Tri­bi­na „Ri­ječ” Udru­že­nja knji­žev­ni­ka Cr­ne Go­re u okvi­ru pred­sta­vlja­nja sa­vre­me­nog knji­žev­nog stva­ra­la­štva auto­ra na srp­skom je­zi­ku, or­ga­ni­zo­va­la je ve­če knji­žev­ni­ka, no­vi­na­ra i pu­bli­ci­ste Slo­bo­da­na Vu­či­ni­ća, ovo­go­di­šnjeg la­u­re­a­ta „Vi­dov­dan­ske po­ve­lje” u Du­hov­nom cen­tru „Si­me­on Mi­ro­to­či­vi” na Ne­ma­nji­noj oba­li. O stva­ra­la­štvu Vu­či­ni­ća go­vo­ri­li su knji­žev­ni­ci Mi­ro­je Vu­ko­vić i Pe­ri­vo­je Po­po­vić, kao i ured­ni­ca tri­bi­ne Mi­li­ca Kralj.
-Cje­lo­kup­ni stva­ra­lač­ki opus Slo­bo­da­na Vu­či­ni­ća mo­že da se pod­ve­de pod od­red­ni­cu pje­va­nje bez tra­di­ci­je, od­no­sno pje­va­nje iz drev­no­sti ma­tič­nog tla, pje­va­nje iz mit­skih du­bi­na je­zi­ka srp­skog i pje­va­nje o is­tra­ja­va­nju i po­sto­ja­no­sti u ne­se­bič­noj lju­ba­vi pre­ma vr­hov­nom du­hov­nom iz­vo­ru vje­ri – ka­za­la je pje­sni­ki­nja Mi­li­ca Kralj. Ona je do­da­la da Vu­či­nić pro­ni­če u na­šu pje­snič­ku tra­di­ci­ju i po­ve­zu­je je sa ovo­vre­me­nim tre­nut­kom.
- Sred­stva ko­ja Vu­či­nić ko­ri­sti je­su upra­vo ona ko­jom se ime­nu­ju stva­ri i poj­mo­vi u sva­ko­dne­vi­ci ljud­skoj i pje­snič­koj. U nje­go­vom pje­sni­štvu pje­snič­ko po­sta­je obič­no, a na­o­ko obič­no one­o­bi­ča­va­njem po­sta­je pje­snič­ko. To da­ka­ko ne zna­či da pje­snič­ka ci­lja­nost i či­ta­lač­ko uče­šće u či­nu uza­jam­no­sti ne mo­gu bi­ti i ni­je­su vi­še­znač­ni – sma­tra knji­žev­nik i knji­žev­ni kri­ti­čar Pe­ri­vo­je Po­po­vić. On do­da­je da Vu­či­nić je­ste li­rik, ,,li­rik po bi­ću čo­vje­ka i po bi­ću pje­sme, ali re­flek­si­ja ko­jom od­si­ja­va upra­vo li­ri­ka kao su­šti­na tra­je či­ne­ći moć ri­je­či ne­pro­la­znom i pu­nom sna i su­šti­ne ljud­ske”.
- Slo­bo­dan Vu­či­nić je­ste pje­snik ljud­skog i na­rod­nog ra­do­va­nja. Sud­bi­na pje­sni­ka i čo­vje­ka Slo­bo­da­na Vu­či­ni­ća je­ste upra­vo u vje­ro­va­nju u sna­gu po­e­zi­je, u ri­ječ na­de i vje­ro­va­nja – za­klju­čio je Po­po­vić.
Knji­žev­nik Mi­ro­je Vu­ko­vić is­ti­če da je uvi­jek bio im­pre­si­o­ni­ran ko­li­ko u Vu­či­ni­će­vim pje­sma­ma ima eks­pre­siv­no­sti, is­kre­ne do­ži­vlje­no­sti, ne­po­su­sta­le ener­gi­je ka­zi­va­nja, što stva­kom pje­sni­ku da­je od­re­đe­nu po­seb­nost, ko­ja pre­ma Vu­ko­vi­će­vom mi­šlje­nju, pje­sni­ku da­je od­re­đe­nu po­seb­nost.
- Ne pre­di­men­zi­o­ni­ra Vu­či­nić ulo­gu pje­sni­ka, ne pre­tva­ra ga u no­vo bo­žan­stvo, ali pre­ma nje­mu, pje­snik či­ni da nam bu­de lak­še jer nje­go­va pat­nja ni­je sa­mo nje­go­va. Jed­nu zbir­ku je Vu­či­nić na­zvao ,,Kap za­vi­ča­ja”, a ja sma­tram da to ni­je kap, da je to ri­je­ka, je­ze­ro, mo­re, bes­kraj sve­ga što se zo­ve za­vi­čaj, da je uisti­nu sva nje­go­va po­e­zi­ja ,,kap za­vi­ča­ja” jer je on u su­štin­skom bi­ću nje­go­ve po­e­zi­je. Mo­že pje­snik pje­snič­ki ot­pu­to­va­ti na da­le­ku Su­ma­tru, ali se naj­ra­di­je vra­ća rod­noj Ita­ki. Vu­či­nić uvi­jek te­ži iskre­no­sti, otvo­re­no­sti, bez ide­a­li­za­ci­je, a to ga kao pje­sni­ka spa­ša­va od pro­sječ­no­sti i pro­za­ič­no­sti – mi­šlje­nja je Mi­ro­je Vu­ko­vić.
Na sa­mom kra­ju autor se za­hva­lio, a Mi­o­drag Ku­jo No­vo­vić pro­či­tao je pje­smu ko­ju mu je po­sve­tio Vu­či­nić, a obra­tio se i knji­žev­nik Slo­bo­dan P. Bo­ško­vić. Autor je ka­zi­vao sti­ho­ve iz svo­jih zbir­ki.A.Ć.