Nik­šić- Ži­te­lji Do­njih Cr­kvi­ca, ko­je su od Nik­ši­ća uda­lje­ne oko 70 ki­lo­me­ta­ra, tra­di­ci­o­nal­no su se sa­bra­li u Bo­go­ja­vljen­skoj cr­kvi ka­ko bi pro­sla­vi­li Sv. pr­vo­vr­hov­ne apo­sto­le Pe­tra i Pa­vla. Sve­tu li­tur­gi­ju u cr­kvič­kom hra­mu slu­žio je banj­sko-ru­din­ski pa­roh Ra­den­ko Ko­pri­vi­ca ko­ji je po­tom oba­vio i pri­če­šće vjer­nog na­ro­da. Apo­sto­li Pe­tar i Pa­vle, be­sje­dio je sve­šte­nik Ko­pri­vi­ca, bje­hu iza­bra­ni od Isu­sa Hri­sta da va­se­lje­nom pro­po­vi­je­da­ju ri­ječ nje­go­vu. Pe­tar je bio ne­u­ki ri­bar, a Hri­sta se, ka­mo mu je i pro­ro­ko­vao, tri pu­ta od­re­kao, ali se po­ka­jao.
-U tre­nut­ku go­nje­nja i stra­da­nja Hri­sto­vog bi­la je Pe­tro­va sla­ba vje­ra, kao što je i da­nas kod mno­gih u na­šem na­ro­du. Ne tre­ba­ju go­nje­nja, ni­ka­kva stra­da­nja, ne­go jed­no­stav­no čo­vjek ka­že da Bo­ga ne­ma. Da­nas se, na­ža­lost, mno­gi od­ri­ču sve­ti­nje bo­ži­je, cr­kve i vje­re svo­je kao što se u ono vri­je­me od­re­kao Pe­tar. Ali, daj Bo­že da se po­ka­ju kao što se i on po­ka­jao, pa ga je Go­spod opet pri­mio apo­stol­stvu, na­kon če­ga je kre­nuo da is­po­vi­je­da vje­ru, be­sje­dio je sve­šte­nik Ko­pri­vi­ca.
Pa­vle je bio učen, ka­zao je banj­sko-ru­din­ski pa­roh, ali je pro­go­nio hri­šća­ne dok mu se Bog ni­je ja­vio. Nje­go­vo sr­ce ti­me je bi­lo pre­po­ro­đe­no, pa je umje­sto go­ni­te­lja hri­šća­na po­stao pro­po­vjed­nik vje­re Hri­sto­ve.
-Kroz njih vi­di­mo ka­ko lju­di pro­ja­vlju­ju svo­ju i vje­ru i ne­vje­ru, i svo­ju ljud­sku sla­bost. Sa­mo Go­spo­da Bo­ga tre­ba čo­vjek da mo­li da mu po­da­ri vje­ru, jer vje­ra se na­se­lja­va u sr­ce pro­sto­ga čo­vje­ka, jed­no­stav­nog kao što su bi­li sve­ti apo­sto­li, oni ko­ji su bi­li ne­u­ki ri­ba­ri i pro­sti. Ri­ječ bo­ži­ju su pro­ni­je­li ci­je­lom va­se­lje­nom, ali je u nji­ho­vom ži­vo­tu bi­lo pa­da­nja i usta­ja­nja, od­ri­ca­nja od Hri­sta, i go­nje­nja Hri­sta, ali bit­no je da je bi­lo po­ka­ja­nja, re­kao je Ko­pri­vi­ca.
Do­ma­ći­ni ovo­go­di­šnjeg Pe­trov­dan­skog sa­bra­nja u Do­njim Cr­kvi­ca­ma bi­li su Goj­ko, Dra­gan i Mi­lo­van Ša­pu­rić, a na­red­ne go­di­ne tu oba­ve­zu pre­u­zeo je cr­kvič­ki Cr­kve­ni od­bor. I ove go­di­ne, Cr­kvi­ča­ni su Sv. apo­sto­le Pe­tra i Pa­vla pro­sla­vi­li sa svo­jom bra­ćom iz Pi­pe­ra ko­ji­ma uz­vrat­nu po­sje­tu či­ne na Đur­đev­dan. U ime Pi­pe­ra sa­bo­ru su pri­su­stvo­va­li Slav­ko Sto­ja­no­vić, Mi­jo Ni­ko­lić, Ni­ko­la Fi­li­po­vić i Lju­bo­mir Vu­ko­vić. Po­ve­za­la ih je, ka­zao je Sto­ja­no­vić, bit­ka na br­du Tro­glav ko­ja se do­go­di­la 1915. go­di­ne, a u ko­joj su u ve­li­kom bro­ju po­stra­da­li Pi­pe­ri. Pre­ma do­sa­da­šnjim po­da­ci­ma, na Tr­go­va­lu je po­gi­nu­lo 47 Pi­pe­ra, a ve­ći­ni njih i da­nas su ko­sti ra­su­te po banj­sko-ru­din­skom kra­ju.
-Pe­de­set če­ti­ri go­di­ne na­kon ve­li­ke bit­ke, ćer­ke Pe­ri­še Be­ši­ća do­šle su u ovaj kraj u po­tra­zi za zem­nim osta­ci­ma svog oca. Čo­vjek ko­ji ga je sa­hra­nio bio je živ, ali ob­ne­vi­dio, pa im je sa­mo po­ka­zao lo­ka­ci­ju, ali ne i tač­no mje­sto. Mje­šta­ni­ma ovog kra­ja po­tom je re­če­no da uko­li­ko bu­de do­šlo do pro­ši­re­nja se­o­skog gro­blja i na­đu se ne­ke ko­sti da ja­ve po­ro­di­ci, što je i uči­nje­no pri­je oko 40 go­di­na. Jed­na od nje­go­vih ćer­ki sje­ti­la se da je je­dan od kom­ši­ja nje­nom ocu pred po­la­zak na Tro­glav pra­vio po­seb­ne ma­mu­ze, i po to­me su ras­po­zna­li da su to Be­ši­će­vi po­smrt­ni osta­ci, re­kao je Sto­ja­no­vić.
U se­lu Po­lji­ca is­pod Tro­gla­va pri­je dvi­je go­di­ne epi­skop bu­di­mljan­sko-nik­šić­ki Jo­a­ni­ki­je osve­štao je te­me­lje za cr­kvu ko­ja će bi­ti po­sve­će­na Sv. mu­če­ni­ku Lon­gi­nu Sot­nik, a pred­sta­vlja­će spo­men- ka­pe­lu na bor­ce sa Tro­gla­va. U spo­men- cr­kvi bi­će upi­sa­na sva ime­na onih ko­ji su u tom re­jo­nu pro­li­li krv u bor­bi za slo­bo­du.B.B.


To­do­ro­va za­du­žbi­na svje­dok vre­me­na

Pred­sjed­nik Mje­sne za­jed­ni­ce Do­nje Cr­kvi­ce Ko­sta­tin Glu­šac is­ta­kao je da bra­stva u tom re­jo­nu uglav­nom kao za­štit­ni­ke svo­jih do­mo­va pro­sla­vlja­ju Sv. Ar­han­ge­la Mi­ha­i­la, Sv. Jo­va­na Kr­sti­te­lja i Sv. Ni­ko­lu. Cr­kva u mje­snom cen­tru po­sve­će­na je Bo­go­ja­vlje­nju, a gra­dio ju je zna­me­ni­ti mje­šta­nin To­dor To­do Bje­li­ca. Hram je, u dru­goj po­lo­vi­ni 19. vi­je­ka, i sa­gra­đen na nje­go­vom ima­nju, a pre­ma pri­či ko­ja se s ko­lje­na na ko­lje­no pre­no­si u tom kra­ju, To­dor je na toj lo­ka­ci­ji sa­vla­dan umo­rom od ko­še­vi­ne za­spao.
-Pre­ma pri­ča­ma, ka­da se pro­bu­dio od­mah je po­šao da tra­ži maj­sto­re da ov­dje gra­de cr­kvu. Vje­ro­vat­no mu se ne­što pri­sni­lo, a ina­če je ov­dje ne­ka­da bi­la mno­go sta­ri­ja cr­kva. To­dor je u ovom mje­stu sa­gra­dio i pr­vu vo­du, i cr­kve­nu zgra­du u ko­joj je ne­kad bi­la ško­la. Mno­go je za­du­žio naš kraj, Bo­go­ja­vljen­ska cr­kva od iz­grad­nje sa­bi­ra­la je na­še pret­ke, da­nas i nas, a To­do­ro­va vo­da u ovom bez­vod­nom kra­ju, ni­kad ne pre­su­šu­je, ka­zao je Glu­šac.