- Pi­še: Mi­ha­i­lo Me­de­ni­ca

Do­šli su da­ni ka­da nam je mir u sr­cu i du­ši po­treb­ni­ji ne­go­li ika­da u isto­ri­ji sla­ve i stra­da­nja Sr­bi­je, stra­hu­jem.
Uspje­li su da nas ubi­je­de ka­ko po­sto­je dvi­je, tri…ne znam ko­li­ko Sr­bi­ja i ka­ko nam va­lja raz­bro­ja­ti se ko­joj pri­pa­da­mo, a ona va­zda ne­dje­lji­va i bla­ga maj­ka sva­ko­me od nas!
Do­la­ze da­ni ka­da oči­gled­no va­lja do­vr­ši­ti s onim što je mu­če­nom Sr­blju osta­lo kao zbjeg od ala i vra­na- vje­rom, pa ta­lam­ba­si ja­da i bes­ko­ri­je­nja bi­ju da za­glu­še zvo­na i kle­pa­la dok se i tu raz­bra­ja­mo uz ko­jeg smo vla­di­ku?!
Ni­smo, bra­ćo i se­stre, vla­di­čan­sko sta­do (i pa­tri­jarh je vla­di­ka) već Bož­je i ne daj­mo da nas ži­ve sa­hra­ne u vje­ri da se vi­še ne­ma vje­ro­va­ti u šta!
Sto­ti­nu pu­ta sam na­pi­sao i po­no­vi­ću- Go­spod vje­ru­je u nas i ka­da mi ne vje­ru­je­mo u nje­ga, te je­smo svi nje­go­vi, je­smo sa­bo­r­ni pred na­šom sve­tom Srp­skom pra­vo­slav­nom cr­kvom sve i da se kan­di­la i vo­šta­ni­ce u njoj po­sva­de i raz­vr­sta­ju ko­me slu­že i sa­slu­žu­ju!
Pad­ne­mo li da­nas- pa­li smo do­vi­je­ka! Ne ko lju­di, čo­vjek je pa­du sklon, već kao du­hov­na bi­ća ko­ja či­ne da se čo­vjek pa­du sklon pri­dig­ne kad po­sr­ne i ko­rak na­či­ni trag u bes­kra­ju, a ne tek oti­sak u bla­tu, ne­po­sto­jan ni pa­pra­ti­šte da po­vi­je kad pro­đe kroz nje­ga!
Cr­kva ni­je ka­men do ka­me­na već čo­vjek do čo­vje­ka, čo­vjek raz­bo­rit i ra­zu­man da vi­di i ka­da mu oči­nji vid va­ra­ju laž­ju da je isti­na ko­li­ko ne­so­ji že­le da ih je, a ne sa­mo jed­na- obo­žen smo i za­vje­to­van na­rod!
Do­šli su da­ni naj­ve­ćeg ne­mi­ra. Da­ni ko­je že­le da nam nat­kri­le tmi­nom svo­jih du­ša tu­ku­ći o po­lu­pa­ne tep­si­je, ubje­đu­ju­ći nas da je i to bat zvo­na.
Od­zva­nja­ju i šu­plje gla­ve, ali to ni­je po­ziv na li­tur­gi­ju…
Ni­je Hrist po­stra­dao za na­še gri­je­he da bi­smo mi da­nas po­vje­ro­va­li ka­ko čo­vjek čo­vje­ka no­si kao svoj krst!
Krst ni­je te­ret već bla­go­slov! Put ka Gol­go­ti je sta­za sva­kog od nas ka smi­slu po­sto­ja­nja! Nji­hov mrak je na­še pred­ska­za­nje zo­re, a ne strah da bez njih sva­nu­ti ne­će…
Tur­ci za svog vak­ta su po­bi­li i po­ja­ni­ča­ri­li Sr­blje, ali ni­su ubi­li Sr­bi­ju ko­li­ko ovi da­nas bi­ju o nju tvr­de­ći da je is­po­vi­je­da­ju dok ne is­pu­sti du­šu.
A, du­ša Sr­bi­je smo mi! Mi, vje­ru­ju­ći u čo­vje­ka ka­kvim ga je Bog stvo­rio, bez raz­li­ke što tu mi­lost ne­be­sku ne­ki na­zi­va­ju dru­ga­či­je.
Mi­ra nam tre­ba, mi­ra nam ne da­ju, ali od njih ga ne tre­ba ni tra­ži­ti, jer sa­mi su so­bom ne­u­mi­re­ni, si­ro­ti!
Za­lud­no i glu­po u ne­lju­di­ma tra­ži­mo lju­de dok pro­mi­če­mo sa­mi se­bi kao na­mjer­ni­ci ko­je ni­smo sti­gli da usta­vi­mo i svra­ti­mo na ko­nak.
Bo­li li pa­tri­jar­ho­vo us­hi­će­nje da sa­mom Go­spo­du tre­ba da za­hva­li­mo na Alek­san­dru Vu­či­ću- ne!
Za­što bi bo­lje­la ri­ječ čo­vje­ka ko­ji na nju ima pra­va, baš ko­li­ko i vla­di­ka Am­fi­lo­hi­je da tog istog „po­sla­ni­ka ne­be­snog“ na­zo­ve iz­da­ji­com naj­ve­će sve­ti­nje- Sr­bi­je!
Iz­dao je, da, mno­go pri­je ne­go što je spu­stio ru­ku na Mi­ro­sla­vlje­vo je­van­đe­lje za­kli­nju­ći se da će…
Da će šta, do­bri mo­ji?
Sa­ču­va­ti Sr­bi­ju ta­ko što od nje ne­će sa­ču­va­ti ni­šta vi­še od ono­ga što je do­volj­no da se njo­me vla­da do­vi­je­ka!
Naj­sku­plja ri­ječ je­ste Alek­san­dar Vu­čić, jer oči­gled­no naj­ve­ću ci­je­nu va­lja pla­ti­ti i za vje­ru i za ne­vje­ru u nje­ga, ali to je naš pad, na­še po­sr­nu­će, mi smo ši­rom otvo­ri­li por­te cr­ka­va u se­bi i do­zvo­li­li da za­va­de iko­nu s iko­nom…
Ne­ka vla­di­ka­ma vla­di­čan­stva, prah i pe­peo je to, ne­ka i Vu­či­ću vje­ra da je Sve­to pi­smo nje­gov dnev­nič­ki za­pis, no gdje je na­ma vje­ra?!
Vje­ra u se­be, vje­ra da ži­vot u stra­hu ni­je uz­vi­še­na hra­brost, vje­ra da mo­ra­mo sa­ču­va­ti čo­vje­ka da čo­vje­ku po­ka­že sta­zu ko­jom po­no­sno ko­ra­ča­ju lju­di?!
Do­šli su da­ni, a idu još go­ri, u ko­ji­ma će či­ni­ti sve da nam ko­ri­jen sve­žu oko gu­še či­ne­ći da nas sva­kim ko­ra­kom sap­ne i gu­ši.
Sa­bor­ni smo na­rod, ne do­zvo­li­mo da jed­nog po­di­je­le na dvo­je i ubi­je­de ka­ko li­je­vom no­gom va­lja na jed­nu stra­nu, a de­snom na dru­gu…
Sva­ko­me su od nas na dla­no­vi­ma i sto­pa­li­ma tra­go­vi po­bo­de­nih kli­no­va, bez raz­li­ke da li vje­ru­je­mo ili ne u Go­spo­da, jer po­no­vi­ću dok ne usah­nem- Go­spod vje­ru­je u nas i ka­da mi ne vje­ru­je­mo u nje­ga!
Ne do­zvo­li­mo da nas pla­še Sr­bi­jom, jer maj­ke se di­je­te ne pla­ši!
Ne di­je­li­mo se u stra­hu jed­ni od dru­gih već sa­be­ri­mo u hra­bro­sti je­dan za dru­gog, a on­da ni sto­ti­nu Vu­či­ća ne­će mo­ći da usta­ve Mo­ra­vu, Dri­nu, Drim, Mo­ra­ču i ubi­je­di nas da to ni­su na­ši Jor­da­ni i da sva­ka ru­ka otrg­nu­ta s oko­va nji­ho­ve la­ži- ni­je kr­sti­telj­ska…