Dru­ga knji­ga po­e­zi­je Ra­din­ka Kru­la­no­vi­ća „Ri­je­či ko­je ne da­je­mo ola­ko”, ko­ja je ne­dav­no ugle­da­la svje­tlost da­na u iz­da­nju Ma­ti­ce srp­ske - Dru­štva čla­no­va u Cr­noj Go­ri, bi­će pro­mo­vi­sa­na sju­tra uve­če, u 19 ča­so­va, u Pa­ro­hij­skom do­mu u Nik­ši­ću. O knji­zi će go­vo­ri­ti doc. dr Dra­go Pe­ro­vić i knji­žev­nik prof. Jan­ko Je­lić, a po­e­zi­ju će kaziva­ti Bran­ka Ze­če­vić uz mu­zič­ku prat­nju Đor­đa Mi­ko­vi­ća. Re­cen­zent knji­ge je dr Ana Sti­šo­vić Mi­lo­va­no­vić.
U tek­stu „Zgu­snu­ta lek­se­ma pro­ži­vlje­nog”, ona bi­lje­ži da Kru­la­no­vić vi­še­znač­no va­ri­ra ide­ju on­to­lo­ške za­pi­ta­no­sti onog ko­ji pro­mi­šlja, per­ci­pi­ra, stva­ra; ko­ji že­li da ob­ja­sni svi­jet se­bi i se­be svi­je­tu.
„Zbir­ka je te­mat­ski ra­zno­vr­sna, ali u njoj je do­mi­nant­na re­flek­siv­na pje­sma. I ka­da go­vo­ri o lju­ba­vi, ka­da se ba­vi fe­no­me­nom vre­me­na sa­da­šnjeg, ka­da u ale­go­re­zi pi­še o auten­tič­nim, umr­lim ili ži­vim lič­no­sti­ma, ka­da u mi­mi­kri­ja­ma ka­zu­je o omi­lje­nim pi­sci­ma ili fi­li­zo­fi­ma, autor ne od­u­sta­je od re­flek­siv­nog. Pje­sme su pi­sa­ne slo­bod­nim sti­hom, krat­kim, zvuč­nim i je­zgro­vi­tim”, bi­lje­ži ona. Re­cen­zent­ki­nja do­da­je da se autor svje­sno po­i­gra­va for­mom, ko­ja po­ne­kad bi­va pre­tvo­re­na u na­ra­tiv, ali uvi­jek sa istim ci­ljem: da pje­sma pro­bi­je „de­be­lo uho”, da u nje­ga, kroz zgu­snu­tu lek­se­mu, do­pre ne sa­mo sli­ka, već i ej­dos na­pi­sa­nog.
U zbir­ci po­sto­ji pet te­mat­ski za­o­kru­že­nih, na­slo­vlje­nih po­et­skih cje­li­na: „Kroz sje­ća­nja”, „U oči­ma ju­tro”, „U če­žnji smi­sao”, „U osmje­hu dan” i „U sno­vi­ma vječ­nost”.
„Na­slo­vi, pa­žlji­vo bi­ra­ni, tvo­re i sa­mi jed­nu po­et­sku sli­ku. Či­ta­nje zbir­ke mo­že za­po­če­ti i od njih, te se ta­ko, kao u na­slo­vi­ma po­gla­vlja „Se­o­ba“, otva­ra­ju vra­ta oso­bi­tog, no­vo­stvo­re­nog svi­je­ta dje­la. Ova­kav po­stu­pak je omaž Cr­njan­skom, ko­ji če­sto pro­si­ja­va iz Kru­la­no­vi­će­vih sti­ho­va, ko­li­ko u pa­ra­fra­zi, to­li­ko i u osje­ća­nju svi­je­ta. Re­klo bi se da pje­snik osje­ća bre­me ži­vo­ta, efe­mer­nost eg­zi­sten­ci­je”, pi­še iz­me­đu osta­log, re­cen­zent­ki­nja.
U pje­sma­ma o pje­sni­ci­ma, bi­lje­ži ona, Kru­la­no­vić naj­če­šće po­e­tu-sa­dru­ga, a on­da po­en­ti­ra ono što sma­tra ej­do­som dje­la.
„Kru­la­no­vi­će­va pro­mi­šlja­nja o stva­ra­nju, na­lik su na An­dri­će­va – ako autor, ka­že An­drić, svo­jom kr­vlju i da­hom ne do­ži­vi pri­ču, ona ni­ka­da ne­će ima­ti sna­gu auten­tič­nog i uni­ver­zal­nog. Broj­ni auto­po­e­tič­ki sti­ho­vi u zbir­ci, in­si­sti­ra­ju na ide­ji pro­ži­vlje­nog, ko­je se tran­spo­nu­je u emo­ci­ju i ri­ječ”, sma­tra Sti­šo­vić Mi­lo­va­no­vić i po­en­ti­ra: „Kru­la­no­vi­će­va pje­snič­ka zbir­ka, `Riječi ko­je ne da­je­mo olako` do­bar su i va­žan znak po­kraj pu­ta, za sve ko­ji ne bi da za­na­vi­jek osta­nu u mo­čva­ri, u iz­ma­gli­ci; za one, ko­ji se ne pla­še da po­gled po­dig­nu ka bes­kra­ju”.
Po­seb­no je za­ni­mljiv tekst „Por­tret gra­da ko­ji vo­li da se u nje­ga do­la­zi, ali ne i osta­je”, ko­ji u knji­zi sto­ji umje­sto bi­o­gra­fi­je auto­ra.
„Svi su li­ko­vi stvar­ni, bi­lo da su se svo­jom du­hov­no­šću na­met­nu­li kao svje­do­ci ži­vo­ta, bi­lo da su an­ti­ci­pa­ci­ja, pred­u­hi­tre­nje ne­ži­vlje­nog, a pro­ži­vlje­nog. I jed­nim i dru­gim du­gu­jem: pr­vim, što su se uz­ni­je­li u pje­smu; dru­gi­ma, što su me no­si­li u pje­smi. Sje­ća­nje sve ve­zu­je u čvor ži­vo­ta, u vječ­nu ra­dost Hri­sto­vog pri­su­stva”, za­pi­sao je autor na po­čet­ku knji­ge.
Ova knji­ga bi­će pred­sta­vlje­na i u Pod­go­ri­ci, u Knji­ža­ri ma­ti­ce srp­ske, 1. ju­na u 20 ča­so­va. Go­vo­ri­će prof. dr Bo­ris Bra­jo­vić i mr Mi­lo­rad Du­ru­to­vić.
A.Ć.