-Piše: Slavko Krstajić

Donošenje skandaloznog zakona o nacionalizaciji crkvene imovine koji je do temelja potresao Crnu Goru crnogorske vlasti vrše po nalogu iz Vašingtona. Odjeljenje pri američkoj vladi za psihološko vođenje rata zna da je vjera jedan od osnovnih nosilaca nacionalnog identiteta i to ne samo kod vjernika nego i kod onih koji su svjesno digli ruke od svoje vjere, Crkve i Boga, ali koji ne mogu da dignu ruke od svoje podsvijesti i ne znaju koliko je vjere ostalo u njoj i kuda ih usmjerava dinamika koja na njihovo ponašanje otuda utiče. Jedan moj prijatelj Angos Fawler – po narodnosti Škotlanđanin, radio je na restauraciji crkava u Istočnoj Njemačkoj u vrijeme poslije ujedinjenja. On mi je pričao: Ako u selu postoji ruševina od crkve, a seosko stanovništvo je nereligiozno i ima probleme s velikom nezaposlenošću, ipak mještani ostaju da žive u selu i nekako se snalaze da prežive. Ako se sruši ta preostala crkvena ruševina, mada je niko ne gleda i skoro ne primjećuje, svi koji to mogu napuštaju selo i idu u gradove da traže posao. Ako se crkva obnovi, obnovi se sa njom i život u selu. Niko od mještana nije pohađao crkvu, niti ga je interesovala, ali je ona u podsvijesti zračila obavezu, pripadnost i ljubav prema mjestu življenja i rodnom kraju. Ta iskustva se koriste za kreiranje planova „uređenja” balkanskog prostora. Visokopozicionirani američki general potpukovnik F.B. Hodžis je nedavno, bez ustručavanja označio (u čije ime?) Srpsku pravoslavnu crkvu kao glavnu prepreku na putu dovršavanja posla na Balkanu. Al' ne reče Hodžis- ako Bog da!

Dići crkveni objekat dinamitom u vazduh ne znači uništiti Crkvu, jer Crkva Božija nije zgrada, nego Bogočovječanski organizam, vjera sa kohezionom snagom koja narod drži na okupu. Zato pojedini zapadni centri moći, kao naši neprijatelji, ne idu putem ustaša da kolju i miniraju, bacaju u jame i prekrštavaju, nego da zavađaju, kompromituju, sramote, prljaju i skrnave i to ne kao agresivan spoljni faktor, nego iznutra putem internih podjela i sukoba, da se dobije utisak da to rade sami pravoslavci u Crnoj Gori, da je to njihova lična stvar. A pošto su ovdje Srbi u većini, onda se ti centri direktno miješaju u unutrašnje stvari da bi zaštitili Montenegrine - Dukljane od Srba, ili vjersku sektu od vjernika, odnosno apatride od naroda. Otuda i najnoviji spisak deklarisanih srbomrzaca koji sebe nazivaju intelektualcima, a koji na ovaj ili onaj način zavise od tih centara. To je ubrizgavanje otrova u srž srpskog naroda i nacije koji djeluje od mora prema kopnu.

Prvo su odvojili Crnu Goru od Republike Srbije i dali joj tuđe ime Montenegro (termin okupatorskih italijanskih fašista u Drugom svjetskom ratu), a sada prave montenegrinsku naciju, politizuju jezik i vode vjerski i jezički rat. Naravno to ne smiju ni da pokušaju od manjina koje polako prerastaju u većinu. Dobili su na poklon državne okvire koje sada zbrda- zdola popunjavaju svakojakim sadržajem koji im serviraju natovski mentori.

Ako se od Srbina pravi Montenegrin, onda on može biti samo neprijatelj srpstva jer zasniva svoj identitet na negaciji svog korijena. Potrebno je stvoriti antisrbe kao što stvaraju antiruse od malorusa (Ukrajinaca). Tim putem išla je i politika Vatikana koja je deklarisala katoličke Srbe Hrvatima i napravila od pojedinih ne pretjerane prijatelje srpskog naroda.

Famoznim zakonom se Crkva Božija srozava na nivo vjerske zajednice, nevladine organizacije, udruženja građana i sekte, a to je udar na njene temelje jer je tada na istom nivou kao udruženja ljubitelja angorskih zečeva, noćnih leptira, narodne nošnje i sl.

Predstavnici vlade javno govore da taj, inače veoma šupljikav zakon, prvenstveno ima veze sa crnogorstvom (u stvari – anticrnogorstvom) i formiranjem „montenegrinskog identiteta”. Zadatak vlade nije da odlučuje o identitetu stanovništva nego da štiti integritet građana. Svako nosi u sebi svoj identitet i kada državne institucije počnu da se miješaju u tu sferu, onda to može da bude veoma opasno.

Herman Gering, njemački nacista je pred pogromom Jevreja izjavio: „Nije Jevrejin onaj koji se deklariše kao Jevrejin, nego je to onaj koga ja označim kao Jevrejina”.

„Pravo” te vrste je prisvajanje prava da se u državi određeni sloj građana definiše onako kako to Vladi odgovara, odnosno da se nepoželjni tretiraju kao neprijatelji.

Jasno je da je to samo jedan aspekt ukupne situacije. Problem je višeslojan. Razne „sile put nas zijevaju”. Tu su geostrateški interesi, duhovni, vjerski, ekonomsko-profiterski, istorijsko-revanšistički i nimalo nebitni - unutrašnjepolitički u smislu skretanja pažnje gladnih sa glavnog krivca za katastrofalno stanje u državi.

Ni srbijanski predsjednik ni vaseljenski patrijarh, niti bilo ko sa strane ne treba da nam pomaže i pojašnjava ko smo i šta smo, znamo mi to odlično i bez njih, a zauzvrat mogu tražiti nešto što im ne možemo dati... Imamo naše vladike kao pastire i pomiritelje i naravno, vjerni NAROD.