Zbir­ka po­e­zi­je „Ko­li­jev­ka bes­kra­ja” autor­ke Sne­ža­ne Du­bak pro­mo­vi­sa­na je u pro­sto­ri­ja­ma Po­lim­skog mu­ze­ja u Be­ra­na­ma, uz ocje­nu pro­mo­te­ra da se ra­di o za­vid­noj pje­snič­koj cje­li­ni is­kle­sa­noj od sje­ća­nja, lju­ba­vi i sno­va, na­de i uz­di­sa­ja.
Go­vo­re­ći o knji­zi pje­snik Dar­ko Jo­vo­vić je na­gla­sio da je Du­bak svoj pje­snič­ki pr­vje­nac iz­ve­zla iskre­no, na je­dan po­se­ban i za­ni­mljiv na­čin, hva­ta­ju­ći se u ko­štac sa uz­vi­še­nim ri­je­či­ma, ona­ko ka­ko ju je vo­dio unu­tra­šnji glas i zov us­trep­ta­log sr­ca i pro­du­ho­vlje­ne du­še. On je ka­zao da su nje­ne pje­sme is­kre­ne i to­ple, pu­ne emo­ci­o­nal­nog na­bo­ja i is­ka­za uokvi­re­nog u pro­sto­re lju­ba­vi, u na­se­o­bi­ne gdje do­mi­ni­ra ri­ječ ko­ja se tru­di da pre­po­zna ži­vot sa­zdan pod­jed­na­ko za bol i osmi­jeh, za su­ze i sre­ću.
- Po­li­mlje. Pje­sma. Ko­li­jev­ka. Te tri ri­je­či su po­tka i osno­va ove knji­ge. One su vo­di­le pje­sni­ki­nju Sne­ža­nu Du­bak ko­ja je za­si­gur­no još na pra­gu svog ži­vo­ta pre­po­zna­la zna­čaj ki­ne­ske po­slo­vi­ce ko­ja gla­si: „Put­ni­če ako jed­no­ga da­na ne­gdje u da­le­kom svi­je­tu iz­gu­biš svje­tlost za­vi­ča­ja, znaj ni­ka­da vi­še ne­ćeš pro­gle­da­ti”. Za nju je za­vi­čaj naj­u­zvi­še­ni­ja sve­ti­nja iz ko­je se od­la­zi u svi­jet sno­va. Od nje­ga sve po­či­nje i u nje­mu se sve za­vr­ša­va. Pje­sni­ki­nja u nje­mu ži­vi i kad ni­je tu i kad je gri­ju svi­je­tla ve­le­gra­da i kad joj ne­ki dru­gi svje­to­vi is­pu­ne sr­ce. Ona je tu i kad po­sum­nja da nas ne­ma, da smo se pre­da­li bez­du­šnom vr­tlo­gu vre­me­na, i kad joj su­za kre­ne nad sli­ka­ma za­tvo­re­nih ku­ća - na­gla­sio je Jo­vo­vić.
On je is­ta­kao da pje­sni­ki­nja ži­vi u ko­li­jev­ci za­vi­čaj­noj, da iz nje go­di­na­ma sta­sa­va, za­sta­je, gle­da, ili ka­ko sa­ma ka­že: „iz­vo­ru hi­ta”, „vr­le­ti­ma le­ti da lju­bi gru­men ze­mlje svo­je”, „ka­me­nu drev­nom su­zu da pu­sti”.
- Ve­na­ma Sne­ža­ne Du­bak te­če Po­li­mlje. Iz nje­nog Po­li­mlja iz­ra­sta­ju sti­ho­vi isto kao i sje­ća­nja na žu­tu du­nju sa kre­den­ca sta­rog, du­nju iz kom­šij­ske ba­šte ko­ja ni po­sli­je to­li­ko go­di­na ni­je od­lu­ta­la iz oka, iz po­tre­be da se oka­le­mi sti­hom ja­čim od sva­kog za­bo­ra­va. Sne­ža­na Du­bak je tu is­pod za­vi­čaj­nog ne­ba i kad pje­va o ocu i maj­ci, o pra­dje­dov­skom og­nji­štu, sta­ri­ci ko­ja li­či na sve na­še ba­ke. Ona „sa­nja maj­či­nu du­ši­cu”, „bo­sim no­ga­ma kroz po­lje tr­či”, „mi­ri­še li­va­de na kra­ju se­la”, „usne su nje­ne mo­dre od ku­pi­ne cr­ne”, a sve zbog že­lje da ko­li­jev­ku pri­vi­je na sr­ce, da u pje­snič­kom is­ko­ra­ku odo­ma­ći za­vi­čaj ka­ko joj Po­li­mlje ne bi is­ka­pa­lo kroz ve­ne iz­lo­že­ne is­ku­še­nji­ma u su­ro­vim ži­vot­nim okol­no­sti­ma - na­veo je Jo­vo­vić.
Do­da­je da se u pje­snič­kim sno­vi­ma autor­ke na­se­li­la zlat­na pti­ca ko­ja ju je opre­di­je­li­la da jed­nom od ci­klu­sa knji­ge po­da­ri zlat­no slo­vo lju­va­vi.
- Ci­klus „Zlat­na pti­ca” je sa­zdan od lju­bav­nog pje­snič­kog vi­jen­ca od is­po­vi­je­sti iz ko­je buk­ti va­tra, iz ko­je se iz­vi­ja taj­no­vi­ta strast utka­na u pje­snič­ko bi­će. Pje­sme iz po­me­nu­tog ci­klu­sa su skri­ve­ne sjen­ke Sne­ža­ne Du­bak, nje­no dru­go ja ko­je ot­kop­ča­va in­ti­mu i za­vi­ru­je u osa­mu nje­nog gla­sa. Pje­sni­ki­nja ta­ko za­u­sta­vlja pro­la­znost. Ona nje­žnim po­et­skim li­ni­ja­ma is­cr­ta­va­la mo­li­tvu za za­lju­blje­ne. Ura­nja u bo­je ži­vo­ta, nu­de­ći ri­je­či ko­je li­je­če. Ri­je­či ko­je od­vo­de i ura­nja­ju u čo­vje­ko­vo bi­će i od nje­ga pra­ve sta­ni­šte za ne­mi­re i spo­ko­je, za uz­le­te i pa­do­ve – za­klju­čio je Jo­vo­vić.
Slič­nu kon­sta­ta­ci­ju iz­re­kao je i pje­snik Ra­de Jo­lić, is­ti­ču­ći da su pje­sme Sne­ža­ne Du­bak pu­ne žen­ske to­pli­ne i iskre­no­sti.
- Po­seb­nu pa­žnju u ovj zbir­ci pri­vu­kao mi je ci­klus „Di­vlja, a tvo­ja”. U ovom di­je­lu pje­sni­ki­nja je do­bi­la ve­ću do­zu hra­bro­sti, ko­ja joj je omo­gu­ći­la i ve­ću slo­bo­du, a za slbo­du ma­šta i za nju se bo­ri sva­ki umjet­nik. Ri­mo­va­na ka­tre­na ov­dje je pre­šla u slo­bod­ni stih, a to je omo­gu­ći­lo da se mi­sao ne­sme­ta­no pla­si­ra. Slo­bo­da se ogle­da u lju­ba­vi, što se na­slu­ću­je i iz na­slo­va ovog opu­sa. Neo­če­ki­va­no, Eros po­či­nje da do­mi­ni­ra - is­ta­kao je Jo­lić.
Ka­zao je da pje­sni­ki­nja u svom dje­lu stva­ra isti­nu stvar­ni­ju od isti­ne, sli­ka­ju­ći žen­sko bi­će od za­čet­ka pa do zad­njeg iz­di­sa­ja.
- U pje­sma­ma Sne­ža­ne Du­bak osje­ća se me­ta­mor­fo­za ka­da se dje­voj­či­ca tran­sfor­mi­še u dje­voj­ku, pa u že­nu, a že­na u ubra­nu slat­ku ja­bu­ku, za­tim u di­vlju, čul­nu i po­žud­nu stvar­nost, u stvar­nu stvar­nost. Tu sve go­ri, cvi­li, ci­či, vri­šti, gr­či se od po­žu­de i že­lje da se bu­de vo­ljen i si­gu­ran. Ov­dje lir­ski su­bjekt že­li da bu­de maj­ka- na­gla­sio je Jo­lić, za­klju­ču­ju­ći da je Sne­ža­na Du­bak svo­jim pr­vjen­cem uspje­la da uđe na ve­li­ka i te­ška vra­ta knji­žev­nog svi­je­ta.
To­kom pro­mo­ci­je, uz na­dah­nu­to obra­ća­nje i za­hval­nost Sne­ža­ne Du­bak, nje­ne sti­ho­ve uz prat­nju gi­ta­re go­vo­rio je po­zna­ti dje­či­ji za­ba­vljač Ra­do­ji­ca Stan­ko­vić, po­zna­ti­ji kao Šan­ta Pan­ta. Pro­gram je uspje­šno vo­di­la Je­le­na Bo­žo­vić.
D.J.