Broj­na pu­bli­ka se oku­pi­la prek­si­noć u knji­ža­ri Ma­ti­ce srp­ske u Pod­go­ri­ci na pro­mo­ci­ji no­vog li­te­rar­nog dje­la, zbir­ke po­e­zi­je „Strah od sre­će”, na­šeg po­zna­tog knji­žev­ni­ka Ko­ste Ra­do­vi­ća. Pje­snik, ro­ma­no­pi­sac, pri­po­vje­dač, sce­na­ri­sta, pu­bli­ci­sta i pu­to­pi­sac, po­čeo je ve­če sti­ho­vi­ma iz svo­jih zbir­ki, a na isti na­čin ga je i za­vr­šio.
U ve­če po­sve­će­no Ko­sti­ću, knji­žev­ni­ku ko­ji je uveo Pi­vu u sa­vre­me­nu srp­sku po­e­zi­ju i ute­me­lji­va­ču knji­žev­nih su­sre­ta „Pje­snič­ka ri­ječ na iz­vo­ru Pi­ve”, pu­bli­ku je uve­la Ma­ri­ja Ja­nju­še­vić, mo­de­ra­tor pro­mo­ci­je. Pri­je ne­go što je pre­pu­sti­la go­vor­ni­cu prof. dr Li­di­ji To­mić, mla­da Ja­nju­še­vi­će­va je is­ta­kla da je Ra­do­vić žan­rov­ski ra­zno­vr­stan stva­ra­lac ko­ji se ostva­rio i kao ve­o­ma zna­ča­jan kul­tur­ni dje­lat­nik, iz­nad sve­ga kao pro­mo­ter isto­rij­skih i kul­tur­nih vri­jed­no­sti svo­je rod­ne Pi­ve.
Sve­o­bu­hvat­nost Ko­sti­će­vog dje­la po To­mi­će­voj le­ži u pje­sni­ko­vom di­ja­lo­gu sa Pi­vom, „sa ze­mljom i lju­di­ma tog kra­ja, s na­rod­nom i pje­snič­kom tra­di­ci­jom, s pa­tri­jar­hal­no­šću i mo­der­nim do­bom, ri­je­kom Pi­vom i ma­na­sti­rom, sa Bo­gom i Us­pe­ni­jem, sa Maj­kom Bož­jom i svo­jom maj­kom...”.
Pje­snik je okre­nut svje­tov­nom i du­hov­nom ži­vo­tu piv­skih pro­sto­ra, okre­nut je uspo­me­na­ma na sve­ti­nje, na sve­tu pro­šlost, zna­me­nje i sim­bo­le pro­šlo­sti. Ka­ko je pri­mi­je­ti­la To­mić, pje­snik po­et­ski svje­do­či za­pi­ta­nost nad čo­vje­ko­vom pro­la­zno­šću i ra­zno­li­kim ob­li­ci­ma ljud­skog stra­da­nja i spa­se­nja.
- Ra­do­vić se vra­ća slo­vu i ri­je­či­ma, tre­nu­ci­ma lir­ske i ep­ske dra­me. Ta­ko ovaj pje­snik ži­vi svo­ju po­e­zi­ju. Isto­rij­ska svi­jest ovog pje­sni­ka ušla je u pro­stran­stva po­et­skog svje­do­če­nja. Sto­ga, isto­rij­sko vri­je­me jed­nog pro­sto­ra i vre­me­na bo­ji emo­ci­ja i mi­sao Ko­ste Ra­do­vi­ća – ka­za­la je ona.
I, po­red to­ga što su mo­ti­vi po­gro­ma, di­o­ba, ras­ko­la i ogre­še­nja zna­čaj­no pri­sut­ni u dje­lu Ra­do­vić ipak vi­še pje­va, pri­mje­ću­je To­mić, o vr­li­ni i etič­koj sna­zi, iz­dr­žlji­vo­sti i str­plje­nju, ne bez sje­te i ne­skri­ve­nog bo­la. Ka­ko Ko­sta Ra­do­vić ža­li nad onim če­ga vi­še ne­ma, nje­go­va po­e­zi­ja „evo­ci­ra lju­de i do­ga­đa­je, ob­na­vlja ži­vot po­et­skim po­sto­ja­njem”.
Po­za­ba­vi­la se To­mić i sta­tu­som čo­vje­ka u Ko­sti­će­voj po­e­zi­ji. Ka­ko pri­mje­ću­je pro­fe­sor­ka Fi­lo­zof­skog fa­kul­te­ta u Nik­ši­ću, čo­vjek u sti­ho­vi­ma Ko­ste Ra­do­vi­ća je i Jov i Vi­tez, „be­smrt­ni Bož­ji znak”, „Re­bro na ne­či­jem re­bru”, ali je i Ri­ječ, i Slo­vo, i Taj­na i Znak. „Ra­do­vić smje­nju­je i ja­vu i san, ve­li­ku pat­nju i mo­li­tvu, svi­jest o po­ko­lji­ma i ap­surd ne­vi­ne žr­tve”, is­ta­kla je ona.
Po­za­ba­vi­la se To­mić i mje­stom Pi­ve u pje­sni­štvu Ko­ste Ra­do­vi­ća. Ta­ko, is­ti­če ona, Pi­va je kod Ra­do­vi­ća „sve­vid­ni­ca”, mit­ski pro­stor i knji­ga po­ri­je­kla. „Ko­sta Ra­do­vić joj se vra­ća, iz nje uzi­ma ri­je­či i vra­ća ih pje­sma­ma”, na­ve­la je ona.
- Ko­sta Ra­do­vić je pje­snik ti­ši­ne i ot­po­ra, strep­nje i mo­li­tve, is­ku­stve­nog pe­si­mi­zma i ve­li­ke na­de. Ri­je­či su nje­go­va do­mo­vi­na, ri­je­či­ma se pri­če­šću­je pred vje­či­tim, pred Bo­gom i svi­je­tom – re­kla je, iz­me­đu osta­log, prof. dr Li­di­ja To­mić.S.Ć.


Pi­va cen­tar va­se­lje­ne

Pe­ri­vo­je Po­po­vić je is­ta­kao da je Ra­do­vić je­dan od do­a­je­na srp­skog pje­sni­štva. Ali, ka­ko je is­ta­kao Po­po­vić, bi­ti srp­ski pje­snik u cr­no­gor­sko-du­kljan­skoj va­ri­jan­ti je Si­zi­fov po­sao, ko­jem je ka­men te­ži, a br­do uz ko­je gu­ra sti­je­nu sve vi­ša. Ipak, pje­snik zna da mo­ra da bu­de jak i is­tra­je.
- Ko­sti Ra­do­vi­ću je 80 go­di­na. To zna­či da se vi­še od se­dam de­ce­ni­ja on ba­vi ri­ječ­ju i tu­ma­če­njem ri­je­či. Ko­sti­ne pje­sme, pri­če, mo­le­ban su za na­še spa­se­nje od nas sa­mih, jer mi vi­še ču­va­mo one dru­ge ne­go nas – ka­zao je on. U pje­sma­ma Ko­ste Ra­do­vi­ća zbi­la se Pi­va, po­top, smrt, us­kr­nu­će..., ali on se po­seb­no osvr­nuo na lju­bav. Ka­ko je Po­po­vić pri­mi­je­tio otje­lo­tvo­re­nje te lju­ba­vi u Ra­do­vi­će­voj po­e­zi­ji su maj­ka i Ve­sa – bi­će i iko­na u jed­nom.
- Ka­že se da je Ko­sta Ra­do­vić pje­snik Pi­ve. To je tač­no! Pi­va je sim­bol. Po­e­zi­ja ima tu moć da ono obič­no uz­dig­ne do bli­zu bo­žan­stva. To je pje­sni­štvo ko­je nad­ra­sta mje­sto po­sta­nja. Dje­lom Ko­ste Ra­do­vi­ća Pi­va po­sta­je jed­no od du­hov­nih sta­ni­šta čo­vje­ka, je­dan od cen­ta­ra va­se­lje­ne – po­ru­čio je Po­po­vić.