„Te­o­lo­ške im­pli­ka­ci­je isi­ha­stič­kog du­hov­nog is­ku­stva vr­lo su zna­čaj­ne, jer vo­de ne­po­sred­nom bo­go­po­zna­nju, shod­no ko­jem se Bog ja­vlja svo­jim ener­gi­ja­ma, pri če­mu svo­jom su­šti­nom osta­je ne­do­stu­pan”. Iz tek­sta: „Isi­ha­zam – srž vi­zan­tij­ske fi­lo­so­fi­je”, auto­ra Don­ka Ra­ko­če­vi­ća, stri­ca Og­nje­na Ra­ko­če­vi­ća.
Og­njen je dje­čak o ko­me pje­va svje­tlost, i tra­ži ga – do­no­se­ći ga u svom zra­ku.
Don­ko Ra­ko­če­vić je stric ko­ji je na­pad­nut, za­jed­no sa Og­nje­no­vom po­ro­di­com, in­struk­ci­ja­ma ba­ba vra­ča­ra, i či­ja ku­ća, s ma­le­nim ba­ze­nom, bi­ja­še „pred­met is­tra­ge”.
Is­tra­ge ko­ju vo­di SJEN­KA.
I svje­tlost i sjen­ka – tra­že Og­nje­na!
I svje­tlost i sjen­ka su bo­žan­ske ener­gi­je – ali Og­njen osta­je ne­do­stu­pan!
„Te­o­lo­ške im­pli­ka­ci­je isi­ha­stič­kog du­hov­nog is­ku­stva vr­lo su zna­čaj­ne, jer vo­de ne­po­sred­nom bo­go­po­zna­nju, shod­no ko­jem se Bog ja­vlja svo­jim ener­gi­ja­ma, pri če­mu svo­jom su­šti­nom osta­je ne­do­stu­pan.“
Od ra­nog ju­tra, Og­nje­no­ve igre sa so­bom, i bi­je­ga od nas, ko­ji smo za­ro­blje­ni, auti­zmom ove ci­vi­li­za­ci­je, po­sma­trač sam i ak­tiv­ni uče­snik – na­še že­lje za su­sre­tom s Og­nje­nom.
Že­lje, ko­ju ima, i svje­tlost, i sjen­ka.
Sjen­ka ko­ja tra­ži, 11. ma­ja 2016, pu­tem dru­štve­nih mre­ža oba­vi­je­sti Cr­nu Go­ru, bez ima­lo sti­da, da je Og­njen na­đen! Sjen­ka, ni­je na­šla Og­nje­na, ali je ot­kri­la svoj cen­tar. Dez­in­for­ma­ci­ja kao oruž­je - bez ob­zi­ra na po­sle­di­ce. Sa­mo sjen­ka ima svoj cen­tar. Svje­tlost je spi­ral­na, slo­bod­na. Ali ... čak i mi, no­še­ni svje­tlo­šću, bi­li smo ja­či­nom la­ži uz­dr­ma­ni. Ali ni­je­smo pa­li - sa­mo smo Vas pro­či­ta­li!
Na­ši svi­je­tli pre­ci opo­mi­nju nas da bu­de­mo u svje­tlo­sti.
Vo­lio bih, kao i ve­ćin­ska Cr­na Go­ra, vi­dje­ti sre­ću na li­cu Og­nje­no­ve maj­ke Va­nje, bra­ta, se­stre i oca – Og­nje­no­vih sta­ra­o­ca.
Vo­lio bih, ta­da, vi­dje­ti dr­ža­vu, ko­ja po­ma­že sta­ra­o­ce – i ra­zu­mi­je auti­zam. Dr­ža­vu ko­ja ni­je na­pu­sti­la po­ro­di­cu. Dr­ža­vu či­ju is­tra­gu ne vo­di sjen­ka iz Ud­be, već svje­tlost nje­nih in­sti­tu­ci­ja. Vo­lio bih vi­dje­ti dr­ža­vu, ko­ja ne ka­sni sa tra­ga­njem, za­tim stig­ne, pa tra­ga sa za­ka­šnje­njem. Is­pi­tu­ju se tak­si­sti sed­mi dan na­kon pri­ja­vlje­nog ne­stan­ka?! Vo­lio bih vi­dje­ti dr­ža­vu ko­ja su­je­tom ne od­bi­ja po­nu­đe­nu po­moć, Du­brov­ni­ka i Fo­če, i ne re­a­gu­ju pri­mi­tiv­nom pa­pi­ro­lo­gi­jom: ‘’ADA MI ĆE­MO, ČO­ČE’’. Vo­lio bih vi­dje­ti dr­ža­vu, ko­ja se od­bra­ni­la, i ne vo­di je nje­na sjen­ka. Sjen­ka mi­nu­log vre­me­na!
Vo­lio bih vi­dje­ti Og­nje­na.
Po svje­do­če­nju Og­nje­no­ve se­stre, pri su­sre­tu s mra­kom Og­njen ru­ka­ma kri­je oči i ne gle­da u mrak.
Ne tra­ži­mo ga u se­bi. Ne tra­ži­mo ga u na­šem mra­ku. Sva­ki naš ko­rak Og­njen će bi­ti da­lji. Tra­ži­mo ga u svje­tlo­sti. Og­njen je Ag­ni, va­tra ko­ja ne pe­če. Og­njen ni­je pa­te­ti­ka na­ših pre­pu­ca­va­nja, dok tra­ži­mo kriv­ca – a kri­vac smo sa­mi.
Og­njen je sim­bol ko­ji ma­mi.
On je di­je­te, ra­za­pe­to na­šom glu­po­šću i ne­ra­zu­mi­je­va­njem slo­bo­de.
On je put do ži­ve vo­de.
Vo­li svje­tlost – vo­li vo­du. Vo­li svi­je­tle­ću vo­du.
Gdje god Og­njen bio – ta­mo mi ni­je­smo.
Ne mo­že na­ša sjen­ka da vo­di – Og­nje­no­voj slo­bo­di!

Pi­še: Mi­ško Đu­kić