Da su se ko­jim slu­ča­jem kralj Ni­ko­la, Mar­ko Mi­lja­nov i Val­ta­zar Bo­gi­šić, ovo­vre­men­skih da­na, uz crm­nič­ko vi­no na­šli u jed­noj od sta­ro­va­ro­ških pod­go­rič­kih me­ha­na ili mo­žda tu u ne­kom od ma­lo ili ve­li­ko­par­tij­skih skup­štin­skih ku­lo­a­ra (či­taj od­bo­ra), ta­mo gdje se kao raz­la­ma­ju i krup­ne ri­je­či zbo­re o mo­ra­lu, prav­di, pra­vič­no­sti, sud­sko-tu­ži­lač­kim sa­vje­ti­ma i sud­stvu, o na­lo­zi­ma ne­ke uni­je evrop­ske i nje­nih sa­vje­ta, o uslo­vlje­nim po­gla­vlji­ma za na­pri­jed, ozbilj­no bi po­tvr­di­li da su po­gri­je­ši­li ze­mlju svog vas­kr­se­nja ili da je ne­ko iz one i ove Cr­ne Go­re, ukrao i iz­vi­to­pe­rio nji­ho­ve sve­te atri­bu­te: gra­đan­ski po­nos, istin­sku sa­mo­stal­nost, prav­du i pra­vič­nost, čoj­stvo i ju­na­štvo, sna­gu ri­je­či i zna­čaj obra­za.
Kao re­da ra­di, ovi da­na­šnji gled­ni (či­taj od­bor­ski), slo­žni sa­mo na plat­nom spi­sku, a pro­bra­ni ka­ko ko­ji, kra­đom i pa­ra­kra­đom, ili što bi se re­klo, ono s kol­ca i ko­nop­ca, sa­gla­si­še se sa­mo o jed­nom: oda­sla­ti jav­ni po­ziv um­nim gla­va­ma, da one, tu pred nji­ma, sud­sko-sa­vjet­ski pro­go­vo­re o svo­jem prav­nič­kom i gra­đan­skom ugle­du. Iro­ni­ja slu­ča­ja ili ka­kve na­mje­re, uči­ni, da u tom vi­so­kom na­rod­nom do­mu, te ča­sne lju­de prav­nič­ke stru­ke, vi­so­kih zva­nja i do­ka­za­nih zna­nja, pro­pi­tu­ju oni ko­ji su svo­je, ko zna ko­je stru­ke, ba­ta­li­li rad po­li­ti­ke i po­li­ti­kan­stva ili pak oni ko­ji sve ove go­di­ne ni­je­su uspje­li da se do­go­vo­re čak ni o obič­nim stva­ri­ma. Me­đu nji­ma, po­slo­vič­no ozbilj­na i skup­štin­ski do­tje­ra­na, da­ma sa sud­skim do­si­je­om ko­ji če­ka is­tek nje­nog man­da­ta, pi­ta i pro­pi­tu­je - da li i advo­ka­ti mo­gu bi­ti ugled­ni prav­ni­ci. Pre­ko pu­ta nje, oči­gled­no iz dru­go­ga ta­bo­ra, pro­si­je­di go­spo­din pri­mjet­no na­mje­šte­nog “um­nog” iz­ra­ža­ja li­ca, ma­lo zbo­ri, bi­ra ri­je­či, pa i on pi­ta ugled­ne: “Ja mi­slim da ste vi za ovu Cr­nu Go­ru, ko­ju je iz­ro­dio ko dru­gi no de-pe-es.”. Sva­ko od njih iz svo­ga bu­dža­ka, a je­dan s uspje­šno na­mje­šte­nom in­te­lek­tu­al­nom fa­com, da bi ovje­rio par­tij­ski za­da­tak, ne­svje­stan pred ki­me i što zbo­ri, zna­čaj­no pi­ta ugled­ne: “Šta bi, da ti za­zvo­ni Me­de­ni­ca ili da ču­ješ “fe­tvu” s naj­vi­šeg vla­di­nog tro­na”? Za­te­če­ni, zgle­da­še se ugled­ni, a gled­ni, baš kao na si­je­lu, kao da se ni­šta ni­je do­go­di­lo, sve dok se je­dan ne iz­dvo­ji... „Pa lju­di, ne bi­ra­mo za­dru­žni no sud­ski sa­vjet dr­ža­ve, uozbi­lji­te se, mo­ra­mo da­nas da­ti svo­ju ri­ječ’’, po­slo­vič­no uka­zu­je onaj me­đu nji­ma pr­vi. Kao što bi­va, od če­tr­na­est oda­bra­še tro­je, a ne po mje­ri če­tvo­ro ugled­nih ko­li­ko se tra­ži. Kao lju­di, da­do­še na­pi­sa­nu ri­ječ par­la­men­tu i uči­ni­še je na­ro­du jav­nom, sve ob­ja­vi­še sli­kom i ri­ječ­ju, ka­ko i pri­li­či, i bi što bi?! Ni­je tek ta­ko, da bi ri­ječ odvo­jio od vo­de i re­še­ta ili po­ku­šao je do­ve­sti u ve­zu s onom na­rod­nom, što bi se re­klo: “vo­la za rog, a čo­vje­ka za ri­ječ”, i od­lu­ka i da­ta ri­ječ, za čas ‘’is­pla­vje­še’’, kao da ni­je­su ni bi­li. Ri­ječ od­bor­ska, po­sta­de na­lik ma­ne­var­skom met­ku ili pra­znič­noj pe­tar­di, i ne­bi iz ove na­rod­ne - ču se, za­di­mi i kao da se ni­šta de­si­lo ni­je, osta od­bor­ska, ni za rog ni za rep. Ne­će­mo ona­ko, ho­će­mo ova­ko i sve ta­ko u od­bo­r­ski krug - is­pa­de, sa­mo zbog jed­nog ugled­nog đa­če­ta, po­na­vlja či­tav raz­red (po­no­vo o svi­ma), a ri­ječ i od­lu­ka, ko da ni­je­su ni bi­le, odo­še bes­tra­ga. U na­u­mu da sve bu­de po nji­ma zna­noj mje­ri, od­bor­ski vi­še ne tra­že odi­je­la po mje­ri čo­vje­ka no „ugled­ne” po mje­ri odi­je­la. Ka­žu ho­će­mo “pra­ve”, ho­će­mo pra­vo­su­đe ne­za­vi­sno od dru­gih, prav­da je u na­šim ru­ka­ma, ugle­dan je sva­ko ko je naš, ta­ko mo­ra bi­ti dok se mi pi­ta­mo, us­tvr­di­še oni što ih po bro­ju ima­de vi­še, a onaj pr­vi iz­bor o is­toj stva­ri i da­ta ri­ječ pr­va, za njih i ne­ke bi kao da je ni­je ni bi­lo ?!
Ne­du­go za­tim, opet oni um­ni, ali sa­da bri­sel­ski lju­di, lu­čom i svi­je­ćom tra­že i pre­tra­žu­ju po skup­štin­skim i sud­sko-sa­vjet­skim knji­ga­ma i od­bor­skim re­zul­ta­ti­ma. Ka­žu ho­će ja­sne od­go­vo­re na po­gla­vlja za­tu­re­na u skup­štin­skim ar­hi­vi­ma (či­taj po­li­tič­kim ku­lo­a­ri­ma). Tra­že i pi­ta­ju za­što, ka­ko i do­kle, jer ni­je da vam ni­je ka­za­no i za­da­no. Ko­nač­no, oni bri­sel­ski, ne­volj­no, ali gor­do ob­zna­nju­ju: “Ne če­ka voj­ska dok ko­bi­la p..a, bu­di­te tu gdje je­ste, va­ša je mje­ra ovo ne­ba­žda­re­no pret­po­li­tič­ko vri­je­me, a ri­ječ, čoj­stvo, obraz i ju­na­štvo, to be­ja­hu atri­bu­ti sa­mo onih sa po­čet­ka ove pri­če”.
Umje­sto na­ra­vo­u­če­ni­ja: Od­bo­ru po­li­tič­ki, što ob­zna­ni da re­for­mi sud­stva tre­ba­ju ugled­ni i ne­za­vi­sni prav­ni­ci. Umje­sto to­ga, mo­gli ste, kao što to uvi­jek či­ni­te ka­da vam na­mje­re ni­je­su zdra­ve, iz­vu­ći je­dan te isti špil i okus-po­kus, pre­pa­ko­va­ti kar­te po svo­joj mje­ri. Na­rav­no „do­bit­na” je uvi­jek va­ša, a do­kle?! Ipak, na­rod­na je zad­nja - če­ka­mo.
Pi­še: Ve­li­ja Mu­rić