Zbir­ka pje­sa­ma Raj­ka Jo­li­či­ća „Mo­li­tva nad Bal­ka­nom” pred­sta­vlje­na je u Nik­ši­ću. O Jo­li­či­će­vom stva­ra­la­štvu go­vo­rio je no­vi­nar i pu­bli­ci­sta Če­do Lje­še­vić na­gla­ša­va­ju­ći da je kao hu­ma­ni­sta, spor­ti­sta, pi­sac pje­sa­ma za dje­cu i od­ra­sle, ali i no­vi­nar i pu­bli­ci­sta, po­sve­ćen rod­noj Crm­ni­ci i ni­šta ma­nje dru­gim kra­je­vi­ma Cr­ne Go­re i nje­nim lju­di­ma.
- Raj­ko je stva­ra­lac či­ji su sti­ho­vi, um­nost i na­da­re­nost opje­va­li Cr­nu Go­ru za ova i bu­du­ća po­ko­lje­nja. Ni­je pje­snik pro­šlo­sti, već je u nje­go­vim sti­ho­vi­ma pro­šlo­sti ugra­đe­na u bu­duć­nost. Raj­ko je i ko­zer i afo­ri­sti­čar, glu­mac i De­da Mraz, on je i pro­mo­ter sta­re ma­sli­ne, crm­nič­kog fe­sti­va­la vi­na i uklje­ve, a i mno­gih dru­gih dječ­jih fe­sti­va­la ši­rom nam Cr­ne Go­re i biv­še do­mo­vi­ne, Ju­go­sla­vi­je. Raj­ko je spor­ti­sta ko­ji je u 68. go­di­ni 12 put pre­pli­vao Ska­dar­sko je­ze­ro. On i nje­go­va bra­ća da­li su vi­še kr­vi ne­go li či­ta­vi kra­je­vi Cr­ne Go­re. U pi­ta­nju je čo­vjek ko­me se vje­ru­je i ko­ji vje­ru­je lju­di­ma, ka­zao je Lje­še­vić.
On pri­mje­ću­je da je ri­jet­ka nje­go­va lju­bav pre­ma Crm­ni­ci i Cr­noj Go­ri, a ni­šta ma­nje ni pre­ma čo­vje­ku ne­volj­ni­ku.
- Raj­ko je čo­vjek ko­ji u emi­si­ja­ma Ra­dio Ba­ra ži­vi sa svo­jim na­ro­dom, sa nje­go­vim us­pje­si­ma i te­go­ba­ma. Jav­no bih da iz­ra­zim ne­za­do­volj­stvo umjet­nič­kim i kul­tur­nim tret­ma­nom vi­še­de­ci­nij­skog do­pri­no­sa Raj­ka Jo­li­či­ća cr­no­gor­skoj kul­tu­ri i umjet­no­sti, cr­no­gor­skoj dječ­joj i ro­do­lju­bi­voj po­e­zi­ji, cr­no­gor­skom pje­snič­kom i ljud­skom lo­ja­li­zmu i pa­tri­o­ti­zmu. Da ni­je ni­šta dru­go na­pi­sao do sti­ho­ve „pro­šao sam svi­jet bi­je­li i vi­dio ču­da mno­ga,/ ali ni­šta vri­jed­no ni­je za­vi­ča­ja mo­ga. / Ni­đe ta­ko ve­drih no­ći, / ni­đe ta­ko ruj­ne zo­re, / ni­đe ne­bo ni­je pla­vo / kao iz­nad Cr­ne Go­re” – ko­ji su po­sta­li sva­ko­pri­lič­na him­na Cr­ne Go­re, se­stra dr­žav­noj him­ni i njen tre­ći pra­te­ći vo­kal ko­ji su po­sta­li pje­snič­ko me­dij­ski iz­raz na­ro­či­te pre­po­zna­tlji­vo­sti, pri­pad­no­sti, sti­ho­vi pam­će­nja i du­gog tra­ja­nja. Što je na­ro­du mi­lo, mo­ra bi­ti i na pi­je­de­sta­lu pri­zna­to i vi­dlji­vo... Nje­go­va po­e­zi­ja ušla je u traj­nost cr­no­gor­skog uma i sje­ća­nja, na­šla je mje­sto u broj­nim ju­go­slo­ven­skim, evrop­skim i svjet­skim mo­no­graf­sko-pje­snič­kim zbir­ka­ma – ka­zao je, iz­me­đu osta­log, Lje­še­vić.
On je do­dao da Jo­li­čić u svo­joj po­e­zi­ji ši­ri lju­bav na­da­ju­ći se da će ti­me dru­štvo uči­ni­ti ve­se­li­jim i ra­do­sni­jim.
- Nje­go­va po­e­zi­ja za dje­cu po­tvr­đu­je Go­go­lje­vu mi­sao da je mla­dost sreć­na i za nju po­sto­ji bu­duć­nost, kao što je nje­go­va uvje­re­nost da je Cr­na Go­ra vječ­na jer je uvi­jek mla­da i tra­di­ci­jom oku­pa­na, slo­bo­dom osi­gu­ra­na, žr­tva­ma do­ka­za­na. Raj­ko­vo stva­ra­la­štvo li­či na ba­štu ru­ža, la­la i ja­smi­na, na ma­sli­njak u ko­me čo­vje­ku ži­vo­ta, zdra­vlja i lju­ba­vi ima, na kul­tu­ru ko­ja mo­ra bi­ti svo­ja, ali ne i za­ro­blje­na – po­ru­čio je Lje­še­vić.
Na ovoj knji­žev­noj ve­če­ri sti­ho­ve su go­vo­ri­le Iva­na Tru­tić i Ti­ja­na Vu­jo­vić, kao i Raj­ko Jo­li­čić, ko­ji je za­hva­lio svi­ma na pri­su­stvu.
Or­ga­ni­za­to­ri ovog da­o­ga­đa­ja su JU „Za­hu­mlje” i Knji­žev­ni klub „Po­en­ta po­e­ti­ka”.
L.N.