Na izborima za Donji dom Britanskog parlamenta engleski pro-EU blok je uvjerljivo poražen. Verbalni građanski rat koji u Velikoj Britaniji traje od referenduma u junu 2016. završen je. Sada je na Škotlanđanima i sjevernoirskim katolicima da odluče hoće li mirno prihvatiti neumitni Bregzit, ili će verbalni rat prenijeti u višu fazu direktnog neprijateljstva. Da u ove tri i po godine nije ozbiljno ranjena Bregzit-mrcvarenjem, EU bi rekla da joj je svejedno.

Na prvi pogled, stvar izgleda gotova, ali nije. Bregzit posjeduje još dovoljno potencijala da politički oslabi i povrijedi Evropsku uniju, ugrozi ono malo kohezije koja još povezuje članice, dovede u pitanje ostatke solidarnosti i zajedničkog identiteta i, najgore od svega iz vizure Srbije i Crne Gore, blokira svaku misao o daljem proširenju.

Srpsko državno bivstvovanje na rubovima, granicama i između granica Evropske unije obogaćeno je još jednom fasetom žrtve, koja kumulativno raste od petog kruga proširenja 2004.

Srbija je sada dobila samo jedno poglavlje od Unije, zato što je Unija duboko traumatizovana vlastitom politikom proširenja, ali ne zna kako to da kaže, a da ne prizna da se zbog nje danas našla u situaciji borbe za opstanak.

Čak četiri zemlje iz velikog proširenja 2004. (ukupno deset zemalja) nisu po duhu spadale u EU. Poljska čak nije ni htjela u EU, njen ulazak je politički i finansijski iznijela Njemačka na svojim leđima. Istorijski razlozi za takvo ponašanje Berlina leže na dlanu – s jedne strane griža savjesti prema Poljacima, s druge osveta nad Rusima, racionalno i iracionalno, duplo-slatko vezano.

Ovih petnaest godina su Poljska i tri baltičke zemlje ostale opcione članice EU, kojima prekoatlantske vojne integracije više leže na srcu od političkih evropskih. Problemi u međusobnim odnosima su strukturne prirode – dok je EU po definiciji mirovni projekat koji se povremeno zabavlja idejom rata, te četiri zemlje su u potrazi sa vojnim projektom koji se povremeno zabavlja idejom mira.

Otvaranjem vrata Bugarskoj i Rumuniji 2007. EU je donijela još jednu političku odluku; 2013. ulaskom Hrvatske takođe. Sve tri zemlje su, neka više neka manje, ali u relativno stabilnoj krivulji, ostale u potrazi za vojnim projektom koji se povremeno bavi idejom mira.

A onda je došla 2016. sa Bregzitom, i EU je polako počela da shvata da London neće izaći iz Unije dokle god postoji nešto iz čega se može izaći.

Spolja gledano, srpske evropske aspiracije su četvorostruka žrtva evropske politike proširenja. U procentima bi se reklo, 40 odsto, zajedno sa mađarskim slučajem čitavih 50 odsto iz proširenja 2004; po sto odsto iz proširenja 2007. i 2013; negdje 33 odsto iz proširenja 1973, kad je u Uniju nakon dugogodišnjeg otpora Francuza ušla Velika Britanija (sa njom: Danska i Irska).

U suštini, protiv Beograda je statistika proširenja EU. Makron je samo običan administrator kasno probuđenog Unijinog instinkta za samoodržanjem.

Iznutra gledano, evropska Srbija je komunistička, Titova i Miloševićeva žrtva; aktuelno ona je žrtva revolucionarno-anarhističkog duha koji se u stilu što gore to bolje valja ulicama – ali sve su to stvari na koje EU nema direktnog političkog uticaja.

Razdirana centrifugalnom silom, EU objektivno nije u stanju da više ikome čini političke usluge.

Crna Gora je već vezana preko NATO-a, tu za EU nema štete. Srbija je mala, demografski sve manja, geografski i ekonomski stoji čvrsto u Evropi; sklona Rusima, ali više emotivno i atmosferično nego u smislu radikalne politike koja bi je razdvojila od EU. Svejedno da li faktički ili u kompleksnom geostrateškom sklopu, Srbija je već dio Unije – samo bez prava glasa i uticaja. Ni tu za EU nema štete.

Četiri rane proširenja stoje otvorene na tijelu EU. Za petu Unija nema strpljenja, volje i namjere. Barem kad je riječ o stavu Pariza i Berlina, EU doživljava srpsko članstvo u terminima još jedne pogrešne odluke.

Srbija je sada dobila samo jedno poglavlje, zato što Velika Britanija izlazi i odnosi sva svoja poglavlja iz 1973, zato što Poljska, Baltik i Rumunija zloupotrebljavaju svoja poglavlja EU, zato što je Mađarska pogazila neka od svojih poglavlja, zato jer se Bugarska našla u poziciji da ucjenjuje, a Hrvatska izborila za pravo da bude ignorisana, bez obzira na to šta napravi.

U Londonu su pobijedili „bregziteri“, u Briselu Poljaci. Takav se utisak stiče nakon izvještaja sa skupa u Briselu, koji je završen dodjeljivanjem prava Varšavi da se ne drži klimatske politike EU.

Svi, kako god prisiljeno i bez entuzijazma, na jednu stranu, Poljska na drugu.

„Poljska trijumfuje, dobila klimatski rabat“, komentariše austrijski dnevnik „Prese“.

Kome je od medijskih izvještača njemačkog govornog područja bilo previše te krnje simbolike, koncentrisao se na simboliku skoro mitskih dimenzija – praznu stolicu za okruglim stolom šefova država i vlada EU.

Britanski premijer Boris Džonson je u startu najavio da ne dolazi, zato što je njegovo prisustvo u Londonu neophodno. Za organizatore briselskog samita se postavilo pitanje – šta sa britanskom stolicom?

Pitanje je naravno protokolarno, ali ujedno i iskreno priznanje da je protokol brza, vidljiva produkcija politike simbola i mitova.

Šta sa stolicom za okruglim stolom – to je pitanje iz fundusa simboličke politike.

Šta je za kralja Artura značilo kad mu se neko od vitezova ne bi pojavio za stolom? Ili je mrtav, ili se tajno sastaje sa kraljicom Ginevrom.

Šta je u ranoj hrišćanskoj i srednjovjekovnoj umjetnosti značio ikonografski motiv hetimasije, praznog trona? Čekanje na Isusov povratak.

Šta u popularnoj kulturi znači prazni presto? On je znak strahopoštovanja. Ko je gledao Tolkinovog „Gospodara prstenova“, zna da je „kralj“ Denetor samo upravitelj, stjuard, majordomus Minas Tirita, koji i fizički sjedi na stolici ispod praznog trona.

Transferom iz mita u politiku, prazna stolica je sa sobom donijela i nepoželjni smisao da nešto ne ide kako treba. Tako je na globalnom nivou moderne politike rođeno neformalno društvo za borbu protiv praznih stolica.

„Za novog predsjednika Evropskog savjeta Šarla Mišela stvar je bila jasna: prazne stolice se neće tolerisati. Prije nego što su poznati rezultati britanskih izbora, ne smije se stvoriti simbolika da su Britanci već otišli. Neki su gajili nadu u drugačiji ishod, vjerovali čak i u ponavljanje referenduma o Bregzitu. Prazna britanska stolica bi samo nepotrebno provocirala. Umjesto malodušnosti, tražili su se jedinstvo i harmonija“ (austrijski „Standard“).

Za problem prazne stolice Brisel je našao kreativno rješenje: Borisova stolica je naprosto sklonjena, a druge raspoređene ležernije da se pokrije rupa/simbolička rana Bregzita na Unijinom tijelu. Na letu u nepoznato, predstavnici ostalih 27 članica su bez doplate odjednom prebačeni iz ekonomske u biznis klasu.

To jest, ne bi se moglo zamjeriti kad bi Velika Britanija zaista napuštala EU. Ali London ima šanse da još najmanje dvije godine u svojim rukama drži budućnost Unije, da dominira svim njenim agendama, da, slikovito rečeno, otme budućnost Unije i pretvori je u taoca Londona.

Kao što je poslednjih godinu dana Brisel bio blokiran zbog neodlučnog britanskog Bregzita, naredne dvije godine će biti blokiran zbog neodlučnog stava Londona prema prelaznom periodu.

Recimo da ove sedmice britanski premijer bez problema progura ugovor o napuštanju EU i time zaista otvori put za 31. januar kao tačku fizičkog Bregzita. Pregovori o budućem statusu Velike Britanije na zajedničkom evropskom tržištu tada tek počinju, opet sa terminima koji će dramatično juriti jedan drugog.

(RTS)

---

Četiri rane proširenja stoje otvorene na tijelu EU
Kao novinar, Džonson je lagao čitaoce, kao premijer je lagao zemlju i kraljicu, kao šef partije je izbacivao svakog oponenta, kao premijer je ismijavao i ponižavao parlament, medijima prijetio konsekvencama, a glasačima obećao ptičje mlijeko. Ko ga na to podsjeti, tome odgovara novim lažima.

Ipak, Borisova pobjeda je demokratski tako čista da joj se, osim laži, manipulacija, nacionalne megalomanije i šovinizma, ništa ne može zamjeriti.

Četiri rane proširenja stoje otvorene na tijelu EU. Stisnuta neprijateljima u vlastitim redovima, Unija na dalja proširenja gleda kao na uvoz nove grupe neprijatelja.


Dolaze i unutrašnji britanski problemi
Džonson će Veliku Britaniju uvesti u klasičinu dilemu svih nepromišljeno rasturenih brakova – neće se razvesti od EU, dok mu Sjedinjene Države ne obećaju brak, niti će dopustiti Uniji da se politički i ekonomski oporavi od gubitka, zato što onda razvod od evropskog stola, postelje i stolice gubi svaki smisao za London.

Na to dolaze i unutrašnji britanski problemi, kao što je najava novog referenduma škotske premijerke Nikole Sterdžen za samostalnost te pokrajine, ili promijenjeni status Sjeverne Irske, sa kojim se katolička zajednica neće pomiriti.

Boris Džonson izgleda kao premijer koji bi slao vojsku na Edinburg, Belfast i Londonderi. Englezima je to možda svejedno, ali Evropskoj uniji nije.

Poslije Bregzit-čina, u kome EU nije imala vremena da se ozbiljno bavi bilo čime drugim, dolazi Bregzit-proces, u kome EU neće imati vremena da se ozbiljno bavi bilo čim drugim.