„Snaga” ovog stakla krije se u njegovoj mogućnosti da ne bude stalno deformisano zbog spoljnog uticaja, poput rupe od bacanja cigle na njega. Mjeru, koju naučnici nazivaju modulom elastičnosti, u ovom slučaju može se upoređivati sa modulom elastičnosti čelika. Takođe, ovo staklo je poprilično teško ogrebati.
Ovakve karakteristike nisu slučajnost. Novo staklo sadržavaće spojeve aluminijumskog oksida koji su poznati po svojoj čvrstoći. Aluminijumski oksidi iz grupe Al2O3 zapravo su mineralni korundi koji su drugi po čvrstoći, odmah iza dijamanata, po Mohovoj ljestvici.
Određeni oksidi aluminija poznatiji su pod nazivom smjese „alumina”. Iako su njihova zadivljujuća svojstva dobro poznata već više vremena, želja hemičara da ih dodaju staklu u praksi su se pokazala veoma teška. Naime, oduvijek su pokušavali da spoje alumina i staklo, no koristili su rezervoare u koje su ulivali tečnost, koja se, na njihovo zaprepašćenje, uvijek kristalizovala u uglovima i ivicama rezervoara, tako da nije moglo doći do pravilnog miješanja sa staklom.
Da bi riješili problem, japanski naučnici pomiješali su smjesu alumina i stakla unutar rezervoara kiseonika kako bi spriječili pojavu tačaka nukleacije. Topljenjem ovih supstanci, koristeći lasere ugljeničnog dioksida, stvoreno je staklo sa 50 odsto aluminijuma. Ovaj metod poznat je kao aerodinamična levitacija, a njome se proizvode savršeno tanka, prozirna, optički idealna i lagana stakla.
Komentari
Komentari se objavljuju sa zadrškom.
Zabranjen je govor mržnje, psovanje, vrijedjanje i klevetanje. Nedozvoljen sadržaj neće biti objavljen.
Prijavite neprikladan komentar našem
MODERATORU.
Ukoliko smatrate da se u ovom članku krši Kodeks novinara, prijavite našem
Ombudsmanu.
)){kind=small}
