Tri­bi­na „Ri­ječ” Udru­že­nja knji­žev­ni­ka Cr­ne Go­re, po­vo­dom 10. go­di­šnji­ce smr­ti Da­rin­ke Je­vrić, pod­sje­ti­la je na ži­vot i stva­ra­la­štvo jed­ne od naj­zna­čaj­ni­jih sa­vre­me­nih srp­skih pje­sni­ki­nja, o či­jem ži­vo­tu i stva­ra­la­štvu su go­vo­ri­le pje­sni­ki­nje Na­da D. Pa­vi­će­vić i Mi­li­ca Kralj, ured­ni­ca tri­bi­ne.
- Po­e­zi­ja i ži­vot srp­ske, ko­sov­sko-me­to­hij­ske pje­sni­ki­nje Da­rin­ke Je­vrić, pre­mi­nu­le na da­na­šnji dan pri­je de­set go­di­na, ili ži­vot i po­e­zi­ja u ovo­vre­me­nom hu­dom do­bu, do­bi­ja­li su olov­nu te­ži­nu apo­ka­lip­tič­nog za­ma­ha ko­ji je u svom vr­to­gla­vom le­tu ne­šte­di­mi­ce od­u­zi­mao dje­lić po dje­lić ži­vo­ta, i u pre­i­na­če­nom ob­li­ku, da­ro­vao ga po­e­zi­ji. Da­rin­ka Je­vrić je na­sta­vi­la onu lir­sku li­ni­ju ro­do­lju­bi­vog pje­sni­štva ko­ju su za­po­če­le nje­ne pje­snič­ke pret­ki­nje: Je­fi­mi­ja i Ca­ri­ca Mi­li­ca, Je­le­na Bal­šić i sle­pi­ce Je­ca, Ži­va­na i bez­i­me­na sli­je­pa gu­slar­ka iz Gr­gu­rev­ca, Mi­li­ca Sto­ja­di­no­vić Srp­ki­nja, Je­le­na Di­mi­tri­je­vić, Isi­do­ra i De­san­ka – ka­za­la je Mi­li­ca Kralj.
Ona je do­da­la da je, za­tvo­re­na u ge­to, sa su­na­rod­ni­ci­ma sa­bi­ra­la svi­re­po i ne­mi­lo­srd­no is­ku­stvo vje­kov­ne žr­tve i is­pi­sa­la auten­tič­no po­tre­sno pje­snič­ko svje­do­čan­stvo stra­da­nja i pat­nje.
- Sla­vjan­ska go­spa, pje­sni­ki­nja Da­rin­ka Je­vrić „da­ro­va­te­lji­ca re­či uzor­ne” i „Vi­la Ra­vi­joj­la srp­skog pje­sni­štva” i „se­stra i vječ­na ne­ve­sta” – ka­ko su je iz mi­lo­šte na­zi­va­la pje­snič­ka sa­bra­ća, opje­va­la je sna­žnom ne­po­ko­le­blji­vom i ne­po­su­sta­lom pje­smom sve mu­ke usud­nog ko­smet­skog pro­sto­ra. Nad Ne­po­čin-po­ljem, nad La­bom i Sit­ni­com, nad Sam­dre­žom i Lje­vi­škom u pla­me­nu, bri­žna i bo­go­bo­ja­žlji­va me­lem­nom ri­ječ­ju is­pi­sa­la je ra­nu vje­ko­vi­tu, sti­hom je vi­da­la po­zlje­de, i u bi­je­lo, pre­bi­je­lo atlas plat­no pri­zren­ske svi­le, sr­me­nim i zlat­nim ži­ca­ma, sr­mi­nim ve­zom, utka­la u vje­či­tu pje­smu sim­bo­lič­ki pro­stor ci­je­log srp­skog na­ro­da, utkav­ši gor­nje i do­nje ne­bo, uz­ne­se­nost i po­nor i po­sto­ja­ni etič­ki kod svog ro­da – ka­za­la je Mi­li­ca Kralj.
Ona je do­da­la da Da­rin­ki­no dje­lo iz­u­zet­no vri­jed­no, te da če­ka da na pra­vi na­čin bu­de iš­či­ta­no.
- Vi­dim Da­rin­ku Je­vrić, tu na­šu bez­vre­me­nu pje­snič­ku iko­nu, u por­ti gra­ča­nič­koj, međ` smi­ljem i bo­si­ljem, kla­sjem pše­ni­ce se­li­ce, međ` odo­lje­nom i ne­go­vo­ri tra­vom; vi­dim je u Banj­skoj, u mu­kloj i pri­je­te­ćoj no­ći, dok na­lik psal­mo­pje­va­ca, bri­žna i bo­go­bo­ja­žlji­va za­pi­su­je stih vječ­no­sti, stih svje­do­čan­stvo, sa Ko­so­vom u du­ši, sa du­šom nje­žnom i ra­nji­vom ko­ja i na­da­lje bdi nad se­ob­nim mu­ka­ma ro­da na osnov­noj ze­mlji – za­klju­či­la je Kralj. O Da­rin­ki­nom stva­ra­la­štvu go­vo­ri­la je i nje­na do­bra pri­ja­te­lji­ca Na­da Pa­vi­će­vić.
- Umor­ni ho­da­mo do­bri Bo­že, kroz dan i san, kao mje­se­ča­ri iz­ma­gli­ca­ma sa­nji­vim, bez ja­snog zna­ka na zr­nu. Kud dje­nu­ti ovo ma­lo du­še? Sve nam se oti­ma i ot­ki­da, Ko­so­vo nam iz­mi­če, pro­go­ni tra­ju, sa­mo Vi­šnji ne­bo nad­zi­re. Ta­mo nam još ma­lo oči za­sta­ju. De­set lje­ta mi­nu­še, še­ta­ju tvo­jom mr­če­vom tu­đin­ci, u Prišt va­ro­ši još ne­ki oka­me­nje­ni Srb, a vi­ni i ne­vi­ni vo­zo­vi­ma bez vo­znog re­da još ni­kud ne sti­žu, dru­go mo­ja, mu­dri Pje­sni­če – ka­za­la je Na­da D. Pa­vi­će­vić.
Ona je do­da­la da su zvo­na de­čan­ska po­mi­ri­la Da­rin­ku sa svi­je­tom, a vo­de Bi­stri­ce i Li­ma to­li­le žeđ u dva za­vi­ča­ja.
- Uvu­kla nas je u svoj pro­stor ti­ši­ne, da­le­ke i bur­ne 1968, pa 1970, zbra­ja­la na­gra­de i pri­zna­nja. Po­e­zi­jom ti­ši­ne, što je mir i pla­men, zeb­nja i le­lek, san i sno­vi­đe­nje, pod­vo­di­la nas pod gro­blji­ma za­vi­čaj­nim gdje se slo­bo­da naj­lju­bav­ni­je lju­bi – ka­za­la je Na­da D. Pa­vi­će­vić.
Sti­ho­ve Da­rin­ke Je­vrić či­ta­la je Na­da Pa­vi­će­vić.A.Ć.


Bi­o­gra­fi­ja

Da­rin­ka Je­vrić ro­đe­na je 21. ok­to­bra 1947. go­di­ne u Glo­đa­ni­ma kraj Pe­ći. Ob­ja­vi­la je pje­snič­ke knji­ge: „Do­dir le­ta” (za­jed­no sa Rat­kom De­le­ti­ćem i Bra­ni­sla­vom To­dić), „Pre­va­re­ni ti­ši­nom”, „Ne­stvar­ni za­pi­si”, „Iži­ce”, „Hvo­stan­ska ze­mlja”, „Slo­vo ljub­ve”, „Ju­din po­lju­bac”, „De­čan­ska zvo­na i dru­ge pe­sme” (iz­bor), a post­hum­no su ob­ja­vlje­ne „Po­sla­ni­ce s Pro­kle­ti­ja” (pri­re­di­le Mi­tra Re­ljić i Na­da Pa­vi­će­vić).
Do­bit­ni­ca je knji­žev­nih na­gra­da: Mla­do­sti, Lim­skih ve­če­ri po­e­zi­je, Rat­ko­vi­će­vih ve­če­ri, Sme­de­rev­ske pe­snič­ke je­se­ni, „La­zar Vuč­ko­vić”, Vu­ko­ve na­gra­de, Gra­ča­nič­ke po­ve­lje, „Mi­li­ce Sto­ja­di­no­vić Srp­ski­nje”, Ma­ti­će­ve po­ve­lje, „Gor­da­na To­do­ro­vić”, i post­hum­no Po­ve­lje „Knez La­zar” i „Du­šan Ko­stić”. Bi­la je do­bit­nik De­cem­bar­ske na­gra­de Ko­so­va ko­ju je od­bi­la. Pje­sme Da­rin­ke Je­vrić za­stu­plje­ne su u broj­nim an­to­lo­gi­ja­ma i pre­vo­đe­ne na vi­še stra­nih je­zi­ka.
Rad­ni vi­jek pro­ve­la je u pri­štin­skom „Je­din­stvu” i kao ured­nik po­e­zi­je u „Stre­mlje­nji­ma”, a bi­la je i član ured­ni­štva no­vo­sad­ske „Sce­ne”. Umr­la je 16. fe­bru­a­ra 2007. go­di­ne u Be­o­gra­du i sa­hra­nje­na na gro­blju u Or­lo­va­či.


Či­ta­o­ni­ca

-Da­nas, u 12 ča­so­va, u Gra­ča­ni­ci, u Mi­lu­ti­no­vom, otvo­re­na je či­ta­o­ni­ca Da­rin­ke Je­vrić, pri do­mu kul­tu­re na či­jem če­lu se na­la­zi Ži­vo­jin Ra­ko­če­vić, pje­snik, ro­do­ljub, fi­lo­zof – oba­vi­je­sti­la je pro­fe­so­ri­ca Na­da D. Pa­vi­će­vić is­ti­ču­ći da će u ma­ju bi­ti or­ga­ni­zo­van i okru­gli sto o Da­rin­ki­noj po­e­zi­ji.