa osmog Kustendorfa, navodi se na portalu festivala.
Nakon osvrta na bioskopsku distribuciju svog filma, rekavši da mu je drago što još postoji publika spremna da pogleda film koji traje tri sata, Mihalkov je objasnio da je u Rusiji nakon mjesec dana bioskopske distribucije, film prikazan na televiziji i da je imao izvandrednu gledanost.
Međutim, nakon izvjesnog vremena film je zbog interesovanja publike vraćen na bioskopski repertoar. Mihalkov je zaključio da mu je to najvažnija nagrada. Na pitanje o ulozi umjetnika u kriznim vremenima, ruski sineasta je odgovorio da „režiser nije doktor”.
– Njegov posao nije da pomogne u kriznoj situaciji. Pored nade, vjere i ljubavi, dobro je i stvarati sopstvenim rukama. Važna je i hrabrost. Tamerlan Veliki je rekao da je hrabrost samo strpljenje u opasnoj situaciji – rekao je Mihalkov.
Mihalkov je potom govorio o saradnji sa montažerom Svetolikom Mićom Zajcom.
– Zajc je genijalan montažer, a glavni kvalitet mu je što toga sam nije svestan. U „Sunčanici” on je koautor filma. Odlikuje ga velika osjećajnost, ali istovremno i hladna racionalnost kojom kanališe osjećajnost režisera – rekao je slavni sineasta.
Za Nikitu Mihalkova, suština filmske režije je u atmosferi, kako unutar kadra, tako i van njega
– Svi ljudi u ekipi treba da vjeruju da bez njih film ne bio bio moguć. Za razliku od pozorišta, filmski glumac ne može da prima energiju od publike, već samo od partnera i od ekipe. U tom smislu, režija je sve, od upravljanja domaćinstvom do upravljanja državom. Dobar režiser ne mora da bude živopisna i upadljiva ličnost. On ponekad može da bude i nevidljiv na snimanju. Kada sam snimao film „12” sa 11 vrhunskih glumaca, često sam bio nevidljiv, iako sam sam bio dvanaesti glumac. Cilj režije je da svi u kadru rade ono što ti od njih hoćeš, a da se osjećaju kao da rade ono što sami hoće – pojasnio je režiser.
Govoreći o radu sa glumcima, Mihalkov je tezu da je tu poznavanje psihologije presudno ilustrovao primjerima iz ličnog iskustva. Opisao je kako mu je jedan od glumaca iz filma „12” donio 25 stranica teksta rekavši da je napisao tekst za jednu scenu svog lika.
– Bio je to vrlo dobar tekst, ali predugačak. Rekao sam glumcu da ima tačno minut i dvadeset sedam sekundi da taj tekst izgovori. On se potrudio da to izvede i tako smo u filmu dobili autentičan monolog sumanutog čovjeka – kaže Mihalkov.
Na pitanje iz publike o omažima i posvetama u filmu „Sunčanica”, ruski režiser se pozvao na Čehovljev pojam „lično pozorište”:
– Ukoliko nemate lični odnos sa filmom koji radite, to je dosadno. Filmom možete pozdraviti ljude koji više nisu živi. U „Sunčanici” imate posvetu čuvenoj sceni na stepeništu u Odesi iz Ajzenštajnovog filma... Tu je i scena na parobrodu gdje dvije djevojčice traže autogram od pisca misleći da je to Čehov. Taj filmski lik jeste pisac, ali se zove Trigorin, po liku iz drame „Galeb”. Mladi ljudi koji danas gledaju film možda ne znaju za Čehova, „Galeba” i Trigorina, ali to nije važno... To je moj lični odnos sa stvarima koje dobro poznajem – zaključio je Mihalkov.
)){kind=small}
