Knji­ga po­e­zi­je „Ti­ši­nom ti go­vo­rim” Ra­din­ka Kru­la­no­vi­ća pred­sta­vlje­na je pred broj­nom pu­bli­kom u knji­ža­ri „Obod­sko slo­vo” u Ka­pi­tal pla­zi u Pod­go­ri­ci. O dje­lu su go­vo­ri­li pje­snik Ra­do­mir Ulja­re­vić, prof. dr Je­li­ca Sto­ja­no­vić, doc. dr Mi­ko­nja Kne­že­vić i autor, dok je pro­gram vo­di­la i sti­ho­ve ka­zi­va­la dram­ska umjet­ni­ca Ma­ra Ra­do­vić.
- Autor se su­o­ča­va sa ,,po­tro­še­no­šću ri­je­či”. Od­nos lju­ba­vi po Kru­la­no­vi­ću je­ste, za­pra­vo, nje­go­va ra­nji­vost vječ­no­šću. On je na sa­mom kra­ju zbir­ke na­šao iz­laz iz po­no­ra oča­ja, u po­no­ru vje­re, ipak je kod Kru­la­no­vi­ća pri­su­tan osje­ćaj po­no­ra nad bez­na­đem. Pr­vo po­et­sko ogle­da­nje Ra­din­ka Kru­la­no­vi­ća, upr­kos to­me što se sa­svim li­je­po mo­že uklo­pi­ti u ma­gi­stral­ne to­ko­ve evrop­skog pje­sni­štva, još uvi­jek se na­la­zi, ba­rem ka­da je ri­ječ o sa­mom pje­snič­kom ob­li­ko­va­nju u jed­nom sta­nju sa­mo­i­zgrad­nje i pro­bi­ja­nja ka vr­hun­skoj po­et­skoj for­mi – ka­zao je, iz­me­đu osta­log, doc. Dr Kne­že­vić. On je do­dao i da sam na­slov uka­zu­je na apo­fa­tič­ko po­la­zi­šte auto­ra.
Prof. dr Sto­ja­no­vić uka­zu­je da je u Kru­la­no­vi­će­voj zbir­ci za­stu­plje­na i mi­sa­o­na i lju­bav­na po­e­zi­ja, te da je gra­ni­ca me­đu nji­ma ta­na­na i te­ško dje­lji­va.
- Za­gle­dan i za­ču­đen pje­snik oče­ku­je i tra­ži eho svo­ga ću­ta­nja iz ne­sa­zna­tlji­vog i neo­b­u­zda­nog bes­kra­ja. On je sam, a u sve­mu i sa svi­me, a u bez­mjer­noj te­žnji za ple­me­ni­to­šću i lju­ba­vlju. Ću­ta­nje i ti­ši­na, na­hra­nje­ni iz gla­di i pu­no­će bes­kra­ja, po­sta­ju hra­na ri­je­či ko­ja tre­ba da pro­go­vo­ri pu­no­ćom po­e­zi­je. Pje­snik, su­o­čen sa sve­mi­rom oslu­šku­je ša­pat da­lji­na sa te­žnjom da ga pre­to­či u stih, da ga umi­je ri­je­či­ma – ka­za­la je Sto­ja­no­vić. Ona je do­da­la i da je lju­bav pje­sni­ko­va ne­se­bič­na i pro­me­tej­ska, te da autor pje­va na­dah­nu­to i do­ži­vlje­no, a sti­ho­ve ni­že ne­u­si­lje­no.
- Za­čud­na je avan­tu­ra Ra­din­ka Kru­la­no­vi­ća jer je u ovom vre­me­nu ima­ti ta­kvo po­vje­re­nje u po­e­zi­ju i go­to­vo na­iv­no po­vje­re­nje u lju­bav, on­da je to za sva­ko ču­đe­nje. Ako pri to­me sti­ho­ve is­pi­su­je ne­ko ko je po obra­zo­va­nju fi­lo­zof, ko to još mo­že da spo­ji? U pi­ta­nju su sti­ho­vi sa kla­sič­nim lir­skim na­bo­jem, a ova knji­ga uspje­šno iz­bje­ga­va zam­ku fi­lo­zo­fi­ra­nja, pa ta­ko pje­snik ču­va fi­lo­zo­fa, a fi­lo­zo­fa pje­sni­ka – mi­šlje­nja je Ulja­re­vić, ko­ji se pu­bli­ci obra­tio u ime iz­da­va­ča.
Na sa­mom kra­ju autor je po­zdra­vio pu­bli­ku i is­ka­zao ri­je­či za­hval­no­sti.
A.Ć.


Mo­le­ban pred lje­po­tom lju­ba­vi

- Ova knji­ga je mo­le­ban, ne pred lje­po­tom že­ne, već pred lje­po­tom lju­ba­vi, lju­ba­vi pre­ma že­ni i pred uz­vi­še­nom bo­žan­skom lju­ba­vi. Ona svje­do­či o du­gim is­ku­stvi­ma, o onom unu­tra­šnjem uz­ra­sta­nju, us­po­sta­vlja­nju i sve to go­to­vo na­iv­nim to­nom ko­ji u se­bi no­si svu svje­ži­nu ne­pa­tvo­re­ne lje­po­te – ka­zao je Ulja­re­vić.