Knjiga „Slike pjesnika” autora Igora Remsa, predstavljena je pred podgoričkom publikom u knjižari Matice srpske – Društva članova u Crnoj Gori. O Remsovom najnovijem djelu govorio je mr Radoje Femić.
– Ranije ispoljena sklonost sinkretičnom umjetničkom izražavanju, sada već kao zaštitni poetički znak totalnog umjetnika – pjesnika i slikara Igora Remsa, svoje ovaploćenje nalazi u njegovoj najnovijoj pjesničkoj zbirci – „Slike pjesnika”. Ostvarena kao dvojezično izdanje, ova pjesnička knjiga nanovo oživljava recepcijsku nelagodu prevodne književnosti, kojom se iz razumljive potrebe osnovne komunikativnosti rizikuje estetska oštrina i ubjedljivost, ali se istovremeno uspostavlja intertekstulani dijalog s dvije literarne tradicije – sa srpskom i njemačkom. Prološkim predstavljanjem korpusa povlašćenih motiva, kakvi su: čempres, djetelina, orah, maslina i slični, poetski glas očekivanu mediteransku atmosferu nudi na nov, neočekivan način, prividno se distancirajući pred elementarnom snagom prirode, pred kojom, inače, prisustvo ne svjedoči izvođenjem stereotipnih analogija s emocionalnim i duhovnim stanjem junaka, već upravo suprotno – potpunom saživljenošću s monumentalnim prizorima – kazao je Femić.
On je dodao da postupak sazrijevanja u prirodi odlikuje izražen erotski naboj, u najširem značenjskom smislu.
– Poetski glas ne dočarava spoljašnje efekte transformacije posmatranih predmetnosti, već registruje pulsacije unutarnjeg života, što stvara neobično dinamičan spreg pjesničkih slika u odnosu na svijet koji, posmatran neumjetničkim okom, miruje. Vizija bujanja plodova prirode nadahnuta je antejskom simbolikom, tako da se slavljenje Božjeg poretka odvija dogmatski nekonvencionalno, ali ipak ritualno, po nepisanim zakonomjernostima višeg reda. – kazao je on.
Dominacija solarnog principa u Remsovoj zbirci poezije aktualizovana je upotrebom prezentskog glagolskog oblika, što isključuje smirenost emocije koja se uobličava u poeziju. Svijet podvrgnut pjesničkoj lupi opisuje se sada i ovdje, tako da se stvara utisak da kao čitaoci prisustvujemo otvorenoj pjesničkoj izložbi, čije dejstvo na čula je pomjereno efektom sinestezije, navodi Femić. Zemljina kora, smatra on, u Remsovoj viziji, vanvremenskim kosmičkim ustrojstvom, omogućava klijanje, ali čuva i tajne, čiju nesaznatljivost tretira i naše usmeno iskustvo, gnomski upućujući na drevno zemaljsko-rajsko zavještanje.
– Oktobarska raskoš, koja curi imaginarnim obalama Remsovog univerzuma, lirskog junaka odvaja od zavičajnog ambijenta i situira u prostor Rajne, čije olovno lice ne prepoznaju svakodnevnim trivijalnostima zarobljeni putnici. Poetski glas se u ovoj prilici eksplicitno oglašava, nagovještavajući stvaralački zaokret u postuliranju pjesničkog materijala, u čijoj osnovi je antinomija: prostor – junak. Emocija straha javlja se nezavisno od ambijenta kojem lirski glas pripada: jednako u alijenizovanoj urbanoj atmosferi i u sablasnom govoru šume. Remsov poetski glas reafirmiše simbol vodenog kruga, koji se u beskraj širi, u kome se spoznaje odraz smrznutog, okovima konačnosti zarobljenog života – kazao je, između ostalog Fermić.
Filmičnost Remsovih poetskih slika vizuelni identitet, smatra on, naglašen je do mjere da se u određenim, svedenim pjesničkim fragmentima, kroz nagovještaj i aluziju uspostavlja svojevrsni poetski karusel.
– Pitoresknost poetskog svijeta sugeriše intenzivnost doživljajnosti, koja je zapretena, ali koja na površinu čitalačke spoznaje dospijeva u formi detekcije za ljubavnim skladom i upotpunjenjem. Djevičanska bjelina platna, odnosno papira, funkcioniše kao prostor apsolutne pokornosti, u kojem se taloži vidljivi efekat doživljenog egzistencijalnog protivrečja. Stoga Remsova platna i pjesme mogu biti tretirane kao umjetničke epistole, koje dopiru i tamo gdje denotativni jezik ne doseže. Motiv panorame usnulog grada Kelna ima opominjuću snagu, budući da se njom apeluje na čitalački misaoni i emotivni angažman, koji tavori pred pristupačnošću jednoznačnih slika. Epiloški pjesnički tekst, u kojem se ostvaruje jezička i simbolička simbioza različitih nasljeđa, homogenizovana je ključnim osjećanjem – nostalgijom. Mimetički model svijeta, pred kojim se poentira učestalom metaforom puta, najednom se do eteričnosti rastače pred ustreptalošću bića, koje u beskrajnom kakofoničnom korolitu ne prepoznaje trobojni sklad – izraz slovenskog mišljenja i pjevanja. Zavjetni usklik iz magle: Pozdravite mi Beograd, pjesničkoj zbirci pridaje karakter rafiniranog lamenta, kojim se odsutnost poetskog subjekta djelimično sanira, svjedočeći nezamjenljivu snagu pjesničke transpozicije – zaključuje Femić.
Stihove iz knjige kazivao je autor, dok je moderator programa bila Marija Jelić.A.Ć.