-PI­ŠE: Pe­ri­vo­je Po­po­vić

Na­sta­vlja­ju­ći (po­seb­no u pje­smi „Smrt”), bo­lje re­ći na­do­gra­đu­ju­ći Di­so­vu, pre­ci­zni­je di­sov­sku vi­zi­ju, si­stem­sku vi­zi­ju gro­ba i smr­ti kao is­ku­še­nja do spa­se­nja Sla­đa­na D. Ka­va­rić, po­e­to­lo­ški po­sma­tra­no, smrt do­ži­vlja­va kao po­sled­nju od­bra­nu od ne­čo­vje­štva – a naš bi oba­ve­zan od­go­vor mo­rao da bu­de po­ziv pje­sni­ki­nji, do­ziv Čo­vje­ku da na­mah usta­ne u bor­bu, da kre­ne u po­bje­du nad zlom ne­čo­vje­štva. U toj ću joj bor­bi ve­o­ma ra­do bi­ti oda­ni sa­bo­rac, uvje­ren sam ra­do i oba­ve­zno mo­ra­ju joj se pri­dru­ži­ti svi za­toč­ni­ci čo­vječ­no­sti kao ka­te­go­ri­je ko­ja ne bli­je­di ni u dnev­nom, ni u etič­kom, ni­ti pak u si­stem­skom smi­slu i po­i­ma­nju.
Da pje­sni­ki­nja ima u svo­me sop­stvu ade­kvat­ne di­men­zi­je pre­de­sti­ni­ra­ne sna­ge čo­vje­štva po­tvr­đu­je se i pje­smom „Sto­jim” (od­mah sli­je­di na­kon pje­sme „Smrt”) i ja­sno je da mo­že i mo­ra ima­ti mo­ći pje­sni­ki­nja, mo­ra ima­ti čo­vjek vje­re da mo­že da sta­ne, osta­ne i op­sta­ne na stra­šno­me mje­stu do po­ra­za ne­čo­vječ­no­sti, do pre­vla­sti Či­stog Bo­žan­skog Bi­ća nad sa­tan­stvom ni­šta­vi­la. I upra­vo sto­ga „oni ko­ji ima­ju se­be” mo­ra­ju da nad­ja­ča­ju one ko­ji su dru­gi, bez­lič­ni, bez­iz­ra­zni, bez­du­šni i bez­oč­ni usred na­do­la­ze­će svje­tlo­sti Sve­vi­de­ćeg.
Na tlu je, ali uvi­jek pre­ma sun­cu, ni­ka­da pre­ma dnu ne mo­že, ne smi­je da gle­da čo­vjek, na­rav­no onaj ko­ga vi­di i pri­zna­je pje­sni­ki­nja Sla­đa­na D. Ka­va­rić.
U vre­me­nu op­šteg pro­pa­da­nja i tru­lje­nja pje­sni­ki­nja se kao si­no­nim iza­bra­nog čo­vje­ka (u iz­vo­r­nom ni­če­ov­skom po­i­ma­nju) dr­ži za ne­bo, ne bi htje­la da ži­vi od sje­ća­nja, ali ipak mo­ra da po­gle­da i u ono pro­šlo, ne­dav­no pro­šlo, ju­če­ra­šnje, osta­ju­ći he­roj, po­sta­ju­ći so­bom he­roj od ko­ga i sun­ce bi­va upla­še­no. Pri sve­mu to­me: „Vri­je­me.../Kao da ne pro­la­zi,/a kad pro­đe osta­ne/ nje­go­va br­zi­na./Sad i ni­kad, isto je što i/sad i ni­kad vi­še...”/ („Na svom obla­ku”)
Na­spram ovog gla­sa pje­snič­kog osta­je po­tre­ba ili ne­moć da se stvar­no na du­bo­ko mi­sa­on i smi­sa­on na­čin sa­gle­da ka­te­go­ri­ja (ne)po­sto­ja­no­sti vre­me­na kao ta­kvog – po­sto­ji­mo li mi u vre­me­nu ili ga sa­mo iz­mi­šlja­mo i za­mi­šlja­mo da ne bi­smo baš do kra­ja se­be obe­smi­sli­li. Pje­sni­ki­nja je na dru­goj, za­vr­šnoj po­zi­ci­ji da­te pa­ra­le­le.
Kad se shva­te moć i ne­moć bi­ti­sa­nja, kad se da­tost po­i­ma kao su­šti­na on­da se, tek on­da se mo­že čvr­sto sta­ja­ti i na obla­ku, da­ka­ko, na svo­me obla­ku, na svom iza­bra­nom sta­ja­li­štu. U sve­mu to­me ni­je la­ko pod­ni­je­ti te­ži­nu isti­ne, bol ne­prav­de i be­smi­sao, ne­do­ku­či­vost bu­duć­no­sti! Osta­ju kao utje­ha ri­je­či; ri­ječ
i na po­čet­ku, ri­je­či na kra­ju, ri­je­či pri­je po­čet­ka, ri­je­či na­kon kra­ja – ri­je­či i pje­sme – do­bre pje­sme u do­broj zbir­ci pje­sa­ma „Sje­ća­nje” mla­de Sla­đa­ne D. Ka­va­rić, ko­ja nas uvje­ra­va da „ne po­sto­je svje­to­vi/ po­sto­je sa­mo tre­nut­ni svje­to­vi” – oči­gled­no po­no­vo u cje­lo­sti re­la­ti­vi­zu­ju­ći i po­jam vre­me­na i po­jam pro­sto­ra u sin­hro­nij­skoj i di­ja­hro­nij­skoj rav­ni. Ipak, u ko­nač­nom nje­na
ob­ja­vlje­na pje­snič­ka ri­ječ je­ste tre­nu­tak ko­ji će, ne­ma sum­nje – po­tra­ja­ti.
(NA­STA­VI­ĆE SE)