Piše: Vuk Vuković


Strukturisanje genoma u potrebi da se izdizajnira super biće; rad na cenzurisanju prošlosti, apokaliptično ukrštanje laboratorijskih uzorakâ koji univerzalizuju kontrolu tretirajući njen dosadašnji sistem proizvodnje života kao nasumični i koban proces lutrije. Biće nije završeno i posao treba uzeti u svoje ruke.
Ako se i impuls sna upisuje magnetnom iglom satelistkog nadzora, i duh može postati najekonomičnija investicija (ništa manje to važi i za njegovu smrt!), u jednoj cyber budućnosti.
Nepredvidljiv, mirkob uništava organizam koji mu je istovremeno matična ploča. Virus je bezinteresno deliriranje budući da priroda sadrži i nehuman program uz pomoć kojeg jednakom mjerom prolazi kroz postojanje.
Razbijanje i simuliranje božanske čestice, beskonačne kreacije kojoj se suprotstavlja tehnička uređenost u vjeri da njen mehanizam uopšte bolje razumije stvarnu potrebu bića. Opšta sistematizacija i lokalizacija razlike; biôrobotizam na pragu sveopšteg ujedinjenja; živa vrsta (nazadni izum) uhapšena i kolonizovano predata jednoj totalnoj kontroli spremnoj da na rigorozan način sve žigoše vladajućoj mjeri snaga.
Obrnuta organizacija u težnji da instalira novog (nad)čovjeka još efikasnijeg od onog lirskog primjerka kojeg je Niče predložio Evropi na zalasku. Konačno politizacija u znaku anđeoske demokratije; strujanje vječno destilovane energije koja ovoga puta neće biti u bestjelesnom izdanju. Kôd, dakle vještačko hakovanje i preuzimanje vaskrslog otkucaja, simbioza virtualnog sa gornjim stanovanjem...
Objektivna stvarnost jedva da postoji, i njen izazov odvija se na planu razmjene, u potrebi proširenja, razmnožavanja čija razlika otelovljuje jedno utopijsko i tim prije štetno pravo. Porijeklo je možda bilo poslednji slobodan protok, i samim tim radikalno rascjepljenje od njega baca novu svjetlost; napredak je stvar najstrože ukroćene mašinerije, bez impresije, bez utopije, na sceni se montira beživotna kontrola upravljanja.
Promjena porijekla, memorije, račvajućeg prožimanja duha kroz tolike generacije, nailazi na novu strategiju otklona koja secira i premješta jedan udvojeno dobijeni identitet u trećem, čije se božansko ljudsko sudjelovanje izvodilo na krajnje nerazuman i neisplativ način.
Tehnološka naprava nije više produžetak, proteza, već stvarna zamjenica stvarnog. Dvojnik se operativno briše jer susret s njim predstavlja smrt. Tehnologija je na pragu da nam servira sudbinu u rasporedu menia; šta može biti idealnije od zavođenja vidovitosti, od likvidiranja budućnosti, od procesuiranja organizma koji prikopčan na satelitsku pupčanu vrpcu biva udomljen u jednu zonu antibakterijskog i antivirusnog koji su napastvovali njegovu „antibožansku“ stranu povlašćenosti.
Ništa više od robe kao takve, onog obrta sa rizikom na moguće udvostručenje i dobitak, sada se ekonomija prešaltala na kolosijek kreacije bića, beskonačnosti koja će doprinositi bez potrošačke potrebe svemu što dolazi od strane razmjene.
Sagledajmo jedan računar: sve dok je u stanju mirovanja i poslušnosti, ne potražuje stvarnu saradnju, odnos, isključiv u svojoj autističnoj potrebi služenja bez povratne reakcije sudjelovanja. Međutim, kada se jednom nad njim izgubi kontrola, biće će postati njegov zaleđen dvojnik prognan ne više iza ogledala, s onu stranu u čistiliše i u smrt, već u ekran, plazmatično iluzorni odraz bez sjenke.
Kakva će to istorija biti, ne više ona koja bi se kretala između rata i umjetnosti, Crkve i filma, već ona koja bi mikročipovski osiguravala sve što nepredvidljivi faktor smjenjuje i nanovo (bespravno) uspostavlja, prirodnim tokom kojeg sada valja zauvijek kôdirati i svesti na minimum udjela.
„Na planeti trenutno ima 6, 8. milijardi ljudi. I taj broj bi uskoro mogao porasti na 9 milijardi ljudi. No, ako napravimo jako dobar posao s novim vakcinama, reformom zdravstvenog sistema i zdravstvenim ustanovama za reprodukovanje, broj bismo mogli smanjiti za otprilike 15 odsto.” (Bil Gejts, izjava na TEDEX-ovoj tribini o ekologiji.)