-Pi­še: Vu­kić-Ga­ro Braj­ko­vić

Bez lju­ba­vi čo­vjek bi iz­gu­bio ve­zu sa so­bom u sve­stra­nom, sa­mo­bit­nom ži­vo­tu. Na­stao bi ne­red i ha­os ne­vi­đe­ni, gdje bi čo­vjek po­stra­dao. Lju­bav je u sve da­ne; u sve go­di­ne pri­sut­na i mo­ra bi­ti uz čo­vje­ka i sa čo­vje­kom. Čo­vjek bez lju­ba­vi je ne­mo­ćan u ži­vo­tvo­ru i po­sto­ja­nju. Čo­vjek lju­bav mo­ra no­si­ti u sve­oč­nom vi­du, u sve­pu­tu i u sr­cu, gdje je god se na­đe u svi­je­tu. Čo­vjek bez lju­ba­vi je be­ži­vo­tan, ne­ma ra­do­sti, ne­ma ra­do­va­nja u ku­ći, na pu­tu, kod ro­da i po­ro­da. U lju­ba­vi je sve­ži­vot, i di­je­te i maj­ka, i čo­vjek i sve­lju­blje za sva­kog čo­vje­ka. U lju­ba­vi se na­đe iz­gu­blje­ni put, iz­gu­blje­ni čo­vjek, iz­gu­blje­ni ko­rak i pu­to­va­nje. Lju­ba­vi se ra­du­ju i bo­le­snik i bes­kuć­nik i mu­če­nik i pa­će­nik, i sli­je­pac, i glu­vo­ni­je­mi i ne­do­zva­ni. Bez lju­ba­vi, iz­gu­bi­li bi­smo se­be, iz­gu­bi­li bi­smo sve svo­je u sve­vi­du, iz­gu­bi­li bi­smo vid kod vi­da, i ku­da bi­ste sti­gli, gdje bi­ste se na­šli i šta bi vas na­šlo i sna­šlo. Ne­ma ve­li­ke i ma­le lju­ba­vi, ima sa­mo lju­bav, lju­bav se ne di­je­li, jer je čo­vjek ne­dje­ljiv, ne mo­že se čo­vjek po­lo­vi­ti i pre­po­lo­vi­ti... Lju­bav se po­kla­nja i ša­lje sva­ko­ga ča­sa i da­na, sva­kom čo­vje­ku u sva­ko vri­je­me, u sva vre­me­na i ka­da sr­ce na­đe lju­bav po­đe i stig­ne svu­da i kod sva­kog čo­vje­ka i kod sve­vid­nog svi­je­ta. Gdje je ne­vo­lja, gdje je ne­red, gdje je bol, tu lju­bav mo­žda ni­je sti­gla ili se sklo­ni­la. Svi­jet je u ovom vre­me­nu iz­gu­bio sr­ča­nik lju­ba­vi, pa za­pa­da u ne­vo­lje, u ne­red, u zlo i zla i pro­sto ne zna ka­ko da se iz­ba­vi i da pro­na­đe ži­vo­krug lju­ba­vi, da ga uzme u ru­ke, u vid­nom po­lju sr­ca i ko­ji svi­jet na­đe ži­vo­krug lju­ba­vi, spa­si­će gla­vu, spa­si­će po­tom­stvo. Sve je pra­zno i is­pra­zno bez lju­ba­vi, ži­vot je pra­zan. Lju­bav se ne no­si u tor­bi, lju­bav se no­si u sr­cu, ni­je lju­bav sa­mo u jed­nom čo­vje­ku, u jed­nom pro­sto­ru i jed­nom mje­stu. Lju­bav je dru­go Sun­ce. I kad čo­vjek od­la­zi na mit­ska pu­to­va­nja, ni­gdje ne mo­že sti­ći bez lju­ba­vi. Ne mo­že se ži­vot sreć­ni na­ći bez lju­ba­vi. Lju­bav je kao ži­to ka­da se si­je, i ža­nje. Lju­bav je i ka­da se hljeb uzme od čo­vje­ka i do­da čo­vje­ku. Ni­je lju­bav kod is­pra­znih ri­je­či i ka­zi­va­nja. Pu­na ri­ječ je lju­bav, pu­na ru­ka je lju­bav, ni­je lju­bav ru­ka ko­ja gra­bi i uzi­ma. Lju­bav su ru­ke ko­je i uzmu i da­ju sve­do­bro čo­vje­ka. Ne mo­že se lju­bav ku­pi­ti, ku­plje­na lju­bav je mo­ra, te­ška i la­žna. Lju­bav se za­vre­đu­je kod sve­lju­ba­vi, vječ­na je i po­sto­ja­na. U la­žnoj lju­ba­vi ne­ma do­bra, ne­ma du­go­vjer­ja i iz­gu­bi se u iz­ma­gli­ci la­ži. Lju­bav ni­je laž i la­ska­nje i pri­hva­ta­nje la­žno­sti. Lju­bav je isti­na, iskon­ski ve­li­ka i kri­stal­no si­ja od­kad je kod čo­vje­ka i svi­je­ta do­šla laž. S la­žnom lju­ba­vi od ča­sa, od tre­na, čo­vjek stra­da i do­kle je la­žne lju­ba­vi, čo­vjek će stra­da­ti. Lju­bav je spa­sa­va­la čo­vje­ka, lju­bav je­di­no mo­že ko­nač­no spa­si­ti čo­vje­ka i čo­vje­čan­stvo. I sve što čo­vjek uzme bez zna­nja lju­ba­vi bla­go­dat­ne uze­će mu se vi­še­stru­ko i do­bi­će zlo­bri­gu bol­nu. Ko­li­ko čo­vjek uzme i ot­me bez bla­go­dar­no­sti, mo­ra bi­ti spre­man da vra­ti i uz­vra­ti za do­bro­bit sve­ži­vot­nu za čo­vje­ka... Ne­ma ži­vo­ta bez lju­ba­vi. Sa sre­ćom i do­bro­tom mo­že lju­bav sa­mo da ži­vi. Ži­vot u isti­ni je naj­ve­ća lju­bav.
Vje­ruj lju­ba­vi, vje­ruj u lju­bav, vje­ruj ži­vo­tu.
Vje­ruj čo­vje­ku kad tra­ži lju­bav.
Vje­ruj čo­vje­ku kad do­đe do lju­ba­vi.
Vje­ruj uvi­jek u lju­bav i na­ći ćeš smi­sao ži­vo­ta.
(Autor je pje­snik)