Ci­klus sli­ka „Obi­čan ma­lec­ki san” sli­ka­ra Mi­lu­ti­na Ob­ra­do­vi­ća iz Bi­je­log Po­lja, na­pra­vio je li­je­po pu­to­va­nje kroz kul­tur­ne cen­tre Sr­bi­je: iz­lo­žbu u Lu­ča­ni­ma otvo­ri­la je ta­mo­šnja gra­do­na­čel­ni­ca, u Be­o­gra­du je iz­lo­žbu otvo­rio glu­mac Bra­ni­slav Le­čić, a dru­gog da­na po­stav­ku je ob­i­šao i Ma­ti­ja Beć­ko­vić. U Cr­noj Go­ri „Ma­lec­ki san”, ko­ji je na­sta­jao u pe­ri­o­du od 2015- 2017. go­di­ne, pr­vi put je iz­lo­žen na lo­ka­li­te­tu Rim­skih mo­za­i­ka u Ri­snu. Autor na­ja­vlju­je istu po­stav­ku sre­di­nom ok­to­bra u Slo­ve­ni­ji, a svo­je stva­ra­la­štvo to­kom 2017. go­di­ne za­o­kru­ži­će im­po­zant­nom za­vr­šnom iz­lo­žbom „Obič­nog ma­lec­kog sna”, ko­ja će se de­si­ti 16. no­vem­bra u Ga­le­ri­ja­ma i mu­ze­ji­ma Gra­da Pod­go­ri­ce, gdje će bi­ti pred­sta­vlje­no 60 eks­po­na­ta. Ove go­di­ne je bi­lo pre­vi­še an­ga­žma­na i Mi­lu­tin Ob­ra­do­vić je že­ljan od­mo­ra, ni­je la­ko sve to or­ga­ni­zo­va­ti, a za nje­ga ka­žu da ima oštre kri­te­ri­ju­me kad su u pi­ta­nju po­stav­ke.
- Ti ci­klu­si tra­ju u umjet­ni­ku, čo­vje­ku, kao što su dje­ca - pre­ma sva­kom dje­te­tu ima­te od­re­đe­nu do­zu lju­ba­vi, po­što­va­nja, od­no­sa pre­ma nji­ma, ta­ko je i sa tim stva­ra­lač­kim ci­klu­si­ma. „Obi­čan ma­lec­ki san” je sa­mo dru­ga stra­na me­da­lje ži­vo­ta ko­ji ži­vim. Iako čo­vjek že­li da ži­vi skrom­no, da svo­je po­tre­be sve­de na osnov­no, kad se po­gle­da u ogle­da­lu, kad vi­di sve te pred­me­te ko­ji­ma se slu­ži u ži­vo­tu ko­ji te­če, shva­ti i sam da uop­šte ne ži­vi „obič­no” – da vo­zi sku­pa ko­la, da ko­ri­sti te­le­fo­ne ko­ji pu­no ko­šta­ju, da že­li mar­ki­ra­nu gar­de­ro­bu... sve su to ne­ki sno­vi ko­je on že­li i svr­sta­va ih sve u to „ma­lo”, a to ni­je ma­lo - to je sve. Ta eks­pan­zi­ja bo­ja na mo­jim plat­ni­ma, ta fi­gu­ra­ci­ja pro­ži­ma­nja por­tre­ta ko­nja, i te ka­ko se ve­zu­je za te uz­bur­ka­ne že­lje tog da­na­šnjeg čo­vje­ka. Ta­ko da je taj „Obi­čan ma­lec­ki san” sa­mo pa­ro­di­ja na jed­nu ja­vu ko­jom di­še­mo i ži­vi­mo, ko­ja nas okru­žu­je, ob­ja­šnja­va Ob­ra­do­vić pri­li­kom su­sre­ta na Rim­skim mo­za­i­ci­ma.
●U če­mu je on­da su­šti­na ži­vlje­nja i stva­ra­nja, šta „po­ru­ču­ju” Va­še sli­ke?
- Ako čo­vjek ra­di na onom što že­li da bu­de, to su vr­lo is­kre­ni men­tal­ni tre­nin­zi. Ako čo­vjek pro­vo­di od­re­đe­no vri­je­me na svom rad­nom mje­stu mi­sle­ći da je to nje­go­vo pr­vo i po­sljed­nje rje­še­nje nje­go­ve eg­zi­sten­ci­je – to je nje­gov oda­bir. Ali, ako čo­vjek na­pra­vi se­bi put da uvi­jek ima je­dan pro­stor u ko­ji će „use­li­ti” svo­je ti­je­lo, svoj duh i svo­je po­sto­ja­nje i iz svog ra­da iz­ro­di­ti je­dan pro­iz­vod, on­da je to de­fi­ni­tiv­no ne­što što je nje­gov put ka ono­me što on že­li da bu­de. Ima­te sup­stan­cu ko­ja se zo­ve dje­tinj­stvo, to je vr­lo slo­žen pro­ces ži­vo­ta, ima­te tu ra­zna uslo­vlja­va­nja, ko­ja zo­ve­mo vas­pi­ta­nje. To di­je­te je u tom pe­ri­o­du „vr­lo ot­ki­nu­tih ru­ku”, za­bra­nje­nih mi­sli, jer ih ro­di­telj, vas­pi­tač, usmje­ra­va ka­ko da pro­đe. Kad od do­đe u fa­zu da ima svo­je is­ku­stvo, on od­ba­cu­je sva pri­zna­ta zna­nja i svo­di se­be na osnov­no, da se vra­ti i da do­pu­ni ono što se zo­ve dje­tinj­stvo. Su­štin­ski, oslo­ba­đa­nje svih nas je svo­đe­nje na ono naj­o­snov­ni­je, a to je: je­dan osmi­jeh, jed­na sre­ća, od­ba­ci­va­nje svih uz­bur­ka­nih stva­ri ko­je nam ve­zu­ju ru­ke, no­ge, ple­tu nam ne­ku odje­ću ko­ja nam i ne sto­ji, vr­lo če­sto. Su­šti­na je vra­ća­nje u onaj pro­sti ob­lik ži­vo­ta, a to je sa­mo dje­tinj­stvo.
●Na ko­ji na­čin sli­kar pro­na­la­zi svo­ju su­šti­nu kroz stva­ra­lač­ki pro­ces?
- Sli­kar­stvo je is­tra­ži­va­nje, ozbi­ljan pro­ces spa­ja­nja du­hov­no­sti i pre­tva­ra­nja du­hov­no­sti u fi­zič­ku for­mu, jer kad sta­ne­te pred jed­nim bje­li­lom plat­na, u nje­mu ima sve­ga- to bje­li­lo vas uvu­če unu­tra i vi ne zna­te u tom vr­tlo­gu đe se na­la­zi­te i šta vam je ta­da po­treb­no od hra­ne ni­ti šta vas mo­že iz­vu­ći iz nje­ga. Ali, ka­da poč­ne­te da se iz­vla­či­te i na­đe­te put, shva­ti­te da sav taj ko­lo­rit, li­ni­ja, fi­gu­ra­ci­ja vam po­ma­žu da se „iz­vu­če­te”. Sve su to „po­ma­ga­la” iz tog vr­tlo­ga, iz tog bje­li­la, jed­no­stav­no da sta­ne­te i u okvi­ru tog pra­vo­u­ga­o­ni­ka, tog fi­zič­kog okvi­ra, na­pra­vi­te spoj sa du­hov­nim, ko­je ste Vi.
●Va­ši si­no­vi su uče­stvo­va­li u per­for­man­su „Pu­či­na za dje­tinj­stvo” na otva­ra­nju iz­lo­žbe u Rim­skoj vi­li u Ri­snu. Da li ih ti­me pod­sti­če­te na umjet­nič­ki rad?
- Dje­cu tre­ba sa­mo pu­sti­ti, sva­ko od nas ima svo­ju mje­ru, sva­ko zna ko­li­ko je sjen­ke u sva­kom di­je­lu da­na do­volj­no da­le­ko ili do­volj­no bli­zu od nje­ga. A dje­ca su bes­kraj­na ču­la i čo­vjek sa­mo gri­je­ši ako ih po­sta­vlja na vri­jed­no­sti nje­go­vog is­ku­stva. Svo­ju dje­cu sa­mo pu­štam, oslo­ba­đam ih me­ne, što vi­še njih oslo­bo­dim me­ne, bli­ža su, i ona me pu­ste da osje­tim njih, da upo­znam ko su za­pra­vo ona. Jer ako ja nji­ma kon­stant­no na­met­nem me­ne, on­da ona ni­su svo­ja, ne­go su ona ja, a to je naj­ma­nje po­treb­no. Na­rav­no, ima tu stva­ri ko­ja ona is­ku­stvom ne zna­ju i tre­ba ih jed­no­stav­no vra­ti­ti ne­kom opo­me­nom, raz­go­vo­rom, ali ka­da su do­volj­no slo­bod­na, sva­ko di­je­te će pi­ta­ti za­što je mo­re pla­vo, za­što pti­ca le­ti, za­što si ta­ta ov­dje bio sa­da, a ne ta­da...
●Tu­ri­stič­ke po­sle­ni­ce Rim­skih mo­za­i­ka raz­vi­le su li­jep kul­tur­ni pro­gram na lo­ka­li­te­tu, a Vi ste uče­stvo­va­li u or­ga­ni­zo­va­nju ne­kih iz­lo­žbi. Ot­ku­da ta sa­rad­nja?
- Ovaj ko­lek­tiv je sim­bi­o­za kre­a­tiv­nog, vri­jed­nog i za­do­volj­stvo je ra­di­ti sa njim. Lju­di da­nas za­tra­že po­moć tek ka­da su u svom du­bo­kom ne­u­spje­hu, a ka­da čo­vjek za­tra­ži sa­rad­nju u obla­sti u ko­joj ne­ma is­ku­stva u svom pu­nom uspje­hu, on­da taj čo­vjek obe­ća­va da će svom gra­du, svo­joj ze­mlji pru­ža­ti sa­mo uspjeh. Kao čo­vjek iz li­kov­nog ži­vo­ta po­mo­gao sam u smi­slu da sam pred­lo­žio par ime­na i to je ta sa­rad­nja ko­ju sam vr­lo ra­do pri­hva­tio i uro­di­la je plo­dom. Za krat­ko vri­je­me Rim­ski mo­za­i­ci su po­sta­li adre­sa ko­ja stvar­no nje­gu­je umjet­nič­ke vri­jed­no­sti - vi­di­te ka­ko im je do­bra po­sje­će­nost, ura­di­li su ogro­man plus za Rim­ske mo­za­i­ke. Za jed­nu ma­lu sre­di­nu ovo je ogro­man uspjeh, zna­čaj­no de­ša­va­nje ko­jim će Rim­ski mo­za­i­ci si­gur­nim ko­ra­kom do­ći na zna­čaj­nu kul­tur­nu ma­pu Cr­ne Go­re.M.D.Po­po­vić


Di­sci­pli­nom do uspje­ha

● Ko­ja je taj­na uspje­ha -po­ru­ka mla­dim umjet­ni­ci­ma?
- Di­sci­pli­na. Taj­na uspje­ha le­ži u di­sci­pli­ni. Ko­šar­kaš sva­kog da­na uzme lop­tu u ru­ke, čo­vjek ko­ji ne­ma di­sci­pli­nu u svom ži­vo­tu, on ne­ma ni uspje­ha u svom ži­vo­tu, ako ne is­pla­ni­ra su­tra­šnji dan, ni­je ostva­ren ni u da­na­šnjem da­nu. Di­sci­pli­na je vo­di­lja ka­da čo­vjek ras­po­re­di svo­je vri­je­me, jer vri­je­me se ne mo­že vra­ti­ti, čo­vjek je­di­no vri­je­me ni­je po­bi­je­dio u ži­vo­tu. Vri­je­me ga či­ni sreć­nim, ne­sreć­nim, sta­ri ga, či­ni mu bo­re, raz­o­ru­ža­va i na­o­ru­ža­va ga, uči ga da mr­zi i vo­li, sve to či­ni jed­no vri­je­me. Kad čo­vjek ne ras­po­re­di se­be ka­ko tre­ba u ju­če­ra­šnjem da­nu, on ne­ma ni da­na­šnji, a ka­mo­li su­tra­šnji dan. Ko­le­ga­ma iskre­no pre­po­ru­ču­jem sa­mo vi­še di­sci­pli­ne i uspjeh si­gur­no ne­će iz­o­sta­ti.