BI­JE­LO PO­LjE - Go­ran Đa­lo­vić iz se­la Đa­lo­vi­ći, uda­lje­nog od Bi­je­log Po­lja pe­de­se­tak ki­lo­me­ta­ra i smje­šte­nog na ob­ron­ci­ma Pe­šter­ske vi­so­rav­ni, je­dan je od ri­jet­kih mla­đih lju­di ko­ji je ostao na se­lu, za­sno­vao po­ro­di­cu i ba­vi se po­ljo­pri­vre­dom, od­no­sno sto­čar­stvom. On je sa su­pru­gom Ma­jom iz­ro­dio tro­je dje­ce, ko­ja tre­nut­no po­ha­đa­ju osnov­nu ško­lu. Po­ro­dič­nu idi­lu na vi­še od 1.200 me­ta­ra nad­mor­ske vi­si­ne re­me­ti pro­blem zbog pre­vo­za dvo­je sta­ri­je dje­ce do ma­tič­ne ško­le ,,Mi­lo­mir Đa­lo­vić'' u Su­ši­ci. Naj­mla­đi Go­ra­nov sin po­ha­đa na­sta­vu u pod­ruč­nom odje­lje­nju u Đa­lo­vi­ći­ma. Go­ran je pri­nu­đen da sta­ri­ju dje­cu vo­zi do ško­le i da ide po njih kad se na­sta­va za­vr­ši.
-Mo­je pu­te­še­stvi­je od Đa­lo­vi­ća do Su­ši­ce u oba prav­ca tra­je sa­ti­ma. Pre­đem sva­kog da­na 20 ki­lo­me­ta­ra, vo­ze­ći dje­cu na na­sta­vu i vra­ća­ju­ći ih ku­ći. Za to vri­je­me tr­pi rad na ima­nju... Na no­ga­ma sam od svi­ta­nja pa do ka­sno u noć, ka­že Đa­lo­vić.
Pla­nin­skim, ma­ka­dam­skim pu­tem on ,,gol­fom'' sva­kog da­na u ško­lu vo­zi svo­ju dje­cu - kćer­ku Ni­ko­li­nu, ko­ja po­ha­đa sed­mi raz­tred i si­na Mi­lo­ša, uče­ni­ka pe­tog raz­re­da, ali i kom­šij­sku dje­cu, bra­ta i se­stru Anu i Bo­ja­na Kuč.
-Sve tro­ško­ve pre­vo­za sno­sim sam, a da ne pri­čam o mal­ter­ti­ra­nju i gu­blje­nju vre­me­na, zbog če­ga gu­bim na pri­ho­du na ima­nju. Dva­put dnev­no pro­la­zim pu­tem ko­ji je u ka­ta­stro­fal­nom sta­nju. Mi­ni­star­stvo pro­svje­te bi tre­ba­lo da na­đe na­čin da obez­bi­je­di pre­voz uče­ni­ka do ško­le, jer je osnov­no­škol­sko obra­zo­va­nje oba­ve­zno. Po­sto­ji i mo­guć­nost da mi na­dok­na­de no­vac za utro­še­no go­ri­vo, ako ne re­sor­no mi­ni­star­stvo, a on­da lo­kal­na upra­va ko­ja ima ra­zu­mi­je­va­nja za ova­kve po­tre­be. Dru­go ni­šta ne tra­žim– is­ti­če Đa­lo­vić.
Pre­ma nje­go­vim ri­je­či­ma, po­seb­no je te­ško zi­mi, ko­ja je u ovom pla­nin­skom mje­stu du­ga. Če­sto na­pa­da­ju ve­li­ki snje­go­vi, po­ne­kad su sme­to­vi i do dva me­tra, pa on­da mo­ra sam da pra­vi pr­ti­nu da bi pro­šao autom.
Pred­sjed­nik Mje­sne ze­jed­ni­ce Ko­ri­ta - Su­ši­ca Baj­ro Adro­vić ka­že da se ne­što mo­ra ura­di­ti ka­ko bi se po­mo­glo Đa­lo­vi­ću, ko­ji sam pre­vo­zi če­tvo­ro uče­ni­ka na na­sta­vu.
-Ov­dje se te­ško ži­vi, ali svi mo­ra­mo da bri­ne­mo o naj­mla­đim ge­ne­ra­ci­ja­ma. Zbog to­ga je Go­ra­nov pri­mjer za sva­ku po­hva­lu i tre­ba svi da mu po­mog­ne­mo. Da ne osta­ne sam u bor­bi ne sa­mo za svo­ju, već i za kom­šij­sku dje­cu. Oče­ku­jem ra­zu­mi­je­va­nje ka­ko Mi­ni­star­stva pro­svje­te ta­ko i lo­kal­ne upra­ve, ko­je u ime mje­sne za­jed­ni­ce mo­lim da Đa­lo­vi­ću pru­že ru­ku po­mo­ći – is­ta­kao je Adro­vić.
M.N.


Di­rek­tor sa­gla­san da tre­ba po­mo­ći

Di­rek­tor ško­le u Su­ši­ci Hi­da­jet Me­kić ka­že da po­sto­je pro­ble­mi s pre­vo­zom đa­ka, a da je Đa­lo­vi­ćev pri­mjer naj­dra­stič­ni­ji. Me­kić is­ti­če da su Go­ra­no­va dje­ca pri­mjer­ni đa­ci i da ne od­su­stvu­ju s na­sta­ve i po­ru­ču­je da tre­ba na­ći na­čin da se Đa­lo­vi­ću ubla­že tro­ško­vi pre­vo­za.