Poslednje dvije knjige Selimira Radulovića – „Senka osmog eona” i „Dah male molitve”, ovjenčane su u 2017. i 2018. godini s osam nagrada (Knjiga godine DKV, Povelja Morave, „Đura Jakšić”, „Kondir Kosovke devojke”, „Despotice Angeline Branković”, Zmajeva nagrada, „Teslina golubica”, Nagrada za životno djelo). Na dan državnog praznika Repubike Srbije, 15. februara, Raduloviću, koji slovi za jednog od najistaknutijih savremenih srpskih pjesnika uručena je Zlatna medalja za zasluge.
● S kakvim osjećanjem ste ponijeli ovo poslednje priznanje?
– Od Pavla, i sveg hora njegovog, naučili smo da je svaka plot trava, odnosno, da je sva slava čovjekova kao cvijet livadski i da lanci i šibe mogu biti blistaviji od porfira i krune. Kad osvojite neke godine, vijenci i nagrade hitaju ka vama kao pčele na saće. U ikumeni koja je u plamenu, moguće je, iz tihe i mirne luke, podsmijevati se svim naletima talasa, ako gledate na ono što se ne vidi, a ne na ono što se vidi. Nagrade su, često navodim riječi Miloša Crnjanskog, kao živi pijesak; dok trepnete, progutaju vas. Na drugoj strani, ima razloga da se nagrada doživljava kao neka vrsta naknadne ovjere onoga što ste uradili – da niste bacali sjeme na kamen nerodni; kao neka vrsta spasonosnog lijeka za udare i uboje koje ste primili. Da, makar na tren, krotki i smireni srcem, povjerujete da vam ruke nisu raslabljene i snaga umanjena. Što se tiče mojih osjećanja, kada je riječ o poslednjem priznanju, pozvao bih se na riječi Aleksandra Solženjicina da je neophodno dejstvovati tamo gdje živiš i gdje radiš, u prostoru gdje se kreću tvoje ruke. Pripadam onoj grupaciji srpskih intelektualaca koja drži do aristotelovskog načela da država prethodi građaninu, da nema građanina bez države, da je ona uslov njegovog postojanja i da, nakon njenog raspada, preostaje more ljudskog pijeska, a ne građana, da je ona, država, brana da se ne bi prepoznavali u bezličnim kolonama ljudi koji žive i rastu kao što žive i rastu biljke. Ovaj stav o državotvornom raspoloženju duše je, vjerujem, pravi odgovor na vaše pitanje.
● Kako biste, danas, nakon objavljenih dvadesetak knjiga, bliže odredili Vaše pjesništvo koje se smatra, možda, najapartnijim rukavcem savremenog srpskog pjesništva?
– Možda ga je, najumjesnije, posmatrati kao kontinualni proces suočenja s mitom, s mitskim, uz izraziti smisao za slikovnost, a ne za prostrani (i usporeniji) narativni opis; kao stvar uvjerenja da mitologija i pjesništvo pokrivaju isti verbalni prostor. To je njegovo odjekujuće značenje, njegovo osnovno strukturalno načelo, koje savremenog čitaoca podsjeća da je književnost iznova izgrađena mitologija, odnosno, da je njeno strukturalno načelo saobrazno sa stukturalnim načelom mita. Saglasno tome se „Senka osmog eona”, „Sedam malih drhtaja” i „Devet duša Josifa isihaste”, najneposrednije, dodiruju s Ovidijevim i Miltonovim vjekovječitim pjesničkim rezbarijama i udijevaju u idealno uspostavljeni (ontologizovani) pjesnički niz, u korpus ideja i kategorija, kako bi rekao Nortrop Fraj, u okviru kojega svaka pjesma ima svoje mjesto i negdje se pridodaje. I ne treba prećutati, ovom prigodom, teško oprostivi grijeh savremenog srpskog (i evropskog) pjesništva – udaljujući se od mita ono se udaljilo od istinske pjesme i njene prvorodne krilate supstance.
M. Milosavljević

---