Ka­da je vje­ro­na­u­ka 1947. go­di­ne uki­nu­ta u ško­la­ma, u Ko­to­ru je pro­to­je­rej Bo­go­boj Mi­lo­še­vić po­čeo da je pre­da­je pri Cr­kvi. Već 1953. go­di­ne imao je ja­ko pu­no po­la­zni­ka, a pra­vi „pro­cvat“ vje­ro­na­u­ke po­či­nje 1969. go­di­ne. Ka­da je u pa­ro­hi­ju do­šao mla­di sve­šte­nik Mom­či­lo Kri­vo­ka­pić, vje­ro­na­u­ka za pre­ko sto­ti­nu po­la­zni­ka se odr­ža­va­la u tri gru­pe, ko­je su, po­red nje­ga, vo­di­li i pro­ta Bo­go­boj i po­pa­di­ja Smilj­ka Kri­vo­ka­pić. De­ve­de­se­tih go­di­na vje­ro­na­u­ku je vo­di­la Mi­li­ca Kri­vo­ka­pić, ćer­ka oca Mom­či­la, a od 2002. go­di­ne Mi­tro­po­li­ja je zva­nič­no za vje­ro­u­či­te­lja po­sta­vi­la Ne­ma­nju Kri­vo­ka­pi­ća, ta­da te­o­lo­ga, a ka­sni­je sve­šte­ni­ka. On da­nas vo­di vje­ro­na­u­ku pa­ra­lel­no u Ko­to­ru i na Pr­ča­nju, gdje se oku­plja­ju vi­ken­dom u po­po­dnev­nim ča­so­vi­ma. U cr­kvi Sv. Pe­tra Ce­tinj­skog na Pr­ča­nju po­sli­je li­tur­gi­je su­bo­tom u 10 sa­ti dje­ca uče­stvu­ju u li­tur­gi­ji, a po­sli­je osta­ju na ča­su vje­ro­na­u­ke. Iz­u­zet­no je va­žno, is­ti­če otac Kri­vo­ka­pić, da su ta dje­ca na­u­či­la kom­plet­nu li­tur­gi­ju da pje­va­ju, a to je naj­ve­će bla­go. U Ko­to­ru ove škol­ske go­di­ne ima oko 30 po­la­zni­ka i još oko 20 na Pr­ča­nju, što ni­je mno­go, te ni­su po­di­je­lje­ni po uz­ra­snim gru­pa­ma. U pe­ri­o­di­ma ka­da je bi­lo vi­še po­la­zni­ka, na­sta­va se od­vi­ja­la u dvi­je uz­ra­sne gru­pe, za sta­ri­je i mla­đe, ali sa­da su svi u jed­noj gru­pi. Vje­ro­na­u­ku po­ha­đa­ju dje­ca uz­ra­sta od pr­vog do de­ve­tog raz­re­da osnov­ne ško­le, a uko­li­ko že­le, mo­gu i mla­đi i sta­ri­ji, jer u cr­kvi uskla­đu­ju vje­ro­na­u­ku pre­ma nji­ho­vim oba­ve­za­ma u ško­li, spor­to­vi­ma, slo­bod­nim ak­tiv­no­sti­ma.
-Vje­ro­na­u­ka je iz­u­zet­no va­žna da se dje­ca od ma­le­na uče ži­vo­tu u cr­kvi, naj­va­žni­je je da uče­stvu­ju u bo­go­slu­že­nju, me­đu­tim, po­što su ma­la, to još ne ra­zu­mi­ju. Tu dje­ca mo­gu da do­bi­ju od­go­vo­re na ne­ka svo­ja pi­ta­nja ne sa­mo o cr­kvi, ne­go i o ži­vo­tu uop­šte. Sta­ti­sti­ke po­ka­zu­ju da su dje­ca ko­ja po­ha­đa­ju vje­ro­na­u­ku bo­lji lju­di –ne mo­že da bu­de pra­vi­lo, ali ima ne­ke ve­ze. Uči se o mo­ra­lu, za­po­vje­sti­ma bož­jim, šta tre­ba da ra­di­mo, o vr­li­na­ma, šta je do­bro, šta ni­je. Na te­le­vi­zi­ji da­nas gle­da­ju sva­ko­ja­ke su­ro­ga­te po­na­ša­nja pa je ne­ki­ma to uzor, a ova dje­ca na vje­ro­na­u­ci uče ka­ko tre­ba da se is­prav­no po­na­ša­ju i ka­da im to uđe u svi­jest na tom ra­nom uz­ra­stu, si­gur­no da osta­vi tra­ga na nji­hov ži­vot ka­sni­je, ka­že otac Ne­ma­nja i ob­ja­šnja­va da mla­đi uče jed­no­stav­ne stva­ri –o po­na­ša­nju u cr­kvi, vje­ri, za­po­vje­sti Bo­ži­je, o sve­ti­te­lji­ma, pra­zni­ci­ma, uče pje­smi­ce, cr­ta­ju, a u sta­ri­joj gru­pi uče De­set Bo­ži­jih za­po­vi­je­sti, Sim­vol vje­re, bla­žen­stva, go­vo­re o sve­tim taj­na­ma. Pri­rod­no je da dje­ca ko­ja do­la­ze na vje­ro­na­u­ku bu­du kr­šte­na, ali to ni­je uslov.
-De­ša­va se da dje­ca do­đu sa dru­štvom, za­in­te­re­su­je ih to i on­da po­že­le da se kr­ste. Imam ne­ko­li­ko slu­ča­je­va ko­ji­ma sam ku­mo­vao, dru­gi­ma je ku­mo­vao otac Mo­mo, a ima ih ne­ko­li­ko ko­ji su re­dov­ni na vje­ro­na­u­ci, uče­stvu­ju u bo­go­slu­že­nji­ma, a još ni­su kr­šte­ni i ne mo­gu da se pri­če­šću­ju. Za njih je va­žno da do­la­ze ne­dje­ljom na li­tur­gi­ju i da se pri­če­šću­ju, jer to je su­šti­na cr­kve­nog ži­vo­ta: ne sa­mo te­o­re­ti­sa­nje na ča­so­vi­ma, ne­go ži­vo uče­stvo­va­nje u bo­go­slu­že­nji­ma, kroz pje­va­nje, čte­ci­ra­nje (obla­če sti­ha­re, po­ma­žu u ol­ta­ru, no­se svi­je­će, kr­sto­ve i ri­pi­de), či­ta­nje apo­sto­la, a po­seb­no je va­žno nji­ho­vo uče­šće u sve­toj taj­ni pri­če­šća, ka­že uči­telj vje­ro­na­u­ke. Za­ni­mlji­vo je da su dje­voj­či­ce re­dov­ni­je u vje­ro­na­u­ci, što otac Ne­ma­nja ob­ja­šnja­va nji­ho­vom rev­no­šću i do­brom kon­cen­tra­ci­jom. Dječ­ji hor SPD Je­din­stvo ob­je­di­nja­va vje­ro­na­u­ku i lju­bav za pje­va­nje u ho­ru. Hor je stro­go ve­zan za vje­ro­na­u­ku i za bo­go­slu­že­nja, ma­da pje­va­ju i na dru­gim ma­ni­fe­sta­ci­ja­ma. Sva­ke go­di­ne za po­la­zni­ke vje­ro­na­u­ke or­ga­ni­zu­ju jed­no­dnev­ne iz­le­te po ma­na­sti­ri­ma, ne­ka­da i van Cr­ne Go­re, a u Cr­noj Go­ri – Ostrog, Daj­ba­be, Ždre­ba­o­nik, Pi­va, pri­mor­ski man­sti­ri, na ostr­vo Ža­njic.
Sva­ke go­di­ne na is­pred ma­na­sti­ra na Ce­ti­nju uče­stvu­ju u kvi­zu na Sa­bo­ru pra­vo­slav­nih vje­ro­na­u­ka.
M.D.Po­po­vić


Djeca ozbiljno raz­mi­šlja­ju

-Dje­ca u naj­mla­đem uz­ra­stu po­sta­vlja­ju za­ni­mlji­va pi­ta­nja, te mi do­bar dio ča­sa pro­đe na od­go­va­ra­nje na njih. Vje­ro­vat­no ih po­sta­vlja­ju i ro­di­te­lji­ma, pa po­što oni ne zna­ju da im od­go­vo­re, on­da ša­lju dje­cu na vje­ro­na­u­ku, što je sa­svim pri­rod­no. Ima fan­ta­stič­nih pi­ta­nja, pro­sto je ne­vje­ro­vat­no da ma­la dje­ca raz­mi­šlja­ju ta­ko du­bo­ko: pi­ta­ju o to­me ka­ko je na­stao svi­jet, ko je Bog, za­što nas je stvo­rio, ko­ji je smi­sao ži­vo­ta, što su su­štin­ska fi­lo­zof­ska pi­ta­nja, pri­mje­ću­je otac Ne­ma­nja.