Pjesme prkosa i bola... Ovim ri­je­či­ma knji­žev­ni kri­ti­čar Ve­se­lin Br­no­vić oka­rak­te­ri­sao je pje­snič­ko stva­ra­la­štvo knji­žev­ni­ce Mi­le­ve Jo­vo­vić, či­ja je zbir­ka sti­ho­va „Ko­li­jev­ka ga­vra­no­va” pro­mo­vi­sa­na prek­si­noć u Du­hov­nom cen­tru „Si­me­on Mi­ro­to­či­vi” na Ne­ma­nji­noj oba­li u Pod­go­ri­ci, u okvi­ru Tri­bi­ne „Ri­ječ” UKCG.
- Dok se bol ne od­bo­lu­je ni pje­sma se ne ro­di. To je sta­ra i odav­no po­zna­ta isti­na. Sa­mo se iz ne­mi­ra, iz pat­nje, fi­zič­ke ili psi­hič­ke, iz tje­sko­be du­ha, iz ot­po­ra pre­ma na­si­lju, iz lju­ba­vi pre­ma čo­vje­ku, ra­đa istin­ska po­e­zi­ja. Kao umjet­nič­ki krik, po­ru­ka i po­ziv na osvi­je­šće­nje. To­ga su bi­li svje­sni svi ve­li­ki pje­sni­ci, pa su na­zi­va­li pje­smu „po­e­ti­zo­va­ni ne­mir” i „zov du­ha”. Pre­po­zna­ti i ime­no­va­ti taj krik, tran­spo­no­va­ti ga u me­ta­fo­ru, u stih, u po­ru­ku hu­ma­no­sti i ljud­sko­sti je uslov do­bre i uspje­le pje­sme. Taj uslov je is­pu­nio ru­ko­pis po­e­te­se Mi­loj­ke Jo­vo­vić, „Ko­li­jev­ka ga­vra­no­va”. U stva­ri, to je sa­mo pro­du­že­ni mo­tiv i, re­kao bih, op­se­siv­ni po­et­ski krug ima­gi­na­ci­je ove pje­sni­ki­nje iz nje­nih ra­ni­jih knji­ga, ko­ji­ma se ona stal­no i ne­pre­sta­no vra­ća kao ne­pre­su­šnom vre­lu ži­vot­ne in­spi­ra­ci­je ko­je je ne­po­sred­no do­ži­vje­la i emo­ci­o­nal­no od­bo­lo­va­la – ka­zao je Br­no­vić, re­cen­zent zbir­ke.
„To su te­mat­ski kru­go­vi za­hva­će­ni sa sa­mog ži­vot­nog vre­la, pa je ne­sum­nji­vo da ova pje­sni­ki­nja pod tim i ta­kvim gej­zi­ri­ma ži­vo­ta ne­ri­jet­ko i kr­va­ri i pje­va sa iskre­nim na­dah­nu­ćem, sa du­šom hu­ma­ni­ste ko­ji po­sje­du­je is­kre­nu lju­ba­vlju pre­ma čo­vje­ku. Njen dar je oči­gle­dan, što ilu­stri­ju broj­ne nje­ne pje­sme, njen pje­snič­ki go­vor i te­ži­na po­et­skih sli­ka”, ka­zao je Br­no­vić.
Knji­žev­nik Pe­ri­vo­je Po­po­vić je na­gla­sio da je pje­sni­štvo Mi­loj­ke Jo­vo­vić, ro­đe­ne Ban­du­ka, obo­je­no nje­nim iz­bje­glič­kim is­ku­stvom, ko­je je do­ži­vje­la to­kom po­sled­njeg ra­ta. No, pri­mi­je­tio je on, ona pri­pa­da onim pje­sni­ci­ma ko­je ni­šta ne mo­že da obes­hra­bri – ni „sa­mo­po­ni­že­nje ili po­ni­že­nje knji­žev­ne sce­ne post­ju­go­slo­ven­skog pro­sto­ra”.
„Ni­je je obes­hra­bri­lo ni pro­gon­stvo, ni pro­gon, ni hla­dan do­ček, jer, u ne­ka­da­šnjoj ze­mlji slo­bo­da­ra (Cr­noj Go­ri), vi­še ni hra­br­o­sti, ni slo­bo­de“, ka­zao je Po­po­vić.
- Knji­ga po­e­zi­je „Ko­li­jev­ka ga­vra­no­va” Mi­loj­ke Jo­vo­vić pam­ti bra­ta je­din­ca Mi­ška, Ko­so­vo, prog­na­ni­ke, smrt­ni­ke, ra­nje­ni­ke, pam­ti Ru­si­ju, Nje­go­ša, Ka­ra­đor­đa, Prin­ci­pa, Mi­lun­ku Sa­vić, Du­či­ća, Ran­ka Jo­vo­vi­ća (po­sve­ti­la mu je pje­smu). Pam­ti i „Ćo­ro­ro” i „Pro­me­te­ja”, me­ni nje­nu naj­dra­žu pje­smu „Ci­gan­sko ve­če”. Vi­dje­la je pje­snič­kom emo­ci­jom i opi­sa­la Mi­loj­ka čo­vje­ka i psa ko­ji se oti­ma­ju o ko­sku... Po­zna­je ona obri­se du­še. Do­bro pam­ti i Pe­tro­vač­ku ce­stu iz 1995. go­di­ne. A, nje­no ple­me snom mr­tvi­jem spa­va – po­ru­čio je Pe­ri­vo­je Po­po­vić.
Autor­ka zbir­ke „Ko­li­jev­ka ga­vra­no­va” je po­zdra­vi­la po­sje­ti­o­ce pro­mo­ci­je nje­ne no­ve zbir­ke sti­ho­va, za­hva­li­la se knji­žev­ni­ci­ma Br­no­vi­ću i Po­po­vi­ću na li­je­pim ri­je­či­ma, kao i ko­le­ga­ma po sti­hu Bo­žu Vu­či­ću i Lju­bi­sa­vu Bje­li­ću, sa ko­ji­ma je či­ta­la svo­je sti­ho­ve, kao i Mi­li­ci Kralj, ured­ni­ci Tri­bi­ne „Ri­ječ” Udru­že­nja knji­žev­ni­ka Cr­ne Go­re. Po­seb­no se za­hva­li­la Dnev­nim no­vi­na­ma „Dan” ko­je su, ka­ko je is­ta­kla, je­di­ni me­dij ko­ji is­traj­no pra­ti ak­tiv­no­sti Udru­že­nja knji­žev­ni­ka Cr­ne Go­re i bez ko­ga se ne bi čuo glas pi­sa­ca oku­plje­nih oko nje­ga.
Pri­je svo­je no­ve zbir­ke „Ko­li­jev­ka ga­vra­no­va” Mi­loj­ka Jo­vo­vić je ob­ja­vi­la knji­ge „Za i pro­tiv”, „Za­pa­li svi­je­ću”, „U ho­du” (ha­i­ku pje­sme) i dvi­je knji­ge afo­ri­za­ma i epi­gra­ma „Skri­ve­no zvo­no” i „Me­ku du­šu svi mi­je­se”. Za­stu­plje­na je u an­to­lo­gi­ja­ma sa­ti­re i broj­nim zbor­ni­ci­ma.
Mi­loj­ka Jo­vo­vić ro­đe­na je u Ha­dži­ći­ma kraj Sa­ra­je­va. Pe­da­go­šku aka­de­mi­ju za­vr­ši­la je u Sa­ra­je­vu na gru­pi za srp­sko­hr­vat­ski je­zik i knji­žev­nost. Ra­di­la je dvi­je de­ce­ni­je kao na­stav­nik u osnov­noj ško­li u rod­nom gra­du, a od 1992. ži­vi i ra­di u Cr­noj Go­ri. Pi­še po­e­zi­ju, afo­ri­zme, epi­gra­me i ha­i­ku pje­sme.
S.Ć.