-Piše: Vuk Vuković

Terorizam je najtješnje povezan sa tehnologijom, tako da je nemoguć bez tehnološke podrške iz koje crpi sve, upravo samu tehnologiju piratizujući, izvodi kretanje linijom sive zone, pa i samog isključenja, uvijek već periferan, neprimjetan, stopljen sa masom, odveć gradski, jeftin, improvizatorski, terorizam nastupa kao otpad od visoke, pametne, super-savremene tehnologije čiji naum, u bitnom, služi opštem napretku, pa ipak, zloupotrebljen i podvrgnut tamnom eksperimentu sa sumnjivim, krajnjim ciljem, on se sveti sam sebi, pa u tom smislu, ima istine u tome da je tehnologija već apokaliptična, sveprisutna ona je ivica, ako ne i sâm ponor, progres sa epilogom u katastrofi.

„Država baca mrežu povezanosti oko sebe iz koje može da izraste smrtonosni džep jedinstva pod suncem stalnog nadzora.“ Avital Ronell

Tehnologija jeste totalitaristička, tako da služeći se njome, terorizam vodi rat protiv njenog poretka. Pustinjski, neonomadski i suštinski tuđin, terorizam je autentični događaj u svijetu koji je postao tehnocentrični, anonimni horizont istog.

Zapadno društvo je podvrgnuto paranoidnoj kontroli; nije li to – autokolonijalno društvo? Ne bori li se, upravo, protiv temelja na kojim postoji, što je postalo najvidljivije sa hapšenjem Asanža? Antikapitalističke i eko-zelene grupe, nisu li to tek ostaci davno prevaziđene i samljevene romantične ideologije koja je sama sebi došla glave, anarhizujući i banalizujući ideju slobode?

Sagledavajući tamošnje stanje (nepovratno okrenuto samo sebi i otud aktuelno do stanja jedne samoreprezentativnosti bez sadržaja), reklo bi se da je ono, u suštini, stori o porodici i policiji. To nam, između ostalog, pripovijeda Holivud: agent je na živim mukama iskušenja: da li vrijedi „izgubiti“ porodicu, žrtvujući se misiji u kojoj se spasava svijet?!

Dakle, u ovom smislu to je Amerika u odnosu na koju je sve tek periferno i sekundarno, pomalo divlje i dovoljno strano da predstavlja potencijalnu prijetnju za jedan aparat kontrole koji unaprijed funkcioniše; represija je na svim nivoima prisutna, ono što bilježimo, njen je trag.

Budućnost neminovno dolazi u znaku autokanibalnog kapitala, samoubilačkog terorizma i obezbićene tehnologije! Po svemu virtuelna, politika proizvodi, ali ne učestvuje ni u jednom događaju; ona jeste, kao takva – neutralno ogledalo.

Zvuči perverzno, međutim, potonji ljudski impuls ukriva se u terorističkom nagonu ka smrti, suprotstavljenom izbijeljenoj tehnologiji čiji je rad uspio, bez greške, sve izmjestiti i pretvoriti u pustinju realnog.

(Sjetimo se potonje scene iz filma „Mirrors” (2008): nismo li s onu stranu, pojave preinačene u otisak bez odraza?)

Dublje gledano, kontrola jedino i može biti totalitarna, okrenuta sebi bez sebe. Sveprisutno prozirno nadziranje koje život sažima u snimak, budući da se tretira kao potencijalna prijetnja, haotična destrukcija sa samoosvetničkom klicom razorljivog fantazma.

Tehnologija ne olakšava nego označava život, i ta se nesvodiva razlika mora moći do kraja promišljati.

---