NIK­ŠIĆ - Pre­ma že­lji Pa­u­na Mu­jo­vi­ća, se­stri­ća ču­ve­nog ep­skog bar­da ha­dži Ra­do­va­na Be­ći­ro­vi­ća Tre­bje­škog, ko­ji že­li da pe­ći­nu pre­tvo­ri u bo­go­mo­lju i za­tim je po­klo­ni Srp­skoj pra­vo­slav­noj cr­kvi, a uz bla­go­slov vla­di­ke bu­di­mljan­sko – nik­šić­kog Jo­a­ni­ki­ja, sve­šte­nik Mi­o­drag Šu­jo To­do­ro­vić osve­štao je is­po­snič­ki i haj­duč­ki dom na te­re­nu Štir­nog do­la kod Nik­ši­ća.
To­do­ro­vić ka­že da ni­je bi­lo la­ko ve­ra­ti se po ne­pri­stu­pač­nom te­re­nu, ali se ru­ko­vo­đen mi­šlju da sa­mo ži­vot po bo­ži­joj vo­lji da­je čo­vje­ku istin­sku slo­bo­du, ra­dost i mir, upu­tio da is­pu­ni že­lju mje­šta­ni­na Pa­u­na Mu­jo­vi­ća i osve­šta dra­gulj ko­ji je po pre­da­nju bio is­po­snič­ki, haj­duč­ki i čo­ban­ski dom.
-Bog je ov­dje bio ši­ro­ke ru­ke i dao je da ne­bu pod obla­ke, na lju­tim sti­je­na­ma, dru­gu­ju su­ri or­lo­vi i pče­le. Ma­lo iz­nad pe­ćin­skog otvo­ra pro­cvje­ta­le su lju­bi­či­ce či­ji cvje­to­vi ši­re mi­ris po­mi­je­šan s mi­ri­som pla­nin­skog si­je­na ko­je vri­jed­ni do­ma­ći­ni saku­plja­ju u pod­nož­ju pla­ni­ne, pri­pre­ma­ju­ći se za zi­mu. U pa­u­zi tih te­ških po­slo­va u po­lju, ot­kad zna­ju za se­be, lju­ti gor­šta­ci se okre­ću pe­ći­ni i u po­moć pri­zi­va­ju Go­spo­da, kr­ste­ći se s tri pr­sta. Ta­ko je vje­ko­vi­ma, ka­že To­do­ro­vić.
On is­ti­če da je vi­so­ko u pla­ni­ni osve­štao i jed­nu gor­sku ku­ću ko­ja je bi­la mo­li­tve­ni stan za ka­lu­đe­re pod­vi­žni­ke, ali i uto­či­šte bra­ni­te­lji­ma vje­re i slo­bo­de.
-Pe­ći­na se na­la­zi na ima­nju Pa­u­na Mu­jo­vi­ća, ko­ji je tra­žio od vla­di­ke Jo­a­ni­ki­ja da ne­ko od sve­šte­ni­ka iza­đe da osve­šta, oka­di i bla­go­slo­vi sta­ri hram. Bog je bio mi­lo­stiv, pa je me­ne od­re­dio da to uči­nim. I na tom ma­lom pro­sto­ru bu­ja ži­vot mno­go vi­še ne­go­li na ne­kim grad­skim tr­go­vi­ma po Cr­noj Go­ri. Za­to sma­tram da bi da­na­šnje ge­ne­ra­ci­je mo­ra­le da se ugle­da­ju na ve­li­ka dje­la svo­jih pre­da­ka, po­seb­no ka­da je u pi­ta­nju od­bra­na vje­re i slo­bo­de. To ka­žem iz raz­lo­ga što su pre­ci vje­ru i slo­bo­du ču­va­li čak i ta­mo gdje su or­lov­ska gni­je­zda. Ako vje­ru­je­mo da smo do­stoj­ni svo­jih pre­da­ka, on­da se mo­ra­mo ugle­da­ti na njih bez ob­zi­ra na to u ka­kvim okol­no­sti­ma da­nas ži­vi­mo- na­gla­ša­va sve­šte­nik To­do­ro­vić.
A Pa­un Mu­jo­vić, či­ja že­lja se is­pu­ni­la, ne skri­va­ju­ći za­do­volj­stvo, ka­že da su mu du­ša i sr­ce bi­li is­pu­nje­ni u mo­men­tu ka­da je ugle­dao krst u ru­ka­ma pro­te Mi­o­dra­ga To­do­ro­vi­ća i kad je osje­tio mi­ris ta­mja­na.
-Taj ve­li­čan­stve­ni osje­ćaj i sa­da me vo­di ta­mo. Uči­ni­lo mi se da je ta ču­de­sna smo­la u smi­raj po­ve­la or­lo­ve, raz­i­gra­la pče­le, ov­ce i ko­nje, go­ru i vo­du, ali i ne­i­ma­re na me­đi Drob­nja­ka i Mo­ra­če, ka­že Pa­un, na­sta­vlja­ju­ći be­sje­du nakrat­ko sti­ho­vi­ma svog uja­ka ha­dži Ra­do­va­na Be­ći­ro­vi­ća Tre­bje­škog, uz obe­ća­nje da će jed­nog da­na iz pe­ći­ne od­jek­nu­ti zvo­na.
-Da­će Bog da jed­nog da­na iz ove pe­ći­ne od­jek­nu zvo­na ko­ja će se na­da­le­ko ču­ti. Ov­de sam se ro­dio, ra­stao, pje­vao uz gu­sle, učio isto­ri­ju, shva­tao ko je vje­ra, a ko ne­vje­ra. Pe­ći­na je ži­vot, a ja sam iz nje iza­šao kao čo­vjek, po­ru­ču­je Pa­un Mu­jo­vić.
L.N.


Svje­tlost kr­sta do­pi­ra­će do mo­ra

Pe­ći­na, bu­du­ći hram, du­gač­ka je 11,4 me­tra, a bi­će vi­so­ka pre­ko če­ti­ri me­tra. Mu­jo­vić ka­že da će bu­du­ći hram mo­ći da pri­mi oko 50 lju­di na li­tur­gi­ji, a is­pred ula­za, na ta­ko­zva­nim ka­me­nim bal­ko­ni­ma i do dvje­sta.
-Moj ujak Ra­do­van Be­ći­ro­vić obi­la­zio je pe­ći­ne i u nji­ma pro­vo­dio da­ne, na­la­zio smi­raj. Sli­je­de­ći nje­go­ve sta­ze, a pod ovim ka­me­nim svo­dom raz­go­va­ram sa or­lo­vi­ma i pče­la­ma. Oni su mi vjer­ni pri­ja­te­lji, bo­lji čak i od ne­kih lju­di. Iz­nad ula­za u pe­ći­nu po­di­ći ću ve­li­ki krst ko­ji će mo­ći da­nju i no­ću da se vi­di do mo­ra si­nje­ga, po­ru­ču­je Pa­un.