U jed­nom pje­snič­kom za­pi­su Lju­bo­mir Si­mo­vić ka­že sle­de­će: “Kao što se­ljak/ Pred tu­đim voj­ska­ma /Na ra­zna me­sta /U po­drum/Iza ja­ru­ge /Pod hrast /Za­ko­pa­va ži­to /Mu­ni­ci­ju, pu­šku/ Ra­ki­ju, lam­pek/ Iko­ne, suk­no i mast/ Ta­ko i ja/U mrač­no vre­me ovo/Sve što imam sa­kri­vam/Po­la u ne­ja­sno/Po­la u ne­za­pi­sa­no slo­vo”,
Ako pret­po­sled­nji stih - ne­ja­sno slo­vo, pro­či­ta­mo kao - vi­še­znač­no slo­vo, na­što nas na­go­va­ra ci­je­lo dje­lo ovog pje­sni­ka, on­da će­mo ot­kri­ti ne­po­sred­ni­ji i do­go­va­ra­ju­ći od­nos iz­me­đu vi­še­znač­nog i ne­za­pi­sa­nog slo­va. Po­što se ra­di o skri­va­nju ili pri­kri­va­nju, te­ži­šte, ipak, pa­da na ne­za­pi­sa­nom slo­vu, kao ključ­nom mje­stu ovog pje­snič­kog za­pi­sa. Ali, po­ku­ša­će­mo u ovom krat­kom tek­stu da ne­za­pi­sa­no slo­vo na­ja­vi­mo kao no­se­će slo­vo ci­je­log Si­mo­vi­će­vog pje­snič­kog dje­la.
Ako se i za­čas pri­sje­ti­mo na­ših naj­zna­čaj­ni­jih pje­snič­kih dje­la u po­sled­nja dva vi­je­ka srp­ske po­e­zi­je, na­rav­no, od­mah vi­di­mo i ču­je­mo Nje­go­šev pje­snič­ki je­zik sa svo­jom po­tre­snom du­bi­nom, i ne­srav­nje­nim du­hov­nim in­ten­zi­te­tom.U Gor­skom vi­jen­cu ne­ma mno­go ri­je­či ko­je se ne ču­ju u go­vor­nom je­zi­ku tog do­ba, ili, na­rod­noj po­e­zi­ji - ali te ri­je­či su ta­ko sje­di­nje­ne, da či­ta­lac od­mah vi­di, da je u Nje­go­še­vom pje­sni­štvu, srp­ski je­zik do­bio no­ve mo­ći, no­vu si­lu. Kroz taj je­zik sil­no je pro­du­blje­na svi­jest, i sa­mo­svi­jest, ka­ko po­je­din­ca ta­ko i ci­je­log na­ro­da. To što je u tom je­zi­ku no­vo, mo­že­mo re­ći pri­pa­da onom Slo­vu ko­je dje­lu­je i zra­či, i na­di­la­zi nas, i ko­je se ne da ni­kad sa­svim za­pi­sa­ti. Pje­sni­ci do­i­sta ob­na­vlja­ju mo­ći svog, ro­đe­nog je­zi­ka, a u tom ho­du od Nje­go­ša, do pje­sni­ka Lju­bo­mi­ra Si­mo­vi­ća, mo­ra­li bi­smo po­me­nu­ti one iz­ra­zi­te, kao La­zu Ko­sti­ća, Mom­či­la Na­sta­si­je­vi­ća, Vas­ka Po­pu, Ma­ti­ju Beć­ko­vi­ća... Svi ovi pje­sni­ci pi­šu istim je­zi­kom, ali je, sva­ki na svoj na­čin, do­dao no­ve si­le i mo­guć­no­sti srp­skom je­zi­ku.
U su­sre­tu sa pje­snič­kim i dram­skim dje­lom Lju­bo­mi­ra Si­mo­vi­ća, su­o­ča­va­mo se sa tim ču­dom ob­no­ve mo­ći i mo­guć­no­sti je­zi­ka. U naj­bo­ljim mje­sti­ma ovog pje­snič­kog dje­la, ima­mo to osje­ća­nje, kao da sam je­zik iz svo­je se­man­tič­ke utro­be ra­đa no­ve mo­ći, opo­ni­ra­ju­ći uvi­jek sva­kom ko­nač­nom smi­slu. Ko­nač­ni i od­re­đe­ni smi­sao je­zi­ka, sa­mo je no­vi za­ma­jac za su­prot­ni, za vi­ši smi­sao, me­an­dri­ra­ju­ći ka bes­ko­nač­nom, i pr­vo­bit­nom.Ova pje­sni­ča­ka teh­no­lo­gi­ja na­ro­či­to je da­la ve­li­ke stva­ra­lač­ke re­zul­ta­te u dram­skom dje­lu Lju­bo­mi­ra Si­mo­vi­ća, otva­ra­ju­ći ši­ro­ki pro­stor ne sa­mo je­zič­kim mo­ći­ma, ne­go i isto­rij­skom pam­će­nju. Kao da sa­mo­ra­skri­va­ju­će sje­ća­nje je­zi­ka iz­vo­di na pje­snič­ku po­zor­ni­cu raz­li­či­te li­ko­ve i ka­rak­te­re, nji­ho­ve spe­ci­fič­ne lo­gi­ke i gle­da­nja na svi­jet. Taj pro­du­blje­ni ka­pa­ci­tet pje­snič­kog je­zi­ka, kao da je opet oži­vio srp­sku isto­ri­ju, nje­ne no­se­će ak­te­re, nje­ne vje­či­te pro­tiv­no­sti. Sa­kriv­ši se u ne­za­pi­sa­nom slo­vu, pje­snik Si­mo­vić di­ri­gu­je tim or­ke­strom u ko­jem pre­o­vla­đu­je kon­tra­punkt, gdje se uza­jam­no do­pu­nju­ju, pod­sti­ču i do­zi­va­ju - vi­dlji­vo i ne­vi­dlji­vo, ni­sko i uz­vi­še­no, zem­no i ne­be­sko, za­pi­sa­no i ne­za­pi­sa­no.Si­mo­vi­će­vo pje­sni­štvo bje­lo­da­no je po­ka­za­lo ka­ko go­vor­ni je­zik ču­va ci­je­le ri­je­či i ne­do­gled­no is­ku­stvo. Upra­vo taj na­sli­je­đe­ni, go­vor­ni je­zik, i nje­go­ve ma­tri­ce, u Si­mo­vi­će­vom je­zi­ku, oslo­ba­đa­ju svo­je ras­ko­šne mo­ći kroz pa­ra­doks i kon­tra­ste, ok­si­mo­ron i za­go­net­ku, pi­ta­li­ce, udva­ja­nja i uslo­žnja­va­nja smi­sla. Či­ta­ju­ći ove tek­sto­ve, mo­že­mo po­no­vi­ti je­van­đelj­sku ri­ječ: Gle, sta­ro po­sta­de no­vo!U osno­vi Si­mo­vi­će­vog pje­snič­kog dje­la kao da je ne­ki pa­gan­ski svi­jet u kom Ko­pi­lu­ša ra­đa sve su­prot­no­sti ko­je me­đu­sob­no vo­de he­ra­kli­tov­sku bit­ku i po­le­mi­ku. Ko­pi­lu­ša „ra­đa Ka­i­nu Ave­lja, i Ave­lju Ka­i­na.“ Kao u Pla­to­no­voj pe­ći­ni, ili In­fer­nu, vi­di­mo u ovoj po­e­zi­ji, pri­zo­re ko­ji kao da su pre­pi­sa­na naj­tam­ni­ji mje­sta na­še isto­ri­je. „Gla­va u tor­bi, sme­je se gla­vi na ko­cu, gla­va s ko­ca, ru­ga se gla­vi na pa­nju“.. Ili - „na Mi­lu­no­vim ru­ka­ma vi­še je osta­lo Se­ku­li­ne kr­vi Ne­go u Se­ku­li“. U na­šoj isto­ri­ji ob­na­vlja se u frag­men­ti­ma bi­blij­ska isto­ri­ja u ko­joj isti­no­lju­bac stra­da, a kri­vac uzi­ma vlast da ka­žnja­va.U na­šem svi­je­tu i vi­je­ku, gdje se sve mje­ri te­gom, kan­ta­rom, i di­na­rom, pa i lju­di i du­še, ne bi bi­lo iz­la­za da se pje­sni­ku ne ot­kri­va onaj svi­jet du­ha iz ko­jeg taj­no­dej­stvu­je mi­lost i ne­za­pi­sa­no slo­vo. U pje­smi Obra­ća­nje Bo­go­ro­di­ci Tro­je­ru­či­ci či­ta­mo: „Tro­je­ru­či­ce, dok nas lo­ve i me­re/me­trom, li­trom, kan­ta­rom, te­gom i vre­ćom. /Ti, dve­ju ru­ku sklo­plje­njih pred kan­tar­dži­jom, /iz­me­ri nas, i po­mi­luj tre­ćom”.
(Autor je knji­žev­nik)