Naj­ljep­ši, naj­ra­do­sni­ji, to­pao, i svi­je­tli i no­ću i da­nju. S hra­mom vi­jek i vje­ko­vi se oži­ve. Ka­da je sa­zi­dan hram? Ko ga je sa­zi­dao? Ko­ja je svje­tlost ugra­đe­na i od ko­ga i či­je su ru­ke to sa­zi­da­le, gdje su zi­da­ri pr­vo do­šli, gdje su spa­va­li i je­su li spa­va­li? Hram u ko­ji či­ta­vi svi­jet do­đe, hram u ko­ji ve­li­ki svi­jet do­la­zi, hram ko­ji ima za vas­ci­je­li svi­jet mje­sta. Hram ima to­plo­tu ra­do­sni­cu, ži­vot­ni za­gr­ljaj i lju­bav za sva­kog čo­vje­ka, a otvo­re­na vra­ta i pro­zo­re sa svje­tlo­šću, ko­ja se kre­će i še­ta od čo­vje­ka do čo­vje­ka, na sva­kom mje­stu, u sva­kom da­nu, u sva­kom ča­su i tre­nut­ku. Hram je za čo­vje­ka do­la­zi­šte i po­la­zi­šte i vje­ko­va­nje. U vi­jek i vje­ko­va­nje čo­vjek zna da hram uru­ša­va, da se od hra­ma uda­lja­va, da hra­mu ožilj­ke uči­ni i kod oži­lja­ka i ra­nu da uči­ni. Hram če­sto pu­ta ra­nu kri­je i sa­kri­va, ukri­va i po­kri­va, a ra­na bo­li i bo­li. Ra­na hra­ma je naj­ve­ća i naj­te­ža, te­ško se pri­mi­je­ti, još te­že vi­di, i kad je lju­di pre­po­zna­ju, ne zna­ju, ne­ću re­ći, da ne­će da upu­te hra­mu po­ka­za­nje svje­tlo­sti i to­pli­nu, da is­pu­ne pra­zni­nu lju­ba­vlju i svje­tlo­šću. A ko je taj što na­pra­vi oži­ljak hra­mu, što če­ka i što mo­že da oče­ku­je i do­če­ka? Hram ima li­ce i oči, ima i bol i pat­nju i su­zu. Hram ima oca, hram ima maj­ku, hram ima dje­cu i ra­dost ko­ju di­je­li u sva­kom ča­su, u vje­ko­va­nju. Kod hra­ma je čo­vjek i na pu­to­va­nju i u po­la­zi­šte, i u do­la­zi­šte. Hram do­bi­je sva­ki čo­vjek ro­đe­njem, svi lju­di no­se hram gdje god da po­đu, s hra­mom po­đu, sa hra­mom se na­đu, s hra­mom bi­va­ju i kod ja­ve i kod sna i u sno­vi­ma i u sno­vi­đe­nji­ma... S hra­mom se bu­de, sa hra­mom ju­tro na­đu i pro­bu­de, lju­de zo­vu, po­zi­va­ju, sre­ta­ju, lju­di­ma se ra­du­ju, lju­bav nu­de i po­ka­zu­ju, s hra­mom i ne­vo­lje ka­zu­ju i u ne­vo­lji pre­bi­va­ju, sa hra­mom se raz­go­va­ra­ju, s hra­mom se pje­va, s hra­mom se ša­pu­će i taj­ne ša­pu­ću, sa hra­mom se raz­go­va­ra, sa hra­mom se sla­va sla­vi, sla­va je za hram, hram je za sla­vu, bez hra­ma ne­ma sla­ve, bez hra­ma ne­ma ro­đe­nja, ne­ma ni ži­vo­ta, a ne mo­že bi­ti ni ra­do­sti. Naj­ve­ći hram no­si ro­đe­nje, naj­ljep­ši hram ima di­je­te naj­to­pli­je i s naj­ljep­šom lju­ba­vi do­đe­mo i ra­ši­ri­mo ru­ke hra­mu... Gdje je hram sve­mir­ski tu je svi­jet, ko­je­ga mi sa ze­mlje ne mo­že­mo vi­dje­ti, ni mo­guć­no­sti ni šan­se za vi­đe­nje, a do­ći mo­že­mo i do­ći će­mo u vre­me­nu kod tog hra­ma i vi­dje­će­mo što­šta ni­je­smo mo­gli vi­dje­ti na ovoj ma­loj pla­ne­ti ze­mlji, ži­vot na­o­so­ben, ko­je­ga ne­ma na ma­loj ze­mlji. I kod ma­le ze­mlje, sve što se ra­di ra­di se za čo­vje­ka, i sa čo­vje­kom i za svi­jet, a čo­vjek či­ni vi­še zla ne­go do­bra. A šta čo­vjek na ze­mlji či­ni, s či­nje­njem ru­ši hram, raz­va­li­ne či­ni od hra­ma, i sve ta­ko u krug i u kru­go­ve u vi­jek i u vje­ko­ve. Hram se ne mo­že za noć sa­gra­di­ti, tre­ba vre­me­na i vre­me­na, a za čas se uru­ši. Hram se tre­ba i mo­ra spo­zna­ti i upo­zna­ti, sa­zna­ti i pri­gr­li­ti. Hra­mu sve­mi­ra ni­je se da­lo da se spu­sti na ze­mlju, hram sve­mi­ra osta­je u sve­mi­ru, i ko­li­ko se god tru­dio čo­vjek da do­seg­ne hram bes­ko­nač­nog sve­mi­ra, ne da mu se, ne­će mu se ni do­pu­sti­ti, jer čo­vjek ži­vo­tom i ži­vlje­njem ni­je za­slu­žio da mu se sve­mir­ski hram uka­že i po­ka­že. Sve­mir­ski hram je taj­na za čo­vje­ka i sa­mo du­ša mo­že do­ći u hram sve­mi­ra, ali sa­mo ot­pu­še­na du­ša do­la­zi u ne­be­ski sve­mir. Ko­li­ki je hram u sve­mi­ru to ne mo­že­mo ni za­mi­sli­ti, ni do­zna­ti, ni pro­mi­sli­ti. U sve­mi­ru je sve kao i kod du­še u vje­ko­ve vje­ko­va­nje. Vje­ko­va­nje je vječ­no i hram je vje­čan i za ovo ze­malj­sko vi­đe­no i za ze­malj­sko ne­vi­đe­no, a čo­vjek ni­je mno­go to­ga ni vi­dio ni kod ze­mlje ni sa­znao, a ka­da bi i sa­znao ne bi se mo­gao ni do­zva­li ni pri­zva­ti. Sa sa­zna­njem i do­zna­njem sve bi dru­ga­či­je bi­lo i bi­va­lo na ze­mlji, kod ze­malj­skog hra­ma i svi­je­ta. Sve­mir­ski hram i do­zna­njem sve bi dru­ga­či­je bi­lo i bi­va­lo na ze­mlji, kod ze­malj­skog hra­ma i svi­je­ta. Sve­mir­ski hram, ako bi se i ze­mlji ko­jim ču­dom de­sio, ze­mlja bi si­gur­no bi­la no­va, po­no­vlje­na, a svi­jet sa­svim dru­ga­či­ji. Na ze­mlji čo­vjek i ti­je­lo i hram je do­bio, ti­je­lo i ne zna za taj hram i ne vi­di taj hram, a mo­žda ga po­sje­ću­je, ali i za to ne zna. Ne mo­že da ga do­zo­ve, ne zna da ga po­zo­ve. A ka­da je čo­vjek ne­do­zvan ne­će mu se na ze­mlji da­ti vi­še ne­go mu je da­to. A ko­li­ko mu je bi­lo da­to sve­mir­skog is­pu­stio je kroz vje­ko­ve i otje­rao od se­be i po­šlo je na­no­vo i po­no­vo u sve­mir. I ze­mlji je hram u sve­mi­ru, i ze­malj­skom svi­je­tu je hram u sve­mi­ru. Sve­mir­ski hram ze­mlju obla­či i pre­svla­či. Čo­vjek to ne vi­di ne­go mu se mno­go šta pri­či­nja da vi­di, a ka­ko se ze­mlja obla­či i pre­svla­či ni­ka­da ga ne­će vi­dje­ti ni sa­zna­ti. Kod obla­če­nja i pre­svla­če­nja je i čo­vjek i kod hra­ma sve­mi­ra se ja­vlja i sa ja­vlja­njem kod ze­mlje pre­bi­va i ži­vot či­ni ona­ko ka­ko sve­mir ho­će i ka­ko je na­cr­tao i na­pi­sao. Sve­mir ne­vo­lju kad vi­di kod ze­mlje hram opo­mi­nje, a čo­vjek ša­lje po­ru­ke sva­ko­dnev­ne i vje­kov­ne, a čo­vjek kao čo­vjek ne­do­zvan i ne po­zo­ve se već ula­zi u ne­vo­lje i ne­red i mu­ke. Kod sve­mir­skog hra­ma je mno­go svi­je­ta i taj svi­jet ne že­li i ne­će do­ći na pla­ne­tu ze­mlju u ko­joj se i hram du­še ru­ši i ako do­đe ne­vi­dlji­vo do­đe i vi­di šta vi­di, po­ka­že i pri­ka­že sve­mi­ru... A sve­mir ura­di­će to što je ura­dio i do sa­da, šta će uči­ni­ti no­vo vi­dje­će i do­če­ka­će ze­mlja pri­je ili ka­sni­je, a pi­ta­nje je šta će se s čo­vje­kom de­si­ti. Čo­vjek ni sam se­be ne po­zna­je do­volj­no, a ka­mo­li či­nje­no i uči­nje­no ze­malj­sko vje­kov­no. Do­la­ze­će sve­mir­sko na­ći će ze­mlju i svi­jet. Do­la­zi ne­nad­no i bez na­ja­ve i čo­vjek ne­će ima­ti ta­da šta da tra­ži, sve­mir će sre­sti ze­mlju i hram, a sve osta­lo bi­će ne­bit­no i ne­va­žno. Ze­mlja će do­bi­ti no­vo ru­ho, hram no­vu knji­gu, a du­ša odi­je­lo i ko­šu­lju.
(Autor je pje­snik)

Pi­še: Vu­kić Ga­ro Braj­ko­vić