-Piše: dr Marko Lopušina

Usvajanjem Zakona o slobodi vjeroispovijesti i vjerskim zajednicama u Crnoj Gori, predsjednik Milo Đukanović i njegov režim osudili su Srpsku pravoslavnu crkvu na propast. Pokušavajući da definiše status vjerskih zajednica u Crnoj Gori, tamošnja vlast zapravo pokušava da sve crkve stavi pod svoju državnu kontrolu. I da istovremeno stvori vlastitu Crnogorsku pravoslavnu crkvu tako što će oteti svetinje Srpske pravoslavne crkve i oglasiti ih svojim.

Nije ovo prvi put da Milo Đukanović i njegov režim napadaju SPC u namjeri da je otmu od srpskog naroda i pretvore u svoju, Crnogorsku pravoslavnu crkvu. Milovi Crnogorci već čitavu deceniju prisvajaju parohije i hramove Srpske pravoslavne crkve u zemljama Južne Amerike i zemljama Beneluksa. To se čini tamo gdje se srpski iseljenici i gastarbajteri prvo pretvaraju u Crnogorce, a potom se srpski vjernici pokrštavaju u vjernike Crnogorske pravoslavne crkve.

Da bi spriječila Đukanovića, SPC je u Južnu Ameriku delegirala vladiku Kirila (Bojovića), rođenog u Podgorici, da zaštiti Eparhiju buenosajersku i Južne Amerike od otimačine i pokrštavanja Srba.

U zemljama Beneluksa vlastodršci Crne Gore zajedno sa predstavnicima jedne frakcije Rumunske pravoslavne crkve pokušavaju da sve parohije i hramove SPC preregistruju tako što srpske vjernike prekrštavaju u Crnogorce i u Vlahe.

Cijepanjem Jugoslavije i stvaranjem novih država, od bivših republika u kojima je živio brojni srpski narod, Srpska pravoslavna crkva se našla na udaru i prijeti joj velika opasnost od propasti. Cijepanjem Jugoslavije kao zemlje svih Srba na Balkanu i stvaranjem novih država, SPC je postala zagranična Crkva. Od 40 eparhija SPC, danas se čak 27 nalazi u inostranstvu, a samo 13 u matici Srbiji. U inostranstvu SPC ima stotinu hramova, manastira, kapela, grobalja i oko 300 sveštenika. Status SPC i njegovog sveštenstva u inostranstvu je raznolik i vrlo neugodan. Srpska pravoslavna crkva u zemljama u kojima ima najviše naših ljudi na radu, u Njemačkoj i Austriji, na primjer, nema status priznate vjerske zajednice. U nekim zemljama SPC je tretirana kao sekta.

U Njemačkoj, Austriji i mnogim drugim državama sveta SPC ima status udruženja građana. A to znači da njeni sveštenici nemaju trajnu dozvolu boravka i dozvolu za rad. Mnogi sveštenici rade u hramovima SPC petkom, subotom i nedjeljom, a potom rade kao građevinski ili industrijski radnici tj. kao gastarbajteri, da bi imali od čega da izdržavaju svoje porodice.

Interesantno je da dvojica bivših episkopa SPC u Evropi nisu ništa učinili da naša Crkva dobije status vjerske zajednice, već su se bavili korupcijom i zbog toga bili smijenjeni sa položaja vladike. Imenovan je treći episkop, čiji je zadatak da uvede SPC u vjerske zajednice Evrope, ali se on našao na udaru kritike sledbenika bivših episkopa.

U SAD su trojica vladika SPC pokušali da Srpsku pravoslavnu crkvu pretvore u Američku pravoslavni crkvu. I time Srbi sami pred strancima ruže i ruše SPC.

Država Srbija i sama SPC malo diplomatski rade na tome da strane zemlje priznaju status vjerske zajednice čime bi obezbijedili da SPC ima legalan status, državne privilegije, njeno sveštenstvo legalne papire za rad, a vjernici dotacije za aktivnosti crkvenih opština i parohija.

Sve ove neprijatne okolnosti utiču na to da Srpska pravoslavna crkva kao zagranična Crkva gubi svoj ugled i položaj u inostranstvu i da su suočava sa sopstvenim nestankom.

---