-PRI­RE­DIO: mr ALEK­SAN­DAR ĆU­KO­VIĆ

An­dri­ja Ra­du­lo­vić do­sled­no bi­ra naj­te­že i naj­slo­že­ni­je pu­te­ve kroz po­et­sko sa­gle­da­va­nje ljud­ske eg­zi­sten­ci­je, a to ni­je baš uvi­jek nje­žan i ve­seo pri­zor, sma­tra po­zna­ti knji­žev­ni kri­ti­čar Že­li­drag Nik­če­vić.
,,Ši­ri­na nje­go­vog lir­skog in­te­re­sa, uvjer­lji­vo de­mon­stri­ra­na u ra­ni­jim knji­ga­ma, sa­ču­va­na je i ov­dje, uz do­dat­nu no­tu kon­cen­tra­ci­je i sa­že­to­sti. Lek­si­ka pje­sme je mak­si­mal­no pri­la­go­đe­na svom za­dat­ku, pre­ci­zna i pro­bra­na, a ri­tam sti­ha ne­po­gre­ši­vo pra­ti sva­ki drh­taj po­ko­le­ba­ne su­bjek­tiv­no­sti. U ‘Sni­je­žnoj azbu­ci’ nje­go­va re­to­ri­ka je do kra­ja in­di­vi­du­a­li­zo­va­na, sa iz­ra­zi­tim lič­nim pe­ča­tom, i opet ve­o­ma funk­ci­o­nal­na na du­bljem ni­vou sim­bol­ne eko­no­mi­je”, sma­tra on.
Prof. dr Mi­lo­rad Si­mu­no­vić pi­še da je po­e­ma „Zvo­no” pro­i­za­šla iz če­žnje za smi­slom i za raz­li­ku od osta­lih, ova svo­je­vr­sna pje­snič­ka hro­ni­ka, pi­sa­na je ro­bu­snim slo­mlje­nim sti­hom, ka­ko is­ti­če kri­ti­ka.
,,Ona pra­ti ru­ko­pis ta­me i raz­vi­ja ve­li­ku apo­ka­lip­tič­nu iko­nu do­njeg svi­je­ta. Svo­jim sti­ho­vi­ma ona na­sto­ji da nas men­tal­no skop­ča sa bo­ljim svi­je­tom, ka­da nas je zvo­no sa­bi­ra­lo”, sma­tra Si­mu­no­vić.
I Mi­o­drag Ću­pić je pi­sao o Ra­du­lo­vi­će­vom ,,sti­ho­va­nom svje­do­čan­stvu”.
,,Po­e­ma ‘Zvo­no’ An­dri­je Ra­du­lo­vi­ća je maj­stor­ski sa­zda­na po­e­ma vi­so­ke estet­ske vri­jed­no­sti, ko­ja je isto­vre­me­no i sti­ho­va­no svje­do­čan­stvo, gdje se vje­ko­vi i li­ko­vi ozvje­zda­no spa­ja­ju u pje­smu, što je či­ni ori­gi­nal­nom knji­žev­nom tvo­re­vi­nom, i po ino­va­tor­sko-po­e­tič­kom po­stup­ku, pro­bra­noj lek­si­ci, ima­gi­nar­nom i idej­nom ob­li­ko­va­nju sti­ho­va sa iz­ra­zi­tim lič­nim pe­ča­tom. Ra­du­lo­vić je i u pret­hod­nim svo­jim knji­ga­ma bio sklon eks­pe­ri­men­ti­sa­nju, no ovo­ga pu­ta od­lu­čio se za put ko­jim se re­đe ide, i na tom pu­to­va­nju iz­vo­je­vao je sna­žnu pje­smu-po­e­mu pu­nu lje­po­te i bo­la, ili pre­ci­zni­je pje­smu o na­ma! Ju­na­ci ove po­e­me-ro­ma­na u sti­hu, sa dram­skim i scen­skim ele­men­ti­ma, sa­stra­da­va­ju, vi­te­zu­ju, zi­da­ju cr­kve, ži­ve pod­vi­gom i za pod­vig, bro­de pu­te­vi­ma ne­iz­vje­snim, sud­bin­skim, go­spod­njim, ći­ri­lič­ni i kr­sto­li­ki upi­su­ju se u svoj je­zik, vječ­nost i pam­će­nje. Oni nam ot­kri­va­ju stra­vič­ne sli­ke i sim­bo­le jed­nog i dru­gog svi­je­ta... Od pr­vog do po­sled­njeg sti­ha u ovoj knji­zi, ko­ja se či­ta u da­hu, tra­je bes­po­šted­na ras­pra­va sa sa­mim so­bom, raz­go­vor sa ko­sa­či­ma bi­je­lih zo­ra, sa ko­ri­je­ni­ma, če­mer­nim vre­me­ni­ma, gro­bo­vi­ma, brat­skim ra­na­ma, ne­i­ma­ri­ma i pu­sto­lo­vi­ma, kne­že­vi­ma, vi­da­ri­ma i vi­dov­nja­ci­ma, dr­že­ći onu tem­pe­ra­tu­ru ko­ja po­ho­di ri­jet­ke da du­bo­ko osje­ća­ju, mi­sle i pje­va­ju sud­bi­nu čo­vje­ka i svi­je­ta. Apo­stro­fi­ra­ju se pro­šla i pro­pa­la sla­va, iz­gu­blje­na na­če­la i vri­jed­no­sti ko­je su iš­če­zle i ne­sta­le... Bit­na od­li­ka Ra­du­lo­vi­će­vog ru­ko­pi­sa je­ste uz­di­za­nje do­ži­vlje­nog u po­et­sko-ne­po­no­vlji­vo, če­stom mu­njom oba­sja­no”, sma­tra Ću­pić.
Za knji­žev­ni­ka Ili­ju La­ku­ši­ća An­dri­ja Ra­du­lo­vić je pje­snik mo­der­nog se­zi­bi­li­te­ta.
,,Ra­du­lo­vić je odav­no afir­mi­san pi­sac, ko­ji je pre­po­znao svo­je mje­sto u sa­mo­svoj­nom i sna­žnom po­et­skom is­ka­zu, ka­kav je, na­kon ‘Sni­je­žne azbu­ke’ na­sta­vio i u naj­no­vi­joj knji­zi ‘Bi­je­la pče­la Vol­ta Vit­me­na’. Ovaj pje­snik se ra­ci­o­nal­no, no i po sna­zi svo­je in­tu­i­ci­je, si­tu­i­rao u sfe­ru mo­der­nog pje­snič­kog sen­zi­bi­li­te­ta. On to po­sti­že kroz sup­ti­li­za­ci­ju me­ta­fo­re i cje­lo­kup­nog lir­skog is­ka­za... Ra­du­lo­vić je svo­ju po­et­sku ener­gi­ju us­po­sta­vio u sa­mo­svoj­nom sti­lu – mu­zi­ci i rit­mu”, sma­tra La­ku­šić.
NA­STA­VI­ĆE SE