-Piše: Milica KRALj
Svoju pjesničku avanturu Majakovski je započeo pjesmama koje su šokirale publiku svojom individualnošću, futurizmom, modernošću. Nastojao je da stvori novu poeziju koja bi odgovarala urbanom i revolucionarnom razdoblju istorije. Uvodio je u poeziju vulgarizme, žargonske riječi, namjerno grube antisemitizme, stvarao vlastite kovanice i neologizme, služio se često igrom riječi, nepoznatim metaforama i hiperbolama. Nasuprot „melidioznosti” simoblista, uveo je napete konsonatske skupine, razbio tradicionalnu strukturu stiha i stvorio novi, u grafičkom slogu stepenasti stih, varijabilnog govornog ritma, s mnoštvom nepravih i tek naznačenih rima. Uvijek se obraćao direktno slušaocima u masi, a ne pojedinačnom čitaocu, i po tome je sasvim izuzetna pojava u pjesništvu XX stoleća.
Fanatično je bio uvjeren da poezija može izmijeniti svijet što ga je dovelo do bolnih samopreispitivanja (i o ulozi poezije u stvarnom životu i o svom vlastitom životu), što je i dovelo do samoubistva.
Neshvaćen od prijatelja i savremenika, nevoljen u onoj mjeri u kojoj mu je ljubav bila nepohodna kao vazduh, povukao je oroz revolvera koji bješe naslonio na čelo:
„On je ležao postrance, okrenut zidu, natmuren, krupan, pod čaršavom do brade, upola otvorenih usta, kao da spava. Ponosno okrenuvši leđa svima, on je čak i ležeći, čak u ovom snu, tvrdoglavo nekuda stremio i odlazio. Lice je vraćalo onom vremenu kada je on sam sebe nazvao lepim, dvadeset dvogodišnjim, zato što je smrt skamenila mimiku, koja nikada gotovo ne dospeva u njene šape. Bio je to izraz s kojim se završava. On se durio i negodovao”– zapisao je portret smrti Pasternak... „A živa zatalasujuća Moskva nije poverovala njegovoj smrti”.
Tog ponedjeljak, 14. aprila 1930, ljudi nisu mogli da shvate ni da prihvate nepobitnu činjenicu da je Majakovski, otišao u smrt sasvim mirno, bez histerije, skandala, prerezanih vena... spektakla. Jednostavno, bez suvišnih patetičnih gestova, na kraj svog života stavio je tačku revolverskim metkom.
Majakovski je pjesnik koji je umio da kaže pravu istinu i koji je beskrajno vjerovao u sopstvenu snagu i moć riječi. On je prvi sin ruske književnosti u ruskoj revolucionarnoj tradiciji. Po svom duhu – apsolutni Rus, i po svojim maksimalnim beskrajnim zahtjevima koje je postavljao pred život. U svojim pjesmama najbritkiju oštricu upravlja protiv malograđanštine, birokratije, ali i na sve one negativne pojave poslije revolucije u zemlji. I pored pretežnosti satire i političke akcionosti u stihu Majakovskog javljaju se i snažne lirske partije, u kojima se njegova egzaltacija uzdiže do univerzalnog značenja – posebno kad pjeva o okovanom čovjeku i njegovom oslobađanju, o problemu neostvarene ljubavi u društvenom životu, o samoubistvu kao ličnoj dilemi. Revoluciju je shvatao lično i strastveno i zato nijedan njegov plagijator do dana današnjih nije uspio da postigne njegov snažni izraz.
Sve, osim jedne, svoje pjesme, Majakovski je posvetio Ljilji Brik.
U ovoj jednoj sebi posvećenoj: „A neko/ kao ja /kuda bi, kuda /Kada bih bio mucav /ko Dante /ili Petrarka! /Dušu jedinoj dati! Stihom narediti da je trulija! /I riječi /i ljubav od koje patim- /trijumfalna je to kapija; /raskošno, /bez traga će kroz nju, ipak, /ljubavnici svih vjekova da minu. /O, kada bih bio /tih/ kao grom jak, - /plakao bih, /tugom zagrlio izanđalu planetu-pećinu. /Kad bih svoj moćni/ pustio glas boje duge /komete bi slomile vrele ruke, / i bacile se dolje od – tuge.
A bješe mu samo 36.
KRAJ
)){kind=small}
