Knji­žev­nik, ese­ji­sta, kri­ti­čar, no­vi­nar Slav­ko Živ­ko­vić pre­mi­nuo je ju­če, pre­no­si Ra­dio Sve­ti­go­ra, či­ji je bio du­go­go­di­šnji po­sle­nik.
Srp­ska knji­žev­nost u Cr­noj Go­ri osta­la je bez još jed­nog vr­snog pje­sni­ka ko­ji je po­sje­do­vao ri­jet­ka svoj­stva sve­lju­ba­vi, do­bro­te i ne­zlo­bi­vo­sti, is­ti­če pje­sni­ki­nja i kri­ti­čar­ka Mi­li­ca Kralj na vi­jest o Živ­ko­vi­će­vom pre­ra­nom od­la­sku sa ovog svi­je­ta.
- Na­pu­stio nas je je­dan od naj­du­šev­ni­jih pje­sni­ka - Slav­ko Živ­ko­vić, čo­vjek ra­nji­ve du­šev­no­sti i pre­nje­žne osje­ćaj­no­sti, „gre­šni rab Slav­ko – di­jak Mo­rač­ki“ ka­ko je se­be pje­smom i kroz pje­smu ka­zi­vao – do­da­je Kralj.
Živ­ko­vić je ob­ja­vio dvi­je knji­ge po­e­zi­je „Ra­na me­đu obr­va­ma“ i „Vi­je­nac Sve­tog Ste­fa­na“, bio je član re­dak­ci­je knji­žev­nog ča­so­pi­sa „Stva­ra­nje“ i član re­dak­ci­je ča­so­pi­sa za pre­ve­de­nu knji­žev­nost „Skver“. Du­gi niz go­di­na ra­dio je kao no­vi­nar Ra­di­ja Sve­ti­go­re. Pri­je to­ga bio je i no­vi­nar RTCG. Živ­ko­vić je bio do­bit­nik na­gra­de „Vi­dov­dan­ska po­ve­lja“ za po­e­zi­ju kao i ne­ko­li­ko no­vi­nar­skih na­gra­da. Nje­go­ve pje­sme na­la­ze se u broj­nim an­to­lo­gi­ja­ma i pa­no­ra­ma­ma i pre­ve­de­ne su na ne­ko­li­ko svjet­skih je­zi­ka.
Osnov­no po­la­zi­šte od ko­ga je kre­nuo Živ­ko­vić u ob­li­ko­va­nju pje­sme na­la­zi se u za­pre­ta­nim pre­dač­kim mi­to­vi­ma, is­ti­če Kralj. „Hri­šćan­sko - pra­vo­slav­na mi­sao u traj­nom za­kri­lju ko­lek­tiv­ne tra­di­ci­je i ko­sov­sko - ne­be­skog opre­dje­lje­nja na­se­li­la je Živ­ko­vi­će­vu po­e­zi­ju pre­po­zna­tlji­vim iko­no­graf­skim na­slje­đem, za­vjet­ni to­po­ni­ma, lek­sič­kom ri­zni­com iz či­jeg se obi­lja ma­gič­nim pje­snič­kim umi­je­ćem raz­li­sta­va gra­na nje­go­ve pje­sme”.
- Ču­va­ju­ći svje­tlost i sve­tost kuć­nog og­nji­šta pje­sma je po­sta­la ču­var­ka pla­me­na ko­ji gri­je i bra­ni od na­do­la­e­ćih za­la. Ukr­šta­njem ne­be­skog i vječ­nog sa pro­pa­dlji­vim, muč­nim i te­gob­nim zem­nim ži­vo­tom u do­se­za­nju vr­hov­ne svje­tlo­sti i sve­to­sti Slav­ko Živ­ko­vić - di­jak Mo­rač­ki is­pi­sao je utje­ši­telj­sku pje­smu u ob­no­vi­telj­skom kru­gu spa­se­nja. Vi­jen­cem sple­te­nim od je­dva iz­gr­ca­nih ri­je­či u pla­ču i mo­li­tvi opra­šta­mo se od te­be, vr­li naš pje­sni­če – do­da­je Kralj, po­tre­se­na ovim ne­mi­lim fak­tom.
Sa­hra­na će bi­ti oba­vlje­na da­nas u 14 ča­so­va na gro­blju u Pa­sti­ri­ci, u Đur­đe­vi­ni, Mo­ra­ča.A.Ć.


Ne­se­bič­no po­ma­gao dru­gi­ma

Ka­ko is­ti­ču nje­go­ve ko­le­ge sa Ra­di­ja Sve­ti­go­re ono po če­mu će ga se uvi­jek sje­ća­ti je na­ro­či­to no­vi­nar­sko umi­je­će, ali pri­je sve­ga hra­brost i čo­vječ­nost ko­ju je Živ­ko­vić po­ka­zao 1999. go­di­ne ka­da je sa mi­tro­po­li­tom Am­fi­lo­hi­jem bo­ra­vio na Ko­so­vu i Me­to­hi­ji. Spa­sa­va­ju­ći srp­ski ži­valj na­kon pot­pi­si­va­nja Ku­ma­nov­skog spo­ra­zu­ma, Živ­ko­vić je slu­ša­o­ce Sve­ti­go­re oba­vje­šta­vao sa li­ca mje­sta o svim ne­da­ća­ma kroz ko­je je tih da­na pro­la­zio naš na­rod, i tu se ni­je za­vr­ši­la nje­go­va mi­si­ja ro­do­lju­blja. Srp­ski je­zik je do svo­ga po­sled­nje­ga iz­di­sa­ja bra­nio od za­bo­ra­va i ne­prav­de u emi­si­ji „O je­zi­ku ro­de da ti po­jem”. „Ono po če­mu će­mo ga pam­ti­ti je brat­ska lju­bav i ne­se­bič­na po­dr­ška i po­moć u ra­du”, is­ti­ču nje­go­ve ko­le­ge.