Pi­sa­ti, pje­va­ti o ži­vo­tu, a ne do­ta­ći se lju­ba­vi, ne is­ka­za­ti gor­či­nu, ne po­bu­ni­ti se, ne podmsjeh­nu­ti se, a isto­vre­me­no i uz­vi­si­ti lje­po­tu ko­ja se sti­dlji­vo po­ma­lja u ovom svi­je­tu, ne­mo­gu­će je istin­skom pje­sni­ku. Upra­vo to no­vom zbir­kom iza­bra­nih i no­vih pje­sa­ma „Opro­štaj sa ma­sti­lja­vom li­ri­kom“ u svoj pu­no­ći i zre­lo­sti do­ka­zu­je sna­gom svog sti­ha pje­snik Mi­o­drag Trip­ko­vić.
Trip­ko­vi­će­va zbir­ka „Opro­štaj sa ma­sti­lja­vom li­ri­kom”, za ko­ju prof. dr Li­di­ja To­mić u po­go­vo­ru ka­že da je ne­ka vr­sta „po­et­ski za­vjet­ne knji­ge”, po­di­je­lje­na je u pet po­gla­vlja: „To Or­fej pe­va”, „La­er­tov si­ne”, „Isto­ri­ja jed­ne pe­snič­ke du­še”, „Ovi­di­je” i „Po­sled­nje pje­sme s pon­ta”. Knji­žev­nik nas uvo­di u ovu svo­je­vr­snu „is­po­vi­jed” pje­smom - po­e­mom „Po­gled na mo­re”, a či­ta­lac po­red po­go­vo­ra na­la­zi i bi­lje­šku o pje­sni­ku, kao i ob­ja­šnje­nja ma­nje po­zna­tih ri­je­či i iz­ra­za. „U pet po­gla­vlja po­et­skog ho­do­ča­šća kroz pro­stor i vri­je­me, na­la­zi­mo Trip­ko­vi­će­vu po­et­sku za­gle­da­nost u po­e­zi­ju i nje­ne mo­guć­no­sti, u nje­no bi­će – on­to­lo­šku i me­ta­fi­zič­ku te­mu pro­la­zno­sti i vječ­no­sti”, ocje­nju­je prof. dr To­mić.
- Po­la­ze­ći od sud­bi­ne pje­sni­ka i sim­bo­lič­nog po­vrat­ka vi­dlji­vom svi­je­tu, Trip­ko­vić nje­gu­je ide­ju ži­vo­ta u is­ku­stvu po­et­ske ri­je­či ko­ja iz pro­la­zno­sti oti­ma i vra­ća ži­vot. Na tra­gu smo ob­na­vlja­nja i ino­vi­ra­nja pje­snič­ke isto­ri­je ko­ja spa­ja da­ma­re i ne­mi­re po­e­zi­je, pro­šlost i sa­da­šnji tre­nu­tak, an­ti­ku, pa­gan­sko iz­o­bi­lje i hri­šćan­sko oza­re­nje – na­vo­di dr To­mić.
„Mit i stvar­nost, zlo i do­bro, duh i ti­je­lo”, na­vo­di da­lje pro­fe­sor­ka, „sve se pro­ži­ma i su­sti­že u po­et­skoj igri sna i ja­ve”.
- Trip­ko­vić ži­vi svo­ju po­e­zi­ju i ovaj ogled mo­gli smo po­če­ti nje­go­vim sti­hom - „Ni­je isto pi­sa­ti pe­sme i bi­ti pe­snik”. Trip­ko­vić je pje­snik, nje­go­va po­e­zi­ja no­si ozna­ke ve­li­ke emo­ci­je i mu­dro­sti. On ne „opo­na­ša di­sa­nje va­se­lje­ne”, va­si­o­na di­še u nje­go­voj li­ri­ci. Sam pje­snik vje­ru­je da po­e­zi­ja iz­ra­ža­va „me­ta­fi­zič­ki drh­taj”, da se u po­e­zi­ji ogle­da du­ša stva­ra­nja – pi­še dr To­mić.
Ka­ko ocje­nju­je pro­fe­sor­ka, ovo je „lir­ski ka­le­id­skop bi­ća i svi­je­ta”, u ko­jem se či­ta­ju im­pul­si i pu­no­ća du­še, zna­nje i obra­zo­va­nje pje­sni­ka ko­ji ide u ši­ri­nu, i vi­si­nu, za mo­guć­no­sti­ma po­e­zi­je. U su­šti­ni, is­ti­če dr To­mić, Trip­ko­vić pje­va o Hri­stu, si­nu i Bo­ži­jem i čo­vje­či­jem.
- Pje­snik od­ri­če svi­jet bez ri­je­či i du­ha, bez Po­e­zi­je ko­ja po­tvr­đu­je cje­lo­vi­tost hu­ma­nog Ja. Pje­sma se, u svom iz­ra­zu, či­ta i do­ži­vlja­va njom sa­mom, zbog če­ga su Trip­ko­vi­će­vi sti­ho­vi iz­raz po­et­skog ner­va, kul­tu­re i obra­zo­va­nja. One su iz­raz du­še i du­ha stva­ra­nja, ogle­da­lo vre­me­na – pi­še dr To­mić.
Od­no­sno, Trip­ko­vić se kao i sva­ki pje­snik, sti­hom bo­ri pro­tiv zla, is­pi­su­ju­ći „je­din­stven lje­to­pis dra­go­cje­nog po­et­skog is­ku­stva”.
- Ma­sti­lo u Trip­ko­vi­će­voj po­e­zi­ji ogla­si­lo je ne­mir bi­ća, njim je pje­snik tra­si­rao put kroz pro­stor i vri­je­me – ocje­nju­je dr To­mić.
Ž.J.