- Piše: mr Vladislav Dajković

Naselje Donja Gorica u Podgorici, gluvo doba noći. Grupa od desetak momčića sprema se za akciju crtanja novog grafita - trobojke, nakon što im je Komunalna policija već dva prefarbala u poslednje dvije noći. Riješeni su: „Mogu svaki dan da nam uništavaju naše grafite, a mi ćemo svaku noć nastavljati da ih crtamo ponovo” - govori jedan od momaka, koji je već dvaput privođen zbog crtanja.

Uz brojna maltretiranja i prijave od strane policije, uspjeli su da po treći put naslikaju novu trobojku, te su nakon „bakljade” u znak proslavljanja, pošli kući i utonuli u ono što Đukanović decenijama nema - miran san.

Sama činjenica da su ovi momci na šmekerski i nenasilan način pokazali bunt i prkos prema komunalnim (čitaj: Milovim) službama, te nastavljali da sakupljaju međusobno novac za farbu za novi grafit - izazvala je oduševljenje kod velikog dijela građana.

Naredno jutro stigao im je odgovor od momaka iz prigradske opštine Zeta, koji su iscrtali nekoliko grafita-trobojki, uz poruku: „Srpska Zeta poruku šalje, Donja Gorico nemoj da staješ!”, na šta su im momci iz Donje Gorice već narednu noć uzvratili: „Donja Gorica srpskoj Zeti piše, nema stajanja, sve nas je više!”

A onda je krenula da se ispisuje istorija: na društvenim mrežama su počele da se nižu fotografije naselja iz gotovo svih crnogorskih gradova gdje su se mladi momci i djevojke samoinicijativno organizovali, slikajući nove grafite-trobojke po starim i nekorišćenim površinama.

U subotu veče je došlo i do nasilne reakcije policije, u kojoj je privedeno i povrijeđeno više lica, samo zato što su hrabri momci sa Zlatice, Murtovine i okolnih naselja tijelima branili nacrtane grafite trobojke u svom kvartu.

Crnu Goru je zahvatio do sad neviđeni talas „Grafitnog bunta” koju nisu započeli ni političari, a ni javne ličnosti (kao da one uopšte postoje u našoj zemlji), već isključivo mladost, oličena u sinovima i kćerima roditelja srednje klase, ili, riječju: tranzicionih gubitnika.

Sama činjenica da su se u znak bunta i prkosa samoorganizovali mladi ljudi od Primorja pa do sjevera, uliva posebnu snagu i daje vjetar u leđa samom procesu odbrane naših svetinja od nasrtaja Đukanovićeve klike.

„Grafitni bunt” mi se kao naziv ovog - bez sumnje istorijskog procesa - učinio prigodnim iz više uglova: ideja da se nekorišćeni (betonski) prostori koriste za slikanje stare crnogorske trobojke predstavlja mirnu i nenasilnu metodu iskazivanja nezadovoljstva sveopštim stanjem u državi, koje je eskaliralo nakon usvajanja zakona o „slobodi vjeroispovijesti”, usvojenog, paradoksalno, u atmosferi totalne neslobode i bezakonja.

S druge strane, ovi mladi ljudi slikaju zastavu trobojku koja predstavlja istorijski simbol Crne Gore koji se vjekovima prožimao kroz našu istoriju, čak i onu sa Đukanovićevih „srpskih” početaka, pa nije teško pronaći fotografije na kojima je „ljubio” tu istu zastavu - zastavu koja mu je godinama krasila predsjedničko-premijerski kabinet.

Uz to, insistiranje naše mladosti baš na istorijskim i tradicionalnim simbolima kakva je naša trobojka govori još nešto: da ne pristaju na zapadnjačku filozofiju života koja tiho, ali sigurno okupira planetu usput brišući sve logične granice nacionalnih identiteta. Stoga, ove simbole možemo shvatiti i kao simbolično „No pasaran!” upućeno Zapadu.

S treće strane, možda mu baš taj podsjetnik - ko je i šta je bio - danas i smeta dok se Crna Gora polako farba iz vještački stvorene crveno-zlatne u svoje stare boje, i to ne od strane drugih centara moći, već od strane crnogorske mladosti koja polako u-staje na noge. S četvrte strane, to što Đukanoviću i njegovim (komunalnim) službama smetaju ti grafiti-trobojke ni najmanje ne tangira ove mlade ljude, naprotiv - daje im vjetar u leđa da nastave.

Da li Crna Gora danas živi svoju tihu obojenu revoluciju - ne znam, ali znam da je napad na naše svetinje bila definitivno ona kap koja je prelila čašu i koja je na noge digla one koji neće da ćute i žrtvuju niti jedan jedini dan svoje mladosti, baš zato što su se nagledali i naslušali ćutanja generacija svojih roditelja.

Gledajući ujedinjenje naroda pod parolom „Od sjevera pa do mora - Crkvu brani Crna Gora”, živim za dan i kad će naši opozicionari - ma koje prefikse imali ispred svojih partija - sjesti za sto, te ujedinjeni poslati poruku: „Narod je do sada stajao iza nas, vrijeme je da i mi stanemo iza njega”. I zaista, drage kolege - vrijeme je da stanemo svi u istu kolonu - kolonu koju predvodi onaj koji nas je i ujedinio poslednjih nedjelja - Bog.

I dok se polako pripremamo za novu dostojanstvenu i mirnu litiju, ali i druge aktivnosti, zaključujem s porukom mladih momaka iz Donje Gorice koji su pokrenuli talas „Grafitnog bunta”: Sve nas je više!

---